Στην ιδέα και μόνο, ότι ένας κωμικός και μια θρυλική μορφή στο χώρο του death metal, ένωσαν τις ετερόκλιτες δυνάμεις τους και σχημάτισαν ένα power pop σχήμα, μπορεί να προκαλέσει από γέλια, αναμφισβήτητα περιέργεια για το τελικό αποτέλεσμα κι ίσως αφορμή για σενάριο φανταστικής κωμωδίας καταστάσεων, με άρωμα ‘80s.
Στην προκειμένη περίπτωση ο κωμικός – συγγραφέας – μουσικός (απροσδόκητα καλός κιθαρίστας) Dave Hill (Valley Lodge, Cobra Verde) και η θρυλική μορφάρα του Chris Reifert (drummer–bassist -vocalist σε Autopsy, Death, Abscess κ.α.),αφού τα βρήκαν ως προς τα μουσικά τους γούστα έπειτα από μια συναυλία των Goblin στο Texas, δημιούργησαν τους Painted Doll και το ομότιτλο album που πρόκειται να κυκλοφορήσει από την Tee Pee Records περί τα μέσα Φλεβάρη, με άφησε κατά τη διάρκεια της προ-ακρόασης με το σαγόνι ως το πάτωμα.
Καλοπαιγμένο και δουλεμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια power pop ή old-school rock and roll, που ενσωματώνει τα psyche, surfrock, garage και σε αρκετές στιγμές postpunk στοιχεία με τέτοιο τρόπο, ώστε πολλά από τα tracks να μη λένε να ξεκολλήσουν από το μυαλό. Καθολικά το ύφος τους, δίχως να εμπεριέχει καμιά ιδιαίτερη πρωτοτυπία, αναμιγνύει επιλεκτικά και τόσο αριστοτεχνικά τα παραπάνω υλικά, που δημιουργείται στον ακροατή η εντύπωση πως πρόκειται για μια φτασμένη rock and roll μπάντα στην πλέον ώριμη φάση της.
Το αποτέλεσμα οφείλεται εν πολλοίς στην ταυτόχρονη ενασχόληση με το είδος από τον Dave Hill και κυρίως από το παράλληλο εγχείρημά του με τους Valley Lodge, σε δεύτερο λόγο από την κοινή αγάπη των δύο καλλιτεχνών για το ‘60s και early‘70s Dutch και British psychpop, αλλά και σ’ ένα κάποιο βαθμό από το side – project του Reifert (πέραν των Autopsy), μια old-school Punk μπάντα, εν ονόματι Violation Wound. Όλα τελικά έχουν μια εξήγηση.
Ένα album που δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις για να περάσεις καλά, αποπνέει ρομαντισμό, αυθεντική κι όχι επιτηδευμένη νοσταλγικότητα, μέσα από μια πεντακάθαρη παραγωγή. Πέρα από το “Together Alone” που η εισαγωγή του παραπέμπει σαφώς σε “Don’t Fear the Reaper”, με μια πιο χαλαρή κι “αμέριμνη” διάθεση, η μπαλάντα “Carousel” που έπεται είναι από αυτά τα θέματα που πραγματικά θα μας μείνουν και θα σιγοψιθυρίσουμε και μετά την ακρόασή της, αναμφισβήτητα μαζί με το πιο up-tempo και “ευδιάθετο”,“Dressing Room”, ενώ η διασκευή στο “I Put a Spell on You” ήταν εντελώς περιττή κι αδιάφορη, μιας και τα υπόλοιπα tracks στέκονται παραπάνω από επάξια και μόνα τους.
Το “Painted Doll”, είναι ένα δισκάκι που όχι μόνο το ξεχώρισα και το εκτίμησα από το σορό, αλλά θεωρώ πως οι φίλοι του είδους (και όχι μόνο) έχουν κάθε λόγο να επενδύσουν πάνω του, οι λάτρεις του βινυλίου δε, θα λατρέψουν το cover- art του album, το οποίο σχεδίασε ο ίδιος ο Hill, και πρόκειται για ένα ιδιόμορφο κολάζ που συνάδει με το όλο ύφος τους και τη φαινομενικά αλλόκοτη σύμπραξη Hill-Reifert. Τα φαινόμενα απατούν εν προκειμένω, αλλά δεν εξαπατούν!
508 
