Είδος: Progressive power metal
Εταιρεία: AFM Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 23 Ιουνίου 2023
Αυτό είναι το καινούργιο, έβδομο full-length album των Pyramaze και τους βρίσκει μια ανάσα πριν από το κλείσιμο δύο δεκαετιών δισκογραφικής παρουσίας. Το συγκρότημα είναι ευρέως γνωστό στους κύκλους των οπαδών του είδους, αν και μάλλον δεν συγκαταλέγεται στην Α’ κατηγορία. Όμως, η συνέπεια και το πείσμα των Δανών prog-power metallers δείχνουν ότι αγαπούν αυτό που κάνουν και πως πιστεύουν ότι έχουν κάτι να προσφέρουν στο σήμερα. Μένει να πειστούμε κι εμείς.
Αρχικά, καλούμαστε να ξεπεράσουμε την κλισέ κακοτεχνία του εξωφύλλου, με αυτήν την απλοϊκά σουρεαλιστική προσέγγιση που συνήθως θα δούμε να «κοσμεί» τους τοίχους σε σπίτια άσχετων με την τέχνη μεταλλάδων. Tότε μας υποδέχεται το ομώνυμο, πληκτράτο intro, στενά συνδεδεμένο με το πρώτο εκ των δέκα τραγουδιών, το δυναμικό mid-tempo “Taking What’s Mine”. Και κάπως έτσι, ήδη από τα πρώτα έξι λεπτά του δίσκου, παίρνουμε μια σαφή γεύση όσων ακολουθούν, και στην υπόλοιπη διάρκεια δεν συμβαίνει τίποτα που να εκπλήσσει ή να ανατρέπει τις πρώτες εντυπώσεις.
Οι Pyramaze υπηρετούν το ευρωπαϊκό power metal με τις τυποποιημένα prog προεκτάσεις, όπως επινοήθηκε στα τέλη των ‘90s. Η μουσική τους απηχεί, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, το ύφος των συγκροτημάτων της Δανίας που ασκήθηκαν σε αυτόν τον ήχο μέσα στα ‘00s και τα ‘10s. Οπότε, το άκουσμα είναι φιλικό και, λογικά, προσφιλές για τους fans των Anubis Gate, των Manticora, αλλά και των Mercenary, χωρίς τις extreme πινελιές των τελευταίων, σαφώς.
Τα κιθαριστικά θέματα είναι ευχάριστα, αν και δεν έχουν την ικανότητα να συναρπάσουν. Ακόμη και οι guest εμφανίσεις (βλ. πατέρας και υιός Hansen, Olof Mörck, Andrew Kingsley) πιο μεγάλο αντίκτυπο έχουν ως πληροφορία παρά ως μουσική συνεισφορά. Τα πανταχού παρόντα keyboards προσφέρουν, κατά κύριο λόγο, έναν generic συμφωνικό και κινηματογραφικό χαρακτήρα από παραγωγές της Disney. Ένα κάπως φωτεινό σημείο αποτελεί η απόδοση στα φωνητικά του Terje Harøy, οποίος έχει συμπαθητική χροιά και τραγουδά μελωδίες που έχουν μια κάποια ομορφιά.
Ανάλογα με την εξοικείωση και το δέσιμο που μπορεί να έχετε με το prog-power, δεν είναι απίθανο να περάσετε καλά ακούγοντας το “Bloodlines”. Επίσης, αν οι προσδοκίες σας δεν έχουν τοποθετήσει πολύ χαμηλά την μπάρα, εύκολα θα περάσουν από κάτω, ακόμα και με basic limbo skills, κάποια τραγούδια όπως τα “Fortress” και “The Midnight Sun”, ενώ άλλα (π.χ. η μπαλάντα “Alliance”) είναι καταδικασμένα να πέσουν φαρδιά πλατιά καταγής.
Ωστόσο, για κάποιον λόγο, οι Pyramaze εξακολουθούν να μου είναι συμπαθείς, τους θεωρώ τίμιους και δεν αποκλείεται να περνούσα καλά ακούγοντας τη νέα τους μουσική σε ένα μεταλλάδικο ή σε ένα live. Στην τρέχουσα φάση, όμως, έχω τρομερή ανάγκη από λιγότερο συντηρητικά μουσικά έργα, και κάτι τέτοιο έχει εξαρχής 40,79% πιθανότητες να με χαλάσει ανεπανόρθωτα.
Official Site: https://www.pyramaze.com/
Facebook: https://www.facebook.com/Pyramaze/
Instagram: https://www.instagram.com/pyramazeofficial/
296 
