Μια απρόσμενη σχετικά επαναφορά από τους The Crucifier, μία πενταμελή μπάντα από την Αθήνα, η οποία κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό το τρίτο της full length “Voices In My Head” και μάλιστα μια ντουζίνα περίπου χρόνια μετά από την τελευταία της ολοκληρωμένη δουλειά.
Η μουσική των Αθηναίων είναι πολύ εύκολο να προσδιοριστεί. Καλό αμερικανικό thrash metal, με πλείστα τα στοιχεία που καθορίζουν το ρεύμα σε υψηλές δόσεις. Δηλαδή γρήγορο, με όμορφα headbanger’s riffs, φρενήρεις ρυθμούς και πολύ καλά φωνητικά από τον Ηλία Κυριαζή, τραγουδιστή της μπάντας, ενός performer με παροιμιώδη οργή και δυναμικότητα, αποληκτική αιχμή των όσων μανιασμένων διαπράττουν οι συμπαίκτες του.
Οι βασικές επιρροές δεν απέχουν από τις νομοτελειακές “σταθερές” του ιδιώματος οι οποίες καθορίστηκαν από τα μέσα έως τα τέλη των ’80s. Αν θέλεις να μιλήσω με ονόματα θα μπορούσα να αναφέρω τους Slayer (φυσικά!), τους Dark Angel με μια ιδιαίτερη αίσθηση στη riff-ολογία των κιθαριστών Νίκου και Σπύρου που μου έφερε στον νου τους Razor και τους Exodus. Τεχνικές δομές στα ρυθμικά μέρη, “κουλά” Hanneman-ικά solos, άριστο rhythm section από τους Θέμη (μπάσο) και Δημήτρη (drums) που κινείται σε υψηλές ταχύτητες στην πλειοψηφία του album (εκτός από κομμάτια όπως το “Happy Face Man” που δίνουν κάποιες mid tempo ανάσες στο γενικότερο tapa tupa or die περιβάλλον) και έξοχα back vocals από τα μέλη των The Crucifier (έχω δηλώσει αρκετές φορές πόσο λατρεύω αυτό το στοιχείο σε κάθε ανάλογη κυκλοφορία)
Απολύτως άμεσες συνθέσεις, μπαίνεις από τις πρώτες στιγμές στο πνεύμα τους και δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος fan του είδους που να δυσαρεστηθεί από κομμάτια όπως το “Born to be a Slave”, το Metallica-οειδές “Forgive & Don’t Forget”, τα σαρωτικά “Imaginary God”, “Open Your Eyes” και “Problems” ή τον ομότιτλο υμνάκο, με όλα τα υπόλοιπα να κινούνται στα ίδια επίπεδα ποιότητας και με έναν ήχο επαρκή, χωρίς εφέ, ο οποίος ίσως να σήκωνε βελτίωση (βελτίωση λέω, όχι ότι είναι κακός ή ότι δρα ενοχλητικά, άλλωστε ο γράφων είναι γνωστός για την έλξη του προς τις “βρωμιές”), πλήρως διαποτισμένος στην ’80s κουλτούρα αισθητικώς.
Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο για τους The Crucifier των οποίων η επιστροφή είναι αξιοπρεπής, παρουσιάζοντας ένα album ευχάριστου και ρέοντος σαν πρωινή διούρηση αγνού και καθάριου thrash metal, συνεχίζοντας τη “θύελλα” του ελληνικού κινήματος στην πιο τσατισμένη φόρμα του heavy metal.
Ραφτά, μπίρες, χαβαλές και ιστορίες από τα παλιά… τα ωραία. Άψογοι γι’ αυτό που θέλουν να δώσουν, ως thrasher το “Voices In My Head” το καταευχαριστήθηκα χωρίς να νιώσω κάτι ιδιαίτερα αδύναμο που να εγείρει ενστάσεις. Κάποιος θα μπορούσε να θέσει ζήτημα περί πρωτοτυπίας αλλά από τη στιγμή που το υλικό είναι ικανό να ανεβοκατεβάσει το κεφάλι μου μετά πωρώσεως, ποιοθ χέθτηκε;
https://www.facebook.com/theCrucifier
737 
