Δεύτερη studio δουλειά για τους Γάλλους Seeds Of Mary κυκλοφορεί αυτό το Φθινόπωρο με 12 τραγούδια και υπόσχεται βαρύ, σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, αλλά δυνατό και μελωδικό metal, σύμφωνα με το δελτίο τύπου, με τον στομφώδη τίτλο “The Blackbird and the Dying Sun” να δημιουργεί υποσχέσεις για κάτι καλό!
Με την προσδοκία ότι οι Seeds of Mary θα μας κλείσουν το μάτι κι ίσως ότι πετύχαμε διάνα, ανιχνεύοντας ένα νέο διαμαντάκι μέσα από τον πακτωλό των νέων σχημάτων, προετοιμάστηκα για πολλές ακροάσεις του “The Blackbird and the Dying Sun”.
Το ξεκίνημα, βαρύ κι ασήκωτο μ’ ελάχιστες μελωδικές γραμμές, το μπάσο να κρατάει «χαρακτήρα» και να διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στα τρία πρώτα κομμάτια, ενώ από την άλλη, η φωνή του Jérem άρτια κουμπωμένη στο underground σκηνικό, με ένα grungey – gothic ύφος. Τίποτα όμως δε μας παρακίνησε στο να πούμε “εδώ είμαστε, τα γαλλάκια το πάνε καλά”, κι όσο προχωρούσε αυτή η υποτονική λούπα, μετατρέπονταν σε βαρεμάρα.
Η συνέχεια της ακρόασης, παρόλο που στεκόταν εμφανώς δυνατότερη και γκαζωμένη από πριν, με κάποια ψήγματα μελωδικότητας να κάνουν την εμφάνισή τους, κυλούσε βασανιστικά, με τρανταχτή την απουσία κάποιου catchy riff που θα έδινε στο μεταλλά ένα ρυθμικό κούνημα του κεφαλιού που τόσο το χρειάζεται ώστε να συνεχίσει με περισσότερο ενθουσιασμό. Μάταια όμως…
Φτάσαμε στο “Oceanic Feeling”, τρεις στροφές πριν το τέλος δηλαδή, για να πετύχουμε κάτι που να μας κινήσει το ενδιαφέρον, αφού οι Seeds of Mary, κάνουν καλά όσα τους κατηγορήσαμε ότι παρέλειψαν πριν. Η χροιά στη φωνή του Jérem έχει γίνει επιτηδευμένα «ατημέλητη» και πιο grunge, τα riffs δυναμώνουν και μπλέκουν ωραία με τα πιο λυρικά μέρη, τα τύμπανα αποκτούν επιτέλους το ρόλο που “πρέπει”, ιδίως στα εξαιρετικά “Vice & Virtue” και “Back to the Woods”.
Παρόλο που θυμίζουν σε ακραίο βαθμό Alice in Chains, για το οποίο μας είχαν προετοιμάσει άλλωστε από πριν, θα μπορούσαμε να πούμε σε γενικές γραμμές, ότι είναι κρίμα να περιμένουμε και να υποστούμε 9 μετριότατα tracks για να πετύχουμε κάτι πραγματικά ενδιαφέρον.
Οι προσδοκίες απέχουν σχεδόν πάντα από την πραγματικότητα, και στην προκειμένη περίπτωση το χάσμα ελπίδας κι εκπλήρωσης αυτής ήταν αρκετά μεγάλο ώστε να μη μας ικανοποιήσει. Όσο ελπιδοφόρο κι εμφατικό να ήταν το φινάλε, δε στάθηκε αρκετό προκειμένου να υπερκεράσει το προηγούμενο “αγκομαχητό” που έσυρε στ’ αυτιά μας η μπάντα για να φτάσει στην “εξιλέωση” της.
564 
