Όσο αφορά τους Satyricon, το κοινό εδώ και χρόνια φαίνεται διχασμένο σε 2 κατηγορίες.
Η πρώτη, στην οποία ανήκει και ο γραφών, θεωρεί οτιδήποτε μεταξύ “Dark Medieval Times” και “Rebel Extravaganza” αριστούργημα, το “Volcano” χαριτωμένο κι από κει και πέρα τα τάρταρα. Η δεύτερη κατηγορία θεωρεί την νέα μορφή των Satyricon σαν υπόδειγμα σύγχρονου βλακ μέταλ, αλλά επειδή τα άτομα αυτής της κατηγορίας είναι οι ίδιοι που φοράνε συνήθως μπλουζάκια Five Finger Death Punch μπορούμε να τους αγνοήσουμε με ασφάλεια.
Δεδομένων των πιο πάνω καταλαβαίνετε τον σκεπτικισμό μου όταν διάφοροι ανακηρύξαν το “Deep Calleth Upon Deep” το καλύτερο άλμπουμ του γκρουπ εδώ και μια δεκαετία, αλλά προς έκπληξή μου διαπίστωσα πως έχουν δίκιο. Όχι επειδή είναι γαμάτο άλμπουμ αλλά επειδή για πρώτη φορά εδώ και καιρό ΔΕΝ είναι σκατά.
Το μοτίβο είναι παρόμοιο με τα τελευταία βήματά τους αλλά κάπως πιο καλοδουλεμένο και διακριτικά πιο old school, groovy και mid-tempo κυρίως κομμάτια με rawk και heavy metal διάθεση, σκόρπιες μελωδίες και μπόλικα πουτανιάρικα riff της Thorns σχολής αλλά περασμένα από pop φίλτρο και προφανώς χωρίς ίχνος της αρρώστιας του Snorre. Αποτέλεσμα ένα άλμπουμ το οποίο ως επί το πλείστον ακούγεται ευχάριστα σε metal μπαράκια ενώ πίνεις μπιρίτσα και κουνάς λίγο το κεφάλι σου, γνωρίζοντας πάντα εκ των προτέρων πως μετά από λίγη ώρα θα έχεις ξεχάσει τι έπαιζε. Σε σύγκριση με τα πρόσφατα άλμπουμ της μπάντας που τα άκουγες και γαμοσταύριζες, το λες βελτίωση.
Ο Satyr βέβαια ξέρει τι κάνει, έχει το κοινό του που τον λατρεύει και απευθύνεται σε αυτό, πρόκειται άλλωστε για τον μεγαλύτερο black metal έμπορα στα χρονικά, σε σημείο που κάνει τον Blake Judd να μοιάζει με Μ.Κ.Ο. Τώρα όσον αφορά τους υπόλοιπους, όσοι περιμένατε από τους Satyricon του 2017 να βγάλουν κάποιου είδους ψαγμένο black metal αριστούργημα τι να σας πω, έχω κάτι χωραφάκια στην Σιβηρία για πούλημα, ιδανικά για καλλιέργεια φραγκόσυκου.
447 
