Πρόκειται ουσιαστικά για το “σκαιώδες” debut album (ηχογραφήθηκε στις αρχές του 1992) των αθηναίων πρωτοπόρων του εγχώριου prog death Acid Death, μια από τις λίγες εναπομείναντες μπάντες από αυτές που δόμησαν το οικοδόμημα “ελληνική metal σκηνή” κι εξακολουθούν να βρίσκονται σε πλήρη ισχύ δισκογραφικά, 25+ ολόκληρα χρόνια μετά τη συγκρότησή τους.
Αυτό που μας παρουσίασαν οι νεαροί τότε Acid Death (μέσος όρος ηλικίας τα 18) ήταν κατά κάποιο τρόπο μια πιο “πολύχνωτη” εκδοχή των εικαστικών μορφών ακραίας τέχνης που επικρατούσαν τη συγκεκριμένη περίοδο. Ένας νεοεμφανιζόμενος συνδυασμός της αλλοφροσύνης των Atheist, της τάξης εκ του χάους των Death και της Slayerικής θηριωδίας.
O Σάββας Μπετίνης μου θυμίζει τα λαρύγγια των Martin van Drunen (Pestilence) και Chris Reifert (Autopsy), βορβορώδης αν και αισθητά πιο “καθαρός” από ανάλογους συναδέλφους τους, συγκροτεί ένα στριφνό όσο και πυκνό δίδυμο με τον Κώστα Τσομπάνο (drums) πάνω στο οποίο παρουσιάζουν αφειδώς τις, πρωτοποριακές για την εποχή, ιδέες τους οι Ντένης Κωστόπουλος και Θέμης Κατσιμίχας, με τεχνικότατη riffολογία και pure heavy metal μελωδικότητα στα solo των κομματιών. Αν και η ηχογράφηση έγινε σε 16κάναλο και ολοκληρώθηκε μέσα σε 40 μόλις ώρες (!), το αυθεντικό feeling του mix δεν έχει αλλοιωθεί (προς τιμήν της μπάντας) και παραδόξως όλα ακούγονται καθαρά με ελαφρύ χαοτισμό στα γρήγορα prog σημεία.
Αναλογιζόμενος τις συνθήκες και με δεδομένο το “πρωτόλειον” του εγχειρήματος, το “Balance Of Power” είναι μια άριστη εκκίνηση, με πολύ καλές στιγμές στο piano theme του intro “Psychosis”, στο “Apathy Murders Hope” το οποίο είναι καταπληκτικό τραγούδι έτσι κι αλλιώς, στο “Civil War” με το Maidenικό solo του, στα χωμένα στο thrash ομώνυμο και “Death From Above”, στον prog ορισμό στο “Twilight Spirits” και στο μελωδικό ακουστικό outro “State Of Paranoia” που κλείνει το album (εξαιρετικό, αν κρίνω από τη solo δουλειά του Ντένη “North Selas”, ψυχανεμίζομαι ότι είναι δική του σύνθεση, θα εκπλαγώ αν δεν είναι).
Το “Balance Of Power” δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια απτή αναπαράσταση ενός χωροχρονικού κλάσματος που οι σημερινές γενιές δεν πρόκειται ποτέ να βιώσουν εικαστικώς και πολύ φοβάμαι συνεπώς και κοινωνικώς. Μια νοσταλγική μεταφορά στο σήμερα του αγώνα του “μέσου αλλά όχι και τόσο μέσου τελικά” Έλληνα μεταλλά των αρχών του 90’s να εκφράσει την ψυχή του, μέσα στο πιο αφιλόξενο, για την ακραία μουσική, περιβάλλον (και ομιλώ για συνθήκες και μέσα ηχογράφησης, προώθησης και προβολής της μουσικής) που έζησε η extreme metal καλλιτεχνική κοινότητα της χώρας μας. Και κάποιες μπάντες όπως οι Acid Death, οι Rotting Christ του μεγάλου Τόλη, οι Septic Flesh ή ο Ευθυμάρας ο Καραδήμας των Nightfall / The Slayerking, έδειξαν και (το σημαντικότερο) δείχνουν ότι είχαν θεόρατα ούμπαλα για να πάνε κόντρα στα στερεότυπα. Και το κατάφεραν, συνεχίζοντας να εμπνέουν στο σήμερα τους (τόσους!) next door πιτσιρικάδες να πιάσουν τις κιθάρες, τα μπάσα και τα drums τους και να παίξουν το πολυαγαπημένο metal “τόπι”. Μετά υποκλίσεως και εύχομαι άλλα 25 χρόνια δημιουργίας.
https://www.facebook.com/AcidDeathGR/
http://www.aciddeath.net/
475 
