Οι My Chemical Romance έγιναν ευρύτερα γνωστοί μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού, και μάλλον αξεπέραστου, “The Black Parade” το 2006. Ύστερα από τέσσερα χρόνια αποχής από το προσκήνιο, οι πέντε αμερικάνοι, επανέρχονται με τον πιο “χαρούμενο” δίσκο της καριέρας τους και συνάμα το πρώτο concept album τους.
Το story όμως πίσω από το “Danger Days” είναι, κατά τη γνώμη μου, τόσο παιδιάστικο και αδιάφορο που ειλικρινά θα προτιμούσα να μη χαλάσω διαδικτυακό “σάλιο” για να ασχοληθώ μαζί του. Τώρα, άμα η όλη ιστορία των “Killjoys” που αντιτίθενται στον, επιπέδου καρικατούρας, “κακό” ονόματι “Korse”, συγκινούν τα γυμνασιόπαιδα, τότε εγώ πάω πάσο, μιας και τα χρόνια της εφηβείας μου έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Επί της ουσίας λοιπόν, έχουμε από τη μια να κάνουμε με μια δουλεία που απέχει παρασάγγας από το μέχρι τώρα μουσικό στυλ των My Chemical Romance. Το πεσιμιστικό κλίμα, η κατήφεια και η γλυκιά ειρωνεία που χαρακτήριζε τα πρώτα τρία album τους, δίνουν τη θέση τους σε easy listening συνθέσεις και electro pop πειραματισμούς, που σε καμία περίπτωση δεν αναδεικνύουν το τι μπορεί στην πραγματικότητα να κάνει το συγκρότημα. Ευτυχώς οι όμορφες μελωδίες και τα έξυπνα περάσματα, σημεία κατατεθέν της μπάντας, δεν έκαναν φτερά, αλλά εν μέσω τρικυμίας δε σώζουν απαραίτητα το πλοίο που βυθίζεται. Αξιομνημόνευτα τα “Sing”, “Save Yourself, I’ll Hold Them Back”, “Summertime” και “Destroya”, αλλά απλώς συμπαθητικά τα “Na Na Na”, “Bulletproof Heart”, “The Only Hope For Me Is You” και “Vampire Money”, ενώ παντελώς αδιάφορα τα “Planetary (Go!)”, “Party Poison”, “Scarecrow” και “The Kids from Yesterday”. Do the math, που λένε! Οκ, ίσως το νέο “σπιρτόζικο” στυλ που προσπαθούν να πλασάρουν οι My Chemical Romance να αρέσει σε αρκετό κόσμο, αλλά εμένα δε με πείθει! Όταν έχεις στη δισκογραφία σου album σαν τα “Three Cheers for Sweet Revenge” και “The Black Parade”, δεν προσπαθείς να απομακρυνθείς από το ύφος που σε ανέδειξε και στην τελική, άπαξ και το θες, κάνε το καλύτερα! Είμαι υπέρμαχος της όποιας εξέλιξης, αρκεί αυτή να έχει νόημα και όχι σκοπό τη διεύρυνση του ηλικιακού target group που ακούει τη μπάντα. Περίμενα περισσότερα από εσάς, κύριοι, στα τέσσερα χρόνια που είχατε να ηχογραφήσετε το νέο σας δίσκο. Κάποια τραγούδια ίσως βρουν θέση για λίγο καιρό στο mp3 player μου, αλλά το cd μάλλον θα το φάει η σκόνη. Κρίμα.
474 
