Πίσω στο 1991, από τις στάχτες των thrash-ο-punkάδων Crumbsuckers γεννιούνται οι Pro Pain, η τιμιότερη και συνάμα καλύτερη hardcore crossover μπάντα, για τον γράφοντα.
Η πολυετής καριέρα τους είχε πολλά σκαμπανεβάσματα, αλλά το συγκρότημα ουδέποτε απογοήτευσε, μετρώντας πλέον 15 full length στη δισκογραφική πορεία τους.
Η SPV, 24 χρόνια μετά το εξαιρετικό ντεμπούτο των Pro Pain, αποφασίζει να επανεκδώσει τα δυο πρώτα album του σχήματος και το αποτέλεσμα δικαιώνει την επιλογή της εταιρείας.
Στο “Foul Taste of Freedom” του ’92, η remaster εκδοχή, δίνει περισσότερη ενέργεια σε έναν ήδη εκρηκτικό δίσκο και παρότι είμαι fan των “πρώτων” εκτελέσεων, οφείλω να παραδεχτώ πως η δουλειά που έχει γίνει, βοηθάει κατά πολύ στο να αναδειχθεί το, ενδεχομένως αδικημένο αυτό ντεμπούτο. Ναι, αδικημένο, διότι το μεγάλο μπαμ έγινε στην πορεία για το σχήμα…
Για την ιστορία, η επανακυκλοφορία διαθέτει και το bonus track “Take It Back”, όπως και το “Poynd for Pound” σε remix έκδοση, αν και το ατού είναι ο επεξεργασμένος ήχος της και όχι το οποιοδήποτε εξτραδάκι.
Σίγουρα μεγάλο στοίχημα ήταν και το remaster στο “The Truth Hurts” του ’94, το οποίο έφερε μια πολύ ιδιόμορφη παραγωγή, κυρίως σε ό,τι αφορά τα φωνητικά του Gary Meskil. Στην προκειμένη, πέραν ενός “γυαλίσματος”, το αυθεντικό feeling κρατήθηκε ατόφιο, προς τέρψη των οπαδών, που σε μεγάλη πλειοψηφία θεωρούν το δίσκο ως αριστουργηματικό για το είδος. Ασχέτως το αν ισχύει ή όχι, το “The Truth Hurts” είναι μια πραγματικά σημαντική ηχητική πληροφορία, ειδικά για εκείνη την εποχή και η απήχηση που έχει μέχρι και σήμερα επιβεβαιώνει το παραπάνω. Σχεδόν απαραίτητος θα έλεγα.
Εδώ δε συναντώνται bonus tracks, αλλά (επιτέλους) το album φέρει το (τότε) λογοκριμένο εξώφυλλο.
Εν κατακλείδι, οι επανεκδόσεις των “Foul Taste of Freedom” και “The Truth Hearts” αξίζουν τα λεφτά τους κι αποτελούν ίσως την καλύτερη δυνατή ευκαιρία για όποιον δεν τα έχει ήδη, να τα αποκτήσει.
437 
