Αυτή είναι ακόμη μία περίεργη ιστορία rock μπάντας που έχει περάσει τα χίλια- μύρια για να κυκλοφορήσει την παρούσα δουλεία της από την όχι και τόσο συμπαθή πλέον Relpase, παρόλο που αρχικά επρόκειτο να βγει από άλλη εταιρεία.
Αλλά ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή. Ο ιθύνων νους της μπάντας Domenic Palermo, με το παροιμιώδες επίθετο, δεν είναι άγνωστος προς τις τοπικές αρχές της Βόρειας Φιλαδέλφειας, καθ’ ό,τι πολλά χρόνια πριν, όντας frontman της hxc/punk μπάντας Horror Show, που παρεμπιπτόντως, έχουν κυκλοφορήσει κάποια EP στην Deathwish Inc, συνελήφθη για ένοπλη επίθεση με την αιτιολογία της αυτοάμυνας και εξέτισε για το λόγο αυτό δύο χρόνια στο φρέσκο με πέντε χρόνια αναστολή και παρακολούθηση. Εκείνο το διάστημα ο Palermo, συνέλαβε την ιδέα των Nothing, που ξεκίνησαν το 2010, και μετά από μία σειρά EP και demo κυκλοφόρησαν την πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά to 2014 από την Relapse και από τότε μπήκαν σε τροχιά ακατάπαυστων περιοδειών.
Η τροχιά αυτή ανεκόπη άδοξα, καθώς ο Palermo έπεσε θύμα ληστείας και υπέστη από την επίθεση κρανιακές κακώσεις. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, την παραμονή της κυκλοφορίας του παρόντος από την ανεξάρτητη εταιρεία Collect Records, προέκυψαν όλα τα σκάνδαλα γύρω από το όνομα του κατάπτυστου Martin Shkreli, ο οποίος ήταν κύριος χρηματοδότης της εν λόγω εταιρείας με συνέπεια αυτή να καταρρεύσει και η μπάντα να αναγκαστεί να επιστρέψει στην Relapse.
Τώρα βέβαια, θέλω να μαντέψετε αγαπητοί αναγνώστες τι παίζουν οι εν λόγω κύριοι. Και ενώ υποθέτει κανείς ότι παίζουν το πιο οργισμένο πράμα στον κόσμο, η μπάντα φαίνεται να είναι γνήσιος επίγονος συγκροτημάτων, όπως οι εκπληκτικοί Hum και οι φανταστικοί Failure, με τους οποίους έχουν περιοδεύσει, χωρίς να απορρίπτουν οποιοδήποτε άκουσμα τύπου M83 και Mogwai. Η αέρινες παραμορφώσεις και οι ταξιδιάρικες μελωδίες σε συνδυασμό με τη χαλαρωτική φωνή του ταλαίπωρου Palermo είναι το ιδανικό shoegaze soundtrack για μοναχικά απογεύματα, χωρίς να κουράζει ή να ρίχνει με μακροσκελή ορχηστρικά μέρη. Σε άλλα σημεία του δίσκου τα πιανάκια και τα έγχορδα δίνουν το παρόν και κλέβουν την παράσταση, ενώ οι παραμορφωμένες κιθάρες αγκαλιάζουν το αυτί με περισσή άνεση και οικειότητα.
Ο δίσκος με όλα τα προβλήματα του φαντάζει πολύ πιο δουλεμένος από την περσινή επάνοδο των Failure και σίγουρα ανήκει στις κορυφαίες φετινές κυκλοφορίες. Προτιμήστε τον.
509 
