Οι Ocean Of Grief είναι μια νεοσύστατη εξαμελής αθηναϊκή μπάντα, η οποία ιδρύθηκε το 2014 κι αυτές τις μέρες κυκλοφορεί την παρθενική δουλειά της, ένα πάρα πολύ καλό EP πέντε τραγουδιών με τίτλο “Fortress Of My Dark Self”.
Η μουσική του αξιόλογου αυτού σχήματος δεν χρήζει μεγάλης ανάλυσης ως προς το ύφος που ακολουθεί. Σαφές μελωδικό doom / death metal, με διακριτικότατα πλήκτρα (άψογη χρήση των keyboards του Άρη Νικολέρη που δεν σφετερίζονται ούτε στιγμή τον metal χαρακτήρα των κομματιών), αργό στη συντριπτική πλειοψηφία του (κάτι όμως που δίνει την άνεση στο ρυθμικό δίδυμο των Γιάννη Κοσκινά (μπάσο) και Θωμά Μότσιου (drums) να αναπτύξει τις ιδέες του, εξαιρετικοί παίχτες και οι δυο), σε υψηλό επίπεδο ενδιαφέροντος, εκλεπτυσμένο, αριστοτεχνικά riffαρισμένο από τη Δήμητρα Ζαρκαδούλα και τον Φίλιππο Κολιοπάνο, απομακρυσμένο από τη στατικότητα που θα περίμενες ίσως, πλησιάζοντας σε προοδευτικά ή και post rock ύδατα αρκετές φορές (“Drowned in Nostalgia”).
Μου θύμισαν παλιούς Gathering, My Dying Bride (τρομερό το επιλογικό “The Birth Of Chaos”), ακόμη πιο παλιούς Theatre Of Tragedy (για παράδειγμα στο έξοχο “House Of Misery”, πανέμορφο τραγούδι με γλυκό piano – based background που μου έφερε άμεσα στο νού τη φιγούρα του Lorentz Aspen, keyboardίστα των τελευταίων) ή και The 3rd and the Mortal και γενικά, την αξιόλογη πλευρά της μελωδικής ευρωπαΐκής doom σκηνής.
Μια από τις κύριες αρετές που εμφανίζουν οι Ocean Of Grief είναι ότι δείχνουν να έχουν φιλτράρει τα καλύτερα στοιχεία του ιδιώματος, παρουσιάζοντας αυξημένη προσωπική αισθητική στις συνθέσεις οι οποίες εκφράζονται μέσω του σπουδαίου λαρυγγιού που διαθέτει ο Μπάμπης Οικονομόπουλος, ο οποίος συμβάλλει τα μέγιστα στο αποτέλεσμα με το βαθύ αν και σχετικά ευδιάκριτο growling του (που μου θύμισε τους Swano / Akerfeldt όταν έχουν καπνίσει τρία πακέτα τσιγάρα ανάμεσα στους δυο φραπέδες, αλλά με μια ολόδική του χροιά, η καταλληλότερη για το ύφος τους).
Συνθετικά το “Fortress Of My Dark Self” αποτελεί ένα άριστο πρώτο δείγμα και δηλώνει ευθαρσώς ότι αυτό το σχήμα έχει πολύ μέλλον. Μου άρεσε η αισθητική τους, κάποιες μικροβελτιώσεις που ίσως χρειάζεται ο ήχος (λίγες “ανάσες” παραπάνω δεν θα έπλητταν την κατά τα άλλα συμπαγέστατη μίξη και θα ήθελα λίιιιιγο πιο δυνατά τα drums – είμαι και κάποιας ηλικίας και επέρχεται κώφωση που και που) δεν είναι ικανές να αφαιρέσουν κάτι από τη γενικά εντυπωσιακή δουλειά των παιδιών και τελικώς οι Ocean Of Grief μπαίνουν στη δισκογραφική ιστορία της χώρας μας με γκολ από τα αποδυτήρια. Και μιλάμε για γκολ στο γάμα, άπιαστο.
Ίσως το ιδανικό opening act των έτερων ελπιδοφόρων doomsters Immensity, θα αποτελούσαν ένα πολύ καλό πακετάκι σε πιθανό doom metal event. Εύχομαι να συνεχίσετε να δείχνετε αυτό το αξιόλογο πρόσωπο και στην πρώτη ολοκληρωμένη full length δουλειά σας. Προτεινόμενο ανεπιφύλακτα σε όλους και ειδικότερα οι doomsters, βρήκατε κάτι να γκαυλώνετε τις ανοιξιάτικες νύχτες που έρχονται.
487 
