Για τους Magister Templi δεν μπορείς να πεις πως δεν σε είχαμε προετοιμάσει.
Από το ντεπούτο τους “Lucifer Leviathan Logos” (review) η περίπτωση των Νορβηγών ήταν ηλίου φαεινότερον πως δεν αποτελούσε εφήμερο μουσικό πυροτέχνημα. Επιστέγασμα αυτού υπήρξε η παρθενική τους εμφάνιση στο άνοιγμα του προηγούμενου Up The Hammers fest, για το οποίο όσοι τους παρακολουθήσαμε έχουμε να λέμε.
Σε αυτό το δεύτερο δισκογραφικό βήμα η μπάντα χάνει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού (ακόμη θυμάμαι πόσες μπατονέτες χρειάστηκα για να “ξεβουλώσω” τα αυτιά μου όταν πρωτάκουσα το “Lucifer…”) και δείχνει να έχει μια σαφή εστίαση στο doom, χάνοντας εν μέρη τον all around χαρακτήρα. Την κυκλοφορία έχει αναλάβει και αυτή τη φορά η Cruz Del Sur και την πρόσοψη του δίσκου κοσμεί ένα πολύ όμορφο εξώφυλλο. Επίσης το ενδιαφέρον στην θεματολογία των στίχων έχει μετατοπιστεί από την σκοτεινή φιλοσοφία στην Αιγυπτιακή μυθολογία. Από εκεί και πέρα δεν έχουν αλλάξει πολλά.
Το “Into Duat” ανοίγει με την εμβατηριακή του εισαγωγή το σχεδόν 7λεπτο “Creation”. Ο Abraxas d’Ruckus θυμίζει τενόρο που τραγουδάει με αλητεία σε ένα κομμάτι που αρνήται πεισματικά να παραμείνει σε ένα tempo. Τι ένα κομμάτι, όλο το άλμπουμ έχει αυτό το χαρακτηριστικό. To “The Lord Of The Morning” που ακολουθεί μυρίζει επικύνδυνα Candlemass, ενώ το “Osiris” έχει ένα στοιχιωτικό ρεφρέν τη στιγμή που η φωνή του Abraxas καλεί ως σειρήνα υπό τον καλπασμό του ρυθμικού καταιγισμού από Akoman/Grimmdum.
Το “Horus The Avenger” είναι το αγαπημένο μου από τη δουλειά. Heavy metal χωρίς συμπλεγματισμούς, πωρωτικό, γνήσιο, ευθύ. Baphomet και Patriark σε οργασμό ανταλλαγής riff και lead διαλόγων. “Anubis”, άλλη κομματάρα. Αλλάζω γνώμη, αυτό είναι το αγαπημένο μου (γέλια). Οι τέσσερις αριθμοί 2 0 1 5 δίπλα στο έτος κυκλοφορίας, με γεμίζουν αυτοπεποίθηση για το ότι ακόμη βγαίνουν άλμπουμ που καταφέρνουν να αιχμαλωτίζουν τόσο γνήσια το heavy metal συναίσθημα στα αυλάκια τους.
Στο “Sobek” αφήνουν για λίγο το μπούτι του doom για να χουφτώσουν λίγο περισσότερο το στήθος του NWOBHM, ενώ το “Slaying Apophis” είναι κομματάρα από αυτές που κάποτε θα έβγαιναν σε 7ιντσα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλλάζω πάλι γνώμη, αυτό είναι το αγαπημένο μου. O επίλογος φέρει το όνομα “Destruction” και το ατμοσφαιρικό του μέρος μου θύμισε αρκετά παλιούς (πολύ παλιούς) Iron Maiden.
O ήχος της μπάντας, οι επιρροές (από Black Sabbath και Mercyful Fate ως Candlemass, αλλά και όλη την NWOBHM κουστωδία), η παραγωγή, η τεχνοτροπία στις συνθέσεις, τα riff, η ατμόσφαιρα, όλα ακούγονται όπως στο ντεπούτο (δηλαδή γαμιστερά!). Ίσως να είναι παραξενιά δική μου, αλλά όπως είχα γράψει και τότε που σχολιάζαμε το πρώτο τους άλμπουμ, οι προσδοκίες που έχω από τους Magister Templi είναι ακόμη μεγαλύτερες. Παρά το πολύ καλό ξεκίνημα και την ισάξια συνέχεια, ο χρόνος είναι αυτός που θα με διαψεύσει, ή θα με δικαιώσει για την πεποίθησή μου αυτή, πως οι Νορβηγοί δεν έχουν ακόμη δείξει όλα τους τα χαρτιά.
715 
