Δεν είναι δύσκολο να έχεις όνομα στη μουσική τη σήμερον ημέρα. Το δύσκολο είναι να το υπερασπιστείς στους χαλε- πούς καιρούς που ζούμε. Οι Manic Street Preachers (MSP) το καταφέρ- νουν υπέροχα με το 10ο studiακό τους δίσκο που ακούει στον τίτλο “Postcards from a young man”.
Ένας δίσκος γεμάτος νοσταλγία για την ποπ-ροκ των 90’s που ξεδιπλώνεται άνετα και ακούγεται εύκολα. Αποφεύγοντας τις πολύπλοκες φόρμες, πατάει στη συνταγή “αυτό κάπου το έχω ξανακούσει” για να γίνει από τους αγαπημένους των ραδιοφωνικών παραγωγών.
Οι MSP το είχαν πει και το ξαναείπαν όταν ξεκίνησαν από το 2009 να “γράφουν” το “Postcards from a young man”: “Θέλουμε να κάνουμε mainstream επιτυχία”. Φυσικά τα κατάφεραν, αφού τα “χιτάκια” φαίνεται να ξεπηδάν το ένα πίσω από το άλλο στο δίσκο. Από το εναρκτήριο “(It’s not war) It’s the end of love” (που ήταν και ο αρχικός τίτλος του δίσκου) στο “διαμαρτυρόμενο” για την κατάσταση στην βιομηχανία του θεάματος “All we make is Entertainment”. Πίσω στο ala Oasis “The Descent” μέχρι το τραγούδι επιστροφή στο post punk “A Billion Balconies Facing the Sun”, και τα 44 λεπτά της δημιουργίας αυτής φαίνεται να είναι δομημένα για το MTV της δεκαετίας όπου μεσουρανούσαν οι Blur, ο Springsteen και ακόμα σάρωνε ο απόηχος των Queen. Το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι “Postcards from a Young Man” θα μπορούσε να το έχει γράψει καθένας από τους G. Michael, R. Williams, ή F. Mercury, για αυτό όμως είναι τόσο αυθεντικά pop όσο κανένα τραγούδι στο δίσκο. Οι κιθάρες δεν διεκδικούν δάφνες στην παραμόρφωση αλλά οικειότητα με την οποία αγκαλιάζουν το αυτί. Αρκετά πλήκτρα, έγχορδα και gospel χορωδίες συμπληρώνουν τα τραγούδια. Ένας άνεμος αισιοδοξίας αγκαλιάζει τον ήχο του “Postcards from a young man” τέτοιος που θα μπορούσε κανείς να το ακούει σε Κυριακάτικη εκδρομή με τον ήλιο να λάμπει πάνω στο αυτοκίνητο.
Σε κάθε περίπτωση, το τρίο από το Blackwood της Ουαλίας ξέρει να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του. Και ευτυχώς για εμάς, δεν το διάλυσε με την κυριολεκτική εξαφάνιση του ιθύνοντα νου της μπάντας Richey Edwards το 1995. Σίγουρα δεν είναι σε θέση να μας δώσει ένα ακόμα “Holy Bible” αλλά είναι επίσης σίγουρο ότι ξέρει πως σε δύσκολα μουσικά εποχές να ανταποκρίνεται στη ζήτηση για καλή μουσική. Το “Postcards from a young man” μετά βεβαιότητας δεν είναι αριστούργημα. Όμως η εύπεπτη αισθητική του, μπορεί να τρυπώσει εύκολα στα ενδότερα του ανυποψίαστου ή του προκατειλημμένου ακροατή (ο υπογράφων ανήκει στη δεύτερη κατηγορία).
High-lights:
Προσέξτε τις συνεργασία με τον Ian McCulloch των Echo and the BunnyMen στο “Somekind of Nothingness” και το “Don’t be Evil”, εκτός των προαναφερθέντων στο κείμενο.
Συμβουλή Ακρόασης:
Και να μην έχετε κέφια, θα σας καταφέρει. Οπότε, καλύτερα να έχετε και ο ήλιος να λάμπει όταν το ακούτε.
Αντενδείκνυται:
Σε τύπους που ΜΤV νομίζουν ότι έπαιζε από πάντα RnB.
Εναλλακτικός Τίτλος:
Let me entertain you, then give me some airplay.
Κωνσταντίνος Μπρεσσονίδης
503 
