Οι Sacred Flame είναι ένα νέο σχήμα καθαρού / κλασσικού heavy metal που συγκροτήθηκε εδώ και λίγο καιρό από τον κιθαρίστα Ντίνο Γανίτη και το EP τριών κομματιών “Se7en” είναι η πρώτη τους απόπειρα ένταξης στα εγχώρια μουσικά πράγματα.
Το EP είναι ένα χωροχρονικό metal πισωγύρισμα, πράγμα που σημαίνει ότι το υλικό των τριών τραγουδιών αποτελείται από εικαστικές αισθητικές μιας εποχής που ο Michael Jackson ήταν ακόμη μαύρος και ο George Michael ήταν ακόμη straight. Πολύυυυ παλιά λέμε!
Με λίγα λόγια, τίποτα λιγότερο από straight in your mapa early ’80s heavy metal, με την ανάλογη αισθητική που προσδίδει η μίξη του Γιάννη Μανόπουλου, απολύτως προσανατολισμένη στα όσα πράττουν οι μουσικοί, φέρνοντας συνειρμικά την tape εποχή της μουσικής στη χώρα μας ηχητικώς.
Συμπαθητικά και τα τρία τραγούδια, χωρίς να αποτελούν βέβαια κάτι πρωτότυπο ή ιδιαίτερο, έχουν το ενδιαφέρον τους, ακούγονται ευχάριστα και τα μέλη των Sacred Flame (Πολύμνια Μανοπούλου / μπάσο, Θόδωρος Τσιλιγιάννης / drums) αποδίδουν με επάρκεια τα τραγούδια, αν και σίγουρα οι τεχνικές απαιτήσεις τους δεν είναι δα και από τις υψηλότερες, με εξαίρεση τα συμπαθέστατα solos των Γανίτη / Σάββα Γλύκη. Ουσιαστικά όλη τη μουσική του “Se7en” είναι πρέπον να τη θεωρήσουμε ως tribute κατάθεση των αγαπημένων επιρροών του συνθέτη της μπάντας.
Το “Judas” είναι ένα ποτ πουρί των Iron Maiden όλων των περιόδων τους κατά τα ’80s, με αρκετά καλά φωνητικά από τον Azrael (δυνατό λαρύγγι, αρκετά καλός στα ψηλά φωνητικά του, αλλά θέλει οπωσδήποτε προπονήσεις στην προφορά), ενώ το ομότιτλο τραγούδι και το “The Moribund” έχουν επικές Manilla Road / Omen / Cirith Ungol προεκτάσεις, πιο αμερικανότροπες.
Αρκετά καλή αρχή, είναι φανερόν το πρωτόλειο του εγχειρήματος, αλλά έχει και μια γοητεία. Όπως κάθε χρονικό ταξιδάκι σε εποχές που πολύ δύσκολα θα βιώσουν οι σύγχρονοι νέοι.
Η κυκλοφορία ενός πλήρους album, θα δώσει πιο τεκμηριωμένα δείγματα δυναμικής των Sacred Flame. Πάντως τις δυο μπιρίτσες μου ακούγοντάς το, τις ήπια χαλαρότατα.
453 
