Θυμάμαι ότι το Detroit είχε κάποτε αρχίδια ως Motor City 5 και γενέτειρα των πιο αλήτικων αμερικάνικων συγκροτημάτων, με πρώτους, προφανώς τους, MC5.
Από την άλλη, απ’ ό,τι θυμάμαι η Spinefarm δεν ήταν και η πιο τσαμπουκαλεμένη εταιρεία στο χώρο, αλλά προήγαγε πιο βαρύ ήχο σίγουρα.
Όσοι δεν είστε γνώστες των κυρίων τούτων και δεν είστε οπαδοί γκρουπ όπως οι Panic! At the Disco, Of Mice and Men και άλλων καλόπαιδων, ορμώμενων εξ Αμερικής σίγουρα την πατήσατε αν έχετε αγοράσει τον παρόντα δίσκο. Δε θυμάμαι αν οι We Came as Romans παίζανε πιο σκληρά.
Δε θυμάμαι καν ποιο τεύχος του Rocksound τους εισήγαγε στο μουσικό μου μικρόκοσμο, αλλά, ειλικρινά , όλος αυτός ο επεξεργασμένος θόρυβος που παράγουν, που τείνει στα όρια του post hardcore/ metalcore με την ευρύτερη έννοια, δε μου έκανε ποτέ ιδιαίτερη αίσθηση. Αυτό το Enter Shikari-meets-30 seconds to Mars προϊόν μου τη δίνει στα νεύρα, από τη στιγμή μάλιστα που θες να προσεγγίσεις ευρύτερα ακροατήρια και το ευτελίζεις παραπάνω, κάνοντας το να ακούγεται σαν τον Tiesto στην παραλία της Ibiza. Δηλαδή τι διαφορά είχαν οι, κατά πολλούς, κατάπτυστοι Linkin Park και ο nu metal κόλαφος που τους συνόδευε πριν και μετά;
Αν τώρα κολλάμε στις post hardcore ταμπέλες και στο πόσο swag ή yolo είσαι τότε είμαστε άξιοι της παγετώνιας περιόδου που ακολουθεί. Η εξάδα των Αμερικανών ακούγεται αποπροσανατολισμένη στο μεγαλύτερο μέρος του νέου της δίσκου, καθώς, υπόθεση μου είναι, το να έχεις 6 μυαλά να λειτουργούν προς διαφορετικές κατευθύνσεις και να έχεις περιορισμένες τεχνικές ικανότητες αποφέρει ανεπιθύμητα αποτελέσματα σαν το παρόν. Ο δίσκος ακούγεται άνισος, καθώς το πρώτο του μισό είναι πλήρως επεξεργασμένο και ανέμπνευστο και μετά τα μέση οι όποιες κιθάρες για κάποιο λόγο αυξάνονται, αλλά και πάλι ακούγονται ανέμπνευστες. Εγώ θα το απέφευγα. Εσείς;
491 
