Και εδώ έχουμε την επιστροφή τον Ιταλών Ashent με το “Inheritance”.
Με τρία νέα μέλη στην σύνθεση της η μπάντα, τους Alessandro Cossu στην κιθάρα τον Gilles Boscolo στα πλήκτρα και τον Titta Tani στην φωνή που επίτηδες τον άφησα στο τέλος εξαιτίας του εξαιρετικού βιογραφικού του (Goblin, Daemonia, ex-Necrophagia, ex-DGM) ήρθαν να μας δώσουν το τρίτο τους album.
Η ιδέα της μπάντας είναι να ανανεώνει πάντα λίγο τον εαυτό της προσδιορίζοντας έτσι το προσωπικό της στυλ έξω από τα γνωστά δοκιμασμένα πρότυπα.
Χρησιμοποιώντας όργανα της χρυσής εποχής της rock (και αναφέρομαι στα 70’s) όπως hammond, σαξόφωνο και mellotron βάζοντας τα στο γουδί μαζί με της τωρινές παραγωγές και το τεχνικό παίξιμο τον Gianpaolo Falanga (Bass) και του Davide Buso (Drums) αλλά και τριών προαναφερθέντων και την καλή παραγωγή τους καταφέρουν να αποκτούν μια όμορφη ασυνήθιστη ατμόσφαιρα.
Σε αυτόν τον δίσκο φαίνονται καθαρά οι επιρροές από Pain Of Salvation (των πρώτων album τους), στα ατμοσφαιρικά τους σημεία φέρνουν σε Devin Townsend και ο τρόπος που έχουν δουλέψει τα φωνητικά θα έλεγε κάνει ότι άκουγαν πολύ Queen εκείνη την περίοδο, ενώ η ρυθμική δομή μυρίζει Cynic από μακριά.
Δυστυχώς όμως πολλές φορές, όταν προσπαθείς κάτι πάρα πολύ καταντάς στο τέλος να είσαι κουραστικός… Τις συνθέσεις τους τις βρήκα υπερβολικά φορτωμένες και πολύ κακό για το τίποτα.
Άλλο ένα album από μια progressive metal μπάντα που περισσότερο φαίνεται να κάνει επίδειξη για το τι μπορεί να παίξει και όχι να βγάλει κομμάτια με ουσία που να σου μείνουν και να μπορείς να τα σιγοτραγουδήσεις.
Όποιος αρκείται στο ακούει παπάδες αυτό το album του ταιριάζει απόλυτα. Όποιος θέλει περισσότερη ουσία στο prog δυστυχώς η προσπάθεια των Ashent δεν θα τον πείσει.
Δεν κατάφερα να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι από εκεί μέσα μιας και όλα έμοιαζαν μεταξύ τους. Ίσως το “Labyrinthique” θα μπορούσα να πω ότι συμπάθησα που με ξεκούρασε από όλο το υπόλοιπο δίσκο, δυστυχώς όμως είναι το τελευταίο του album.
456 
