Ναι, ξέρω… ο Robbie Williams είναι pop, ερμηνεύει φλωροτράγουδα και τον ακούει κυρίως πιτσιρικαρία.
Ας ξεκαθαρίσουμε παράλληλα όμως το ότι, κρίνοντας από την προσωπική του πορεία σε συνδυασμό με τη live εμφάνισή του στο Terra Vibe, είναι σίγουρα πολύ πιο rock από πολλά δήθεν “παλιόπαιδα”, ενώ σαν performer ίσως είναι από τους καλύτερους που έχουν πατήσει το πόδι τους σε αυτήν τη μπουχτισμένη από Μποφιλιοχαρούληδες χώρα.
Μπαίνοντας στο Terra Vibe, η εικόνα ήταν πολύ διαφορετική από τη συνηθισμένη. Οι περισσότεροι έδειχναν να μην είχαν ξαναέρθει στη Μαλακάσα, ενώ μεγάλο μέρος του κοινού πιθανότατα να μην είχε πάει σε άλλη συναυλία μεγάλου βεληνεκούς. Ε ναι, συναυλία τη λέω, διότι δε γίνεται να βαφτίζεις festival ένα live με δύο ξένα σχήματα και δύο εγχώρια (ελάχιστης αναγνωρισιμότητας).
Ευρεία η ηλικιακή γκάμα, με τους μεγαλύτερους να φέρουν μαζί τους ως και σκαμπό, προκειμένου να κάτσουν (ή και να πατήσουν πάνω κατά τη διάρκεια του show για καλύτερη θέα προς τη σκηνή) και τους μικρότερους να επιδίδονται σε συνεχές σέλφι (ναι, είχαν και από κείνα τα σέλφιστικς).
Όταν βγήκαν στη σκηνή οι Inconsistencies, αρκετός κόσμος είχε ήδη φτάσει στο χώρο, προκειμένου να βρει ένα καλό σημείο για να βλέπει. Συμπαθέστατοι μεν, αλλά το pop rock meets brit κράμα που παρουσίασαν δε συγκίνησε τους παρευρισκόμενους, με μόνη εξαίρεση τη διασκευή στο “Summer of 69”. Η αλήθεια είναι πως μπήκα στον κόπο και άκουσα το EP τους, εκ των υστέρων, και θεωρώ πως στουντιακά τουλάχιστον, έχουν κάτι να πουν.
Από κάθε άποψη πάντως, τους προτίμησα και τους εκτίμησα πολύ περισσότερο όταν στη σκηνή ανέβηκαν για περίπου 40 λεπτά οι Ex-Girlfriend’s Perfume. Ένα χιπστερο-group που έπαιζε “λίγο-απ-όλα” και, εύλογα, δεν είχε εμφανιστεί μπροστά σε τόσο μεγάλο κοινό. Αδιάφοροι, ολίγον τι χαζοχαρούμενοι για τα γούστα μου και με μεγάλη έμφαση στο στιλιστικό μέρος, παρά στο μουσικό. Βέβαια, αυτά παθαίνεις όταν επιλέγεις support μέσω διαγωνισμού και κατ’ επέκταση μέσω ποιάς μπάντας έχει περισσότερους φίλους για να ψηφίσουν.
Η διαφορά ανάμεσα στην Kovacs και στα προηγούμενα group ήταν χαοτική. Τουτέστιν, φάνηκε ο επαγγελματισμός και η (όποια) εμπειρία. Αρκετά κοντά στους Hooverphonic, αλλά με μια πιο pop χροιά, η εξ Ολλανδίας πιτσιρίκα διαθέτει μια ομολογουμένως όμορφη φωνή, η οποία βέβαια πέρασε ολίγον απαρατήρητη από το κοινό που αγωνιούσε για τον Williams και δεν περίμενε πως θα έβλεπε την Kovacs για τόση ώρα (πάνω από 60 λεπτά), ειδικά όταν μας είχε επισκεφτεί ξανά πολύ πρόσφατα.
Κατά τις 22:30 έφτασε και η ώρα του Robbie Williams, ο οποίος καλωσορίστηκε από το κοινό με μεγάλο ενθουσιασμό, ιαχές, χοροπηδητά, αχρείαστες σέλφιζ και χιλιάδες ζευγάρια χέρια να κρατούν τα κινητά τους και να τραβούν βίντεο. Διότι είναι πιο σημαντικό να έχεις ένα ψηφιακό ντοκουμέντο κακής ποιότητας, παρά την ανάμνηση μια συναυλίας. Sure…
Έναρξη λοιπόν με την Carmina Burana (συνυφασμένη δυστυχώς και με το ΠΑΣΟΚ) και όπως ήταν αναμενόμενο, “Let Me Entertain You”, με τον ανάλογο χαμό, ο οποίος συνεχίζεται και στο “Rock DJ”.
Ο Robbie, από το πρώτο κιόλας λεπτό, καθιστά σαφές πως δεν πρόκειται να δώσει “ένα τυπικό live”, αλλά ένα show το οποίο δύσκολα θα άφηνε τον οποιοδήποτε αδιάφορο (εξαίρεση ένας καλοντυμένος τυπάς παραδίπλα μου που λογικά είχε απλά έρθει για χατίρι της γκόμενάς του και την περισσότερη ώρα σέρφαρε στο internet).
Η συνέχεια είχε τρία κομμάτια από το “Escapology” album, με τα “Monsoon”, “Come Undone” (με μιας εσάνς κι από το “I Still Haven’t Found What I’m Looking For” των U2) και “Me and my Monkey” να ξεσηκώνουν τους fan, ειδικά στο τελευταίο που υπήρξε και η εντονότερη συμμετοχή.
Το πανέμορφο “The Road to Mandalay” μέσα από το “Sing When You’re Winning”, οδήγησε στην πιο πρόσφατη δουλειά του Williams (“Swing Both Ways”- 2013), με τη διασκευή στο “Minnie the Moocher” και την επανεκτέλεση του “Supreme” (“Swing Supreme”).
Ο Robbie δείχνει πως δεν είναι μονάχα ερμηνευτής, αλλά και διασκεδαστής, με συνεχή κίνηση και αέρα μεγάλου καλλιτέχνη που δεν αφήνει το κοινό του να επαναπαυτεί. Κι αφού διασκεύασε εξαιρετικά και a capella το “Ignition” του R. Kelly, ανέβασε στη σκηνή τον πατέρα του, για μια πολύ ωραία εκτέλεση του “Better Man”.
Σύσσωμο το Terra Vibe κοιτάει αποχαυνωμένο τον Williams και ακολουθεί το ρυθμό του στα “We Will Rock You” (Queen) και “I Love Rock N’ Roll” (Joan Jett). Άψογη στιγμή επίσης, το “No Regrets”, το οποίο για το γράφοντα αποτελεί και από τα πιο ποιοτικά κομμάτια του καλλιτέχνη.
Στην πορεία ανεβάζει στη σκηνή μια μανίτσα, λιτά ντυμένη και καθόλα σέξι και ερμηνεύει το “Candy” (το μόνο που ακούστηκε από το “Take the Crown” του 2012), πίσω από μια οθόνη που τους παρουσίαζε ξαπλωμένους, με πυτζάμες, να κάνουν διάφορα. Λογικά στημένη η επιλογή από το κοινό, αλλά δε βαριέσαι… Σέξι κι όποιος αντέξει!
“Feel” στο καπάκι, με τις απανταχού Robbiτσες να τραγουδούν και ένα “Royals” (αυτό της Lorde), να οδηγεί στο “Millennium”, το οποίο κάνει mash-up με το “99 Problems” του Jay Z! Έπος! Και σου σκάει και στο καπάκι (γιατί μπορεί) το riff του “Whole Lotta Love”, που μετουσιώνεται στο “Kids” και την ολιγόλεπτη αποχώρηση του Williams από τη σκηνή.
Κάπου εδώ, να σημειώσω πως το μουσικό επιτελείο του Robbie είναι εξαιρετικό από κάθε άποψη. Λογικό μεν, αλλά πέραν του showman, σηκώνουν μεγάλο βάρος στις πλάτες τους, οπότε μια αναφορά όφειλα να την κάνω.
Encore με το “Bohemian Rhapsody” των Queen, σε μια εκτέλεση που τιμά τη μνήμη του Mercury πολύ περισσότερο από τις χαζομάρες που κάνει τώρα ο Brian May, αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη κουβέντα.
Λίγο πριν το τέλος, ακούσαμε και το “She’s the One”, κομμάτι το οποίο έγινε πιο γνωστό από τον Williams, παρά από τους World Party που το ερμήνευσαν αρχικά.
Επίλογος με το “Angels”, το δεύτερο μόνο τραγούδι, μαζί με το “Let Me Entertain You”, που είπε από το ντεμπούτο του, “Life Thru A Lens” και γκρίνια γιατί ήθελα και το “Old Before I Die”. Α ναι, τραγούδησε κι ένα verse από το My Way του Frank Sinatra, πριν αποχωρήσει και καταχειροκροτηθεί από τον κόσμο.
Για σχεδόν δύο ώρες, ο Robbie Williams έδωσε ένα show που στην Ελλάδα δε βλέπουμε συχνά (ή ποτέ) και απέδειξε γιατί αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους (pop) stars εν ζωή.
Κρίμα που δεν τίμησε την περίοδο 2005- 2009, αλλά ομολογουμένως ήταν και η λιγότερο πετυχημένη του, αν και το “Reality Killed the Video Star” παραείναι υποτιμημένο και μιας και δύσκολα θα βρω ευκαιρία να ξαναγράψω για τον Williams, είπα να το αναφέρω.
Όλοι φύγαμε ευχαριστημένοι από το live και παρότι δεν επρόκειτο για festival, είναι από τις λίγες φορές που θα δώσω εύσημα στη Didi για την επιλογή της να φέρει, έστω και ετεροχρονισμένα έναν καλλιτέχνη τέτοιου βεληνεκούς. Κι αν όντως ξανάρθει σύντομα, όπως ο ίδιος δήλωσε, καλό είναι να πάνε και όσοι δεν κατάφεραν τώρα.
Robbie Williams setlist
Let Me Entertain You
Rock DJ
Monsoon
Come Undone/ I Still Haven’t Found What I’m Looking For (U2 cover)
Me and My Monkey
The Road to Mandalay
Minnie the Moocher (Cab Calloway and His Orchestra cover)
Swing Supreme
Ignition (R. Kelly cover)
Better Man
We Will Rock You (Queen cover)/ I Love Rock ‘n’ Roll (Joan Jett cover)
No Regrets
Candy
Feel
Royals (Lorde cover)
Millennium/ 99 Problems (Jay Z cover)
Whole Lotta Love/ Kids
Bohemian Rhapsody (Queen cover)
She’s the One (World Party cover)
Angels/ My Way (Frank Sinatra cover)
photos: Χριστίνα Αλώση, Αποστόλης Καλλιακμάνης
498 
