Το να έχεις βιολί και πλήκτρα σε μία μπάντα, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτόματα κατατάσσεσαι στο να αποκα- λείσαι Folk Group.
Όταν μου ζητήθηκε να κάνω κριτική για αυτό το δίσκο, στην αρχή ενθουσιάστηκα βλέποντας τις προδιαγραφές τους, στη πορεία όμως, δεν ήταν το ίδιο με αυτό που περίμενα. Άλλη μια μπάντα από το Αμβούργο της Γερμανίας και σωστά μαντέψατε, κινούνται σε Power μονοπάτια (αν και παρουσιάζονται σαν Folk / Power μπάντα). Όλα τα στοιχεία που έχουν, είναι όλα δανεικά από άλλες καλύτερες μπάντες του είδους τους. Ξεγελάστηκα από την ορολογία και απογοητεύτηκα από το τρίτο κομμάτι και μετά. Μια καρικατούρα των Avantasia είναι, που μου θύμισε κάπου μέχρι και Bon Jovi (!!!). Πέρα από το Dawnmelting, το οποίο ανοίγει το δίσκο, το The Last Hour (που κινείται σε Skyclad / Korpiklaani μονοπάτια) και το Those Days, δεν υπήρχε τίποτα να με εντυπωσιάσει, ώστε να θέλω να ξανακούσω το δίσκο ξανά και ξανά, ούτε καν οι γλυκές μελωδίες από τα σόλο. Ok, ωραία τα χορωδιακά μέρη, καλά τα πλήκτρα, μια χαρά ο συνδυασμός βιολί / κιθάρας, τα Blast Beat που έχουν σε ορισμένα σημεία όμως τι τα ήθελαν; Και που είναι το Folk στοιχείο στα υπόλοιπα κομμάτια; Οι Elvenking, δεν έχουν τίποτα παραπάνω να προσφέρουν στην ήδη κορεσμένη μουσική βιομηχανία. Έκτος δίσκος για αυτούς, μέσω τηs AFM (που κυκλοφόρησε στις 17 του τρέχοντος μήνα) και με βρίσκει ακόμα μια φορά, παγερά αδιάφορο. Δεν βρίσκω το λόγω να σπαταλήσει κανείς χρήματα και χρόνο για να αγοράσει το Red Silent Tides. Εν κατακλείδι, στα δικά μου αυτιά, φάνηκε πολύ κουραστικός και βαρετός δίσκος, καλός για να μαζεύει σκόνη στο ράφι και πολύ μέτριος ακόμα και για σερβίρισμα. Δεν αξίζει ούτε μία δεκάρα. Αρκεστείτε σε άλλες μπάντες που το κατέχουν και προσφέρουν νέες ιδέες, χωρίς να αντιγράφουν συναδέλφους τους και πρωτοτυπούν πραγματικά (όπως οι παραπάνω που ανέφερα). Τελείωσα το θάψιμο, μαζεύω το φτυάρι μου και πάω να ακούσω κάτι δυνατό για να συνέλθω από τη ζάλη που μου προκάλεσε όσο προσπαθούσα να βγάλω συμπεράσματα και κάνω κριτική.
462 
