Ο Ritchie Blackmore και η Candice Night παρουσιάζουν το νέο άλμπουμ των Blackmore’s Night Autumn Sky που κυκλοφόρησε στις 3 Σεπτεμβρίου και αποτελεί την όγδοη δισκογραφική δουλειά τους.
Όπως αναφέρουν στην επίσημη σελίδα τους πηγή εμπνεύσεως για το άλμπουμ ήταν η νεόφερτη στην οικογένεια κόρη του ζευγαριού, Autumn Esmerelda. Το Album θα έχει διαφορετικό χρώμα, ανάλογα με τον τόπο κυκλοφορίας του, συνολικής διάρκειας 1 ώρας.
Με μία καριέρα που ξεπερνά πλέον τις 2 δεκαετίες, η μπάντα μας προσφέρει 15 νέα τραγούδια, γεμάτα από συναισθήματα και μαγική ατμόσφαιρα όπως μόνο αυτή ξέρουν να προσφέρουν.
Να ξεκαθαρίσω αρχικά πως δεν ήμουν από τους υποστηριχτές της απόφασης του Blackmore να αποκοπεί από την καθαρά rock μουσική. Από την άλλη όμως, έδειξε ότι ψαχνόταν για κάτι καινούριο. Η αλήθεια είναι ότι η πρώτες δύο δουλείες τους έδειξαν πως ο Ritchie μπορεί να προσφέρει συγκινήσεις και πρωτότυπους νέους ήχους ακόμα και από αυτό το νέο πόστο, τους Blackmore’s Night.
Δυστυχώς όμως, μετά την εξαιρετική αρχική τους προσπάθεια, ξεκίνησε μία αργή μεν αλλά σαφώς σταθερή πτώση στην ποιότητα των δίσκων του Ritchie και της Candice. Με το Secret Voyage (προηγούμενος δίσκος), να είναι ένας πολύ μέτριος δίσκος, περίμενα με ανυπομονησία την καινούρια τους δισκογραφική δουλειά. Το Autumn Sky, συνεχίζει την ίδια περπατημένη του συγκροτήματος, με έναν αρκετά ποιοτικό δίσκο στο σύνολο του, αλλά χωρίς να προσφέρει κάτι παραπάνω. Η νέα αυτή δουλειά κινείται στις γνώριμες πλέον φόρμες που ακολουθεί η μπάντα. Με ένα σύνολο από ακουστικές κιθάρες, έγχορδα, φλάουτο και κρουστά, σε μία μίξη αναγεννησιακής και folk μουσικής. Ικανά και πάλι να σου προσφέρουν έναν καινούριο και πρωτοποριακό ήχο αν ακούγαμε τον δίσκο για πρώτη φορά.
Από την άλλη όμως σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές της μπάντας, το νέο Album δείχνει να έχει περισσότερη ομοιογένεια, χωρίς να χρειάζεται να ξεχωρίσεις κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι στο σύνολο του. Από το εισαγωγικό κομμάτι ”Highland” μέχρι και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου ακούγεται σαν ένα σύνολο. Όσον αφορά τις διακυμάνσεις στους ρυθμούς, αυτές είναι ελάχιστες, όπως ελάχιστη είναι και η χρήση της ηλεκτρικής κιθάρας (μάλλον ο Ritchie ήταν απασχολημένος με την κόρη του). Παράλληλα, η συμπαθέστατη Candice δείχνει πως έχει βελτιωθεί εκ νέου στα φωνητικά, θυμίζοντας ελάχιστα τον προ 15ετίας «άγουρο» εαυτό της. Έτσι το τελευταίο τους Album έχει ακριβώς την ίδια ασθένεια όπως και το Secret Voyage. Ακούγεται σαν σύνολο ευχάριστα, αλλά δεν προσφέρει τίποτα καινούριο, ένα τραγούδι να ξεχωρίσεις και να το βάλεις να παίξει και 2η φορά. Θα τον ακούσεις μία φορά και το πιθανότερο είναι να μείνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Ενδιαφέρουσες στιγμές ίσως θα βρει κάποιος, στο εντυπωσιακό “Journeyman” με ένα πολύ όμορφο σόλο ή στο επιβλητικό και ατμοσφαιρικό “Darkness“. Μέχρι εκεί όμως. Στα υπόλοιπα οι Blackmore’s Night απλώς επαναλαμβάνονται.
Οι φαν του συγκροτήματος σίγουρα θα εκτιμήσουν και αυτόν τον δίσκο, για τους υπόλοιπους όμως ίσως περάσει σχεδόν απαρατήρητος αφού η μπάντα δείχνει να ξεφουσκώνει παραγωγικά χωρίς να έχει κάτι το ουσιαστικό να προσφέρει.
Βαλάντης Στεφανουδάκης
484 
