Τι γίνεται ρε φίλε στην Ιταλία; Νταξ, το καταλαβαίνω, έχει σούπερ γυναικάρες, αλλά κι αυτό το πράγμα, να μαζεύονται κάθε τρεις και λίγο 4-5 μουσικοί, να βρίσκουν έναν τέτοιο “παιδί” στο δρόμο και να του λένε “έ που λες καρντιά μου, ίο έκω power metal μπαντάρα, ίο έ κουάτρο τσογκλάνι ακόμη, τι λες, τέλει γκίνει μανούλι ντι μικρόφωνο;”, έχει καταντήσει ως αστείο πιο νερουλό κι από τα ανεκδοτάκια των social media.
Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι οι Temperance ηχούν αρκετά πιασάρικοι, η Chiara Tricarico έχει πάρα πολύ καλή και θηλυκή φωνή, είτε στα σοπράνο θέματα (τα οποία δεν είναι και πολλά), είτε στα προσγειωμένα, οι μουσικοί που απαρτίζουν τη μπάντα είναι ψημένοι χρόνια στο underground power / progressive metal της γείτονος χώρας και είναι βιρτουοζικής κατηγορίας, υπάρχουν αρκετά καλά τραγούδια όπως τα Eurovisionικά “Save Me”, “Here and Now”, “Me, Myself & I”, γενικά οι συνθέσεις είναι αρκετά καλές, άμεσες αν και πάρα πολύ τεχνικές εκτελεστικά και γενικά, αν είσαι φίλος της μουσικής αυτής, αντέχεις ακόμη έναν δίσκο Nightwishικής καταγωγής που ομολογουμένως κοιτάει στα μάτια οτιδήποτε αντίστοιχο χάρη και στην high πολυφωνική, πλούσια παραγωγή του, τότε το “Limitless” αγγίζει τα όρια του ονειρώδους και θα σε ξετρελάνει.
Ως γράφων, πλέοντας σε πολύ σκοτεινότερα, βαρβαρότερα, “μαυρομαυρότερα” ελώσιμα ύδατα πάρα πολύ μακριά από την χαριτωμενιά αυτής της πολυπληθούς συνομοταξίας σχημάτων, μου άρεσαν πολύ. Αν υπάρχει κάποια νοητή στάθμη στον εν λόγω χώρο, οι Temperance βρίσκονται λίγο πριν την ανάδυση στον ήλιο, στα ίδια επίπεδα με τους Delain, Sinheresy ή τους δικούς μας Enemy Of Reality. Για τους fan, απαραίτητο. Αλλά το έχετε παραχέσει γαμώ τη Φιορεντίνα σας, μπάστα λίγο…
519 
