Υπάρχει κάποιος που ακούει metal και δεν έχει σιγοτραγουδήσει έστω και ένα τραγούδι τους; Δεν το νομίζω! Η ακρόαση του ονόματός τους, για τους περισσότερους πιστεύω κατά την ταπεινή μου άποψη, φέρνει στο νου τις πρώτες τους προσεγγίσεις με το heavy metal, σαν τις πρώτες του σεξουαλικές επαφές θα έλεγα! Για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ τα ανεξίτηλα σημάδια που αφήνει στη μνήμη το συναίσθημα, μιας και χωροταξικά στον εγκέφαλο το κέντρο της μνήμης και το συναισθηματικό κέντρο βρίσκονται πολύ κοντά, επηρεάζοντας το ένα το άλλο! Αλλά για να μην σας κουράζω… Κυρίες και Κύριοι βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσω τους Iron Maiden!
Προ Dickinson εποχή:
Το συγκρότημα σχηματίστηκε ανήμερα των Χριστουγέννων του 1975 από το μπασίστα Steve Harris ο οποίος προερχόταν από τους Smiler. Ο ίδιος εμπνεύστηκε το όνομα της μπάντας από την ταινία “Ο άνθρωπος με το σιδηρούν προσωπείο“, μια κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Αλέξανδρου Δουμά! Συγκεκριμένα, Iron Maiden (σιδηρά παρθένος) είναι ένα κουβούκλιο βασανιστηρίων με καρφιά που στην πραγματικότητα πιστεύεται ότι χρησιμοποιήθηκε από την κόμισσα της Ουγγαρίας Elizabeth Báthory de Ecsed, μία φημολογούμενη κατά συρροή δολοφόνο του 17ου αιώνα!
Με τον Harris συντάχθηκαν οι: Paul Day στα φωνητικά, Dave Sullivan και Terry Rance στις κιθάρες και Ron Matthews στα τύμπανα! Μολαταύτα η πρώτη ανακατάταξη δεν άργησε να ‘ρθει και έτσι το 1976 ο Paul Day απολύθηκε από τον Harris επειδή του έλλειπε η ενέργεια και χάρισμα στη σκηνή! Ο αντικαταστάτης του Dennis Wilcock, κυριολεκτικά οπαδός των Kiss, χρησιμοποιούσε επί σκηνής έντονο μακιγιάζ, ψεύτικο αίμα και πυροτεχνήματα. Μάλιστα φρόντισε ώστε ο φίλος του Dave Murray να προσληφθεί από τον Harris. Το γεγονός αυτό προκάλεσε τη δυσαρέσκεια των Sullivan και Rance οι οποίοι δεν ήθελαν τον Murray, με συνέπεια ο Harris να αναγκαστεί να διαλύσει τη μπάντα το 1976.
Ευτυχώς, η επανασύνδεση έγινε λίαν συντόμως, με όλα τα μέλη πλην τους Sullivan και Rance! Το 1977 απολύεται ο Ron Matthews μετά από προτροπή του Dennis Wilcock και στρατολογείται ο κιθαρίστας Bob Sawyer. Η είσοδος του τελευταίου προκαλεί τη σύγκρουση ανάμεσα στους Murray και Wilcock με αποτέλεσμα την αποχώρηση και των δύο. Ταυτόχρονα ο Bob Sawyer απολύεται από τον Harris εξαιτίας της συνεχούς προσπάθειας του πρώτου να επισκιάσει τον Murray επί σκηνής!
Ο Harris δημιουργεί ουσιαστικά ολόκληρη τη μπάντα από την αρχή, προσλαμβάνοντας τους Tony Moore στα πλήκτρα, Terry Wapram στην κιθάρα και Barry Purkis στα ντραμς. Η αποτυχία, όμως, της μουσικής παράστασης που έδωσε το γκρουπ στο Bridgehouse το Νοέμβριο του 1977, ανάγκασε τον Harris να απολύσει όλα τα μέλη! Ο τελευταίος επαναπροσέλαβε τον Murray και στρατολόγησε τον Doug Sampson (που τον γνώριζε από τους Smiler) ως ντράμμερ.
Το 1978, Doug Sampson συνέστησε στον Harris έναν άσημο μέχρι τότε τραγουδιστή, ονόματι Paul Di’Anno, με αποτέλεσμα την πρόσληψή του! Έτσι το γκρουπ έχοντας αποκτήσει πιο σταθερή σύνθεση, κυκλοφόρησε ένα demo στις 9 Νοεμβρίου 1979 υπό τον τίτλο The Soundhouse Tapes ο οποίος πάρθηκε από το club Soundhouse! Αν και περιελάμβανε 3 μόνο τραγούδια (“Prowler“, “Invasion” και “Iron Maiden“), κατάφερε να πουλήσει πάνω από 5.000 αντίτυπα σε λιγότερο από μία εβδομάδα μέσω ταχυδρομικής παραγγελίας!
Την ίδια χρονιά, μετά από αλλεπάλληλες διαδοχές στη θέση του κιθαρίστα, οι οποίες περιλάμβαναν τους Kent Ewing, Paul Cairns, Paul Todd, Dave Mac και Tony Parsons, ο Dennis Stratton εισάγεται στις τάξεις του γκρουπ. Αξίζει να σημειωθεί πως ο μετέπειτα κιθαρίστας του γκρουπ, Adrian Smith, είχε αρνηθεί τη θέση κατά το διάστημα αυτό! Την ίδια περίοδο προσλαμβάνεται ως μάνατζερ ο Rod Smallwood ενώ ο Doug Sampson αντικαθίσταται από τον Clive Burr μετά από πρόταση του Stratton γιατί ένιωθε εξασθενημένος από τις εξαντλητικές περιοδείες της μπάντας! Ανάμεσα στις εμφανίσεις περιλαμβάνεται και αυτή στο Marquee Club του Λονδίνου τον Οκτώβριο του 1979, όπου μετά από μια sold out
συναυλία προσελκύεται το ενδια- φέρον της δισκογραφικής εταιρείας EMI, με αποτέλεσμα το Νοέμβριο του 1979 το μουσικό σχήμα συνάψει συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρεία EMI.
Με την πρώτη τους, λοιπόν, δισκογραφική εταιρεία, οι Iron Maiden κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους με τον ομώνυμο τίτλο στις 14 Απριλίου 1980 στην Αγγλία (αν και είχαν συμμετάσχει με τις πρώιμες εκτελέσεις των τραγουδιών Sanctuary και Wrathchild στη συλλογή Metal for Muthas, που είχε κυκλοφορήσει στις 15 Φεβρουαρίου), φτάνοντας στο νούμερο 4 του UK Albums Chart στην πρώτη κιόλας εβδομάδα κυκλοφορίας του! Παράλληλα και συγκεκριμένα στις 17 Αυγούστου του ίδιου έτους ο δίσκος εκδόθηκε και στις Η.Π.Α.! Αποτελεί το μοναδικό άλμπουμ του συγκροτήματος με παραγωγό τον Will Malone, ο οποίος δεν έδειχνε και πολύ ενδιαφέρον, αφήνοντας τα καθήκοντά του κατά το μεγαλύτερο μέρος στα ίδια τα μέλη! Κομμάτια όπως τα Phantom of the Opera, Running Free (είναι το πρώτο σινγκλ και έφτασε στο νούμερο 34 του UK charts), Sanctuary (υπήρχε μόνο ως σινγκλ στην Αγγλία και κυκλοφόρησε μαζί με την αμερικάνικη έκδοση), Charlotte the Harlot (με θέμα μία φανταστική πόρνη) και Iron Maiden κατατάσσουν το γκρουπ στα αντιπροσωπευτικά και κυρίαρχα του κινήματος New Wave of British Heavy Metal!
Αξίζει να σημειωθεί ότι στο εξώφυλλο του σινγκλ “Running Free” γίνεται η πρώτη επίσημη εμφάνιση της μασκότ της μπάντας, Eddie, ο επονομαζόμενος και ως Eddie the Head, Eddie the ‘ead, Edward the Head και Edward the Great! Μάλιστα το πρόσωπό του δεν φαίνεται καθαρά γιατί το
συγκρότημα δεν ήθελε να φανεί πριν την κυκλοφορία του Iron Maiden. Ο χαρακτήρας αυτός δημιουργήθηκε από τον καλλιτέχνη Derek Riggs και τον εμπνεύστηκε, βλέποντας σ’ ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ το κεφάλι ενός Ιάπωνα στρατιώτη να κρέμεται από την άκρη ενός τανκ που κάηκε στον ποταμό Matanikau των νησιών του Σολομώντα κατά τη διάρκεια της μάχης για το πεδίο Henderson, που διεξήχθη ανάμεσα σε Ιάπωνες και Αμερικάνους στις 23 έως 26 Οκτωβρίου 1942.
Έχοντας, επομένως, επίσημη κυκλοφορία, οι Iron Maiden πραγματοποίησαν την ομώνυμη περιοδεία στην Ευρώπη, από την 1η Απριλίου έως και την 21η Δεκεμβρίου του 1980, με τα εξής διαλείμματα: από τις 24 Αυγούστου έως 16 Οκτωβρίου, οπότε και έπαιξαν ως support στους Kiss στο Unmasked Tour καθώς και από τις 7 έως τις 27 Μαρτίου οπότε και άνοιξαν συναυλίες για τους Judas Priest. Μετά την περιοδεία με τους Kiss και ειδικότερα τον Οκτώβριο του 1980 απολύθηκε ο Stratton ως αποτέλεσμα μουσικών διαφορών με τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ και αντικαταστάθηκε από τον Adrian Smith! Έτσι με νέο κιθαρίστα και επιπλέον με νέο παραγωγό, τον Martin “Headmaster” Birch, ηχογράφησαν το νέο τους άλμπουμ με το όνομα Killers που κυκλοφόρησε στις 2 Φεβρουαρίου 1981 στην Αγγλία και στις 6 Ιουνίου του ίδιου έτους στις Η.Π.Α.!Μάλιστα η αμερικάνικη έκδοση περιέχει επιπρόσθετα το κομμάτι Twilight Zone. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του δίσκου είναι ότι έχει γραφτεί εξολοκλήρου από τον Harris, με εξαίρεση τα “Killers” και “Twilight Zone” και τα περισσότερα από τα τραγούδια του συνιστούν υλικό που λόγω χώρου δεν είχαν συμπεριληφθεί στο προηγούμενο άλμπουμ! Εκτός από
αυτό, τα κομμάτια που ξεχώρισαν από τη συγκεκριμένη δισκογραφική δουλειά ήταν τα: “Murders in the Rue Morgue” που βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Edgar Allan Poe, τα δύο instrumental “The Ides of March” και “Genghis Khan“, την κομματάρα “Purgatory” και το “Wrathchild” που είναι και το δημοφιλέστερο. Για την προώθηση του Killers το συγκρότημα βγήκε σε τουρνέ με το όνομα Killer World Tour από τις 17 Φεβρουαρίου έως τα 15 Νοεμβρίου 1981. Επιπλέον από το Μάιο έως και τον Ιούλιο του ίδιου έτους άνοιξαν το αμερικάνικο σκέλος του World Wide Blitz Tour των Judas Priest.
Dickinson εποχή:
Προς το τέλος των συναυλιών του 1981 ο Paul Di’Anno απολύθηκε εξαιτίας της χρήσης ναρκωτικών τα οποία επηρέαζαν την ερμηνευτική του απόδοση! Βέβαια ο ίδιος δεν αποδέχτηκε ποτέ την κατηγορία. Τη θέση του ανέλαβε ο μέχρι τότε τραγουδιστής των Samson, Bruce Dickinson, ο οποίος έμελλε να κάνει και το δισκογραφικό του ντεμπούτο ως frontman του συγκροτήματος με το άλμπουμ The Number of the Beast. Ο εν λόγω δίσκος έγινε διαθέσιμος στο μουσικό κοινό στις 29 Μαρτίου 1982 και έφτασε στο νούμερο 1 του UK Albums Chart και το νούμερο 33 του US Billboard 200. Αποτελεί την πιο εμπορική δισκογραφική δουλειά του μουσικού σχήματος, έχοντας πουλήσει μέχρι σήμερα πάνω από 14 εκατομμύρια αντίτυπα και ταυτόχρονα μία από τις μεγαλύτερες μουσικές επιρροές στη metal σκηνή, καθιερώνοντας τους ως μία από τις καλύτερες metal μπάντες του κόσμου! Στην επιτυχία συνετέλεσαν όχι μόνο τα καταπληκτικά φωνητικά του Dickinson, που θεωρείται αναμφίλεκτα ένας από τους κορυφαίους τραγουδιστές στο
χώρο του metal, αλλά και η πρώτη συνθετική προσπάθεια των Smith και Burr σε συνδυασμό με το ανανεωμένο στυλ του Harris. Εντούτοις είναι η πρώτη φορά που δεν περιλαμβάνεται τραγούδι του Murray όπως επίσης και instrumental κομμάτι! Πρέπει να τονιστεί ότι αν και ο Dickinson συμμετείχε συνθετικά στα κομμάτια Children of the Damned, The Prisoner και Run to the Hills, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, δεν μπορούσε το γεγονός αυτό να πιστοποιηθεί στο δίσκο, αφού υπήρχαν δεσμεύσεις από το συμβόλαιο του με τους Samson!
Μολαταύτα, το γκρουπ δέχτηκε σκληρή κριτική και θεωρήθηκε σατανιστικό από πολιτικούς και θρησκευτικούς κύκλους στην Αμερική τόσο για το εξώφυλλο του δίσκου όσο και τους στίχους του The Number of the Beast! Προς απόδειξη του γεγονότος αυτού, ένα γκρουπ χριστιανών ακτιβιστών κατέστρεψε δίσκους τους (μαζί και του Ozzy Osbourne) και επίσης η παγκόσμια περιοδεία τους The Beast on the Road (25 Φεβρουαρίου- 10 Δεκεμβρίου 1982) συνοδεύτηκε από διαμαρτυρίες και προσπάθειες μποϊκοτάζ! Άδικα προσπαθούσαν τα μέλη να πείσουν πως δεν είναι σατανιστές! Η αλήθεια πάντως είναι πως ο Harris συνέλαβε την ιδέα για το δίσκο και για τους στίχους του εν λόγω τραγουδιού, έπειτα από ένα εφιάλτη που είχε μετά την παρακολούθηση της ταινίας τρόμου Damien: Omen II! Πέρα όμως από τις διάφορες αντιδράσεις, κομμάτια όπως τα 22 Acacia Avenue (θεματική συνέχεια του Charlotte the Harlot), ο ύμνος Run to the Hills, το Hallowed Be Thy Name (αφηγείται τις σκέψεις και τα συναισθήματα ενός ανθρώπου που οδηγείται στην αγχόνη και που τα τελευταία του λόγια
είναι και ο τίτλος), The Prisoner (βασισμένο στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά επιστημονικής φαντασίας) και Children of the Damned (που βασίστηκε στις ταινίες Village of the Damned και Children of the Damned, μεταφορές στην οθόνη της νουβέλας The Midwich Cuckoos του Άγγλου συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας John Wyndham) καθιστούν το δίσκο από τους πιο αγαπημένους των οπαδών!
Ένα ακόμη περιστατικό θα προκαλέσει στροφή στην καριέρα του μουσικού σχήματος! Πρόκειται για την αποχώρηση του ντράμερ Clive Burr το Δεκέμβριο του 1982 και την αντικατάστασή του από τον Nicko McBrain (πρώην Trust) ο οποίος επρόκειτο να είναι μέχρι και σήμερα ο μακροβιότερος ντράμερ στην ιστορία των Iron Maiden. Έτσι με νέα σύνθεση, η μπάντα ηχογράφησε στα Compass Point Studios στις Μπαχάμες το νέο δίσκο με τον τίτλο Piece of Mind που κυκλοφόρησε στις 16 Μαΐου 1983 και έφτασε στο νούμερο 3 του UK Albums Chart και το νούμερο 70 του US Billboard 200. Ο δίσκος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος σε πωλήσεις, αφού έχει πουλήσει μέχρι σήμερα περίπου 13,5 εκατομμύρια αντίτυπα! Θεματικά όλο το έργο είναι επηρεασμένο από φιλμ και βιβλία. Για παράδειγμα το θρυλικό The Trooper είναι βασισμένο στο ποίημα The Charge of the Light Brigade του Άγγλου Alfred Lord Tennyson και πραγματεύεται την οπτική γωνία ενός στρατιώτη στη μάχη του κόλπου Balaclava (25 Οκτωβρίου 1854) που διεξήχθη ανάμεσα σε Αγγλο-Γαλλο-Τούρκικη συμμαχία και τη Ρωσία κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κριμαίας. Η κομματάρα Flight of Icarus είναι εμφανώς εμπνευσμένη από την
ελληνική μυθολογία, το Revelations έχει επιρροές από τον ιδρυτή της Αιγυπτιακής αίρεσης “Θέλημα”, Aleister Crowley, το To Tame a Land βασίζεται στην επιστημονικής φαντασίας νουβέλα Dune του Αμερικανού Frank Herbert. Μάλιστα ο τελευταίος αρνήθηκε τη χρήση από το συγκρότημα της λέξης Dune επειδή δεν συμπαθούσε τις heavy rock μπάντες! Τέλος είναι άξιο λόγου να αναφερθεί ότι στην αρχή του Still Life (που είναι επηρεασμένο από το έργο Genius Loci του Αμερικανού συγγραφέα και ποιητή Clark Ashton Smith) υπάρχει το κρυμμένο μήνυμα “What ho said the t’ing with the three “bonce”, do not meddle with things you don’t understand…” συνοδευόμενο από ένα ρέψιμο, τα οποία γίνονται αντιληπτά αν παιχτεί ο δίσκος ανάποδα! Η φράση έχει παρθεί από το σατυρικό άλμπουμ The Collected Broadcasts of Idi Amin των John Bird και Alan Coren! Σκοπός του ήταν να σατιρίσει και συνάμα να αντικρούσει τις κατηγορίες περί σατανισμού!
Το συγκρότημα για να προωθήσει το Piece of Mind, ξαναβγήκε στο δρόμο από τις 2 Μαΐου έως και 18 Δεκεμβρίου 1983, ταξιδεύοντας σ’ ολόκληρο τον κόσμο, με το κοινό να τους αποθεώνει! Παρόλ’ αυτά σαν να μην χόρταιναν τα μέλη των Maiden από δόξα, κυκλοφόρησαν στις 2 Σεπτεμβρίου 1984 το φοβερό Powerslave που είχε ηχογραφηθεί στα ίδια στούντιο με το Piece of Mind! Το άλμπουμ προστέθηκε στους πιο επιτυχημένους δίσκους του συγκροτήματος φτάνοντας στο νούμερο 2 του UK Albums Chart και το νούμερο 21 του US Billboard 200. Από αυτό θα ξεχωρίσουν τα: Rime of the Ancient Mariner βασισμένο στο ομώνυμο
ποίημα του Άγγλου ποιητή Samuel Taylor Coleridge που ταυτόχρονα αποτελεί και το πιο μακροσκελές κομμάτι του συγκροτήματος (13 λεπτά και 34 δευτερόλεπτα), το φοβερό Aces High (αναφέρεται στην ιστορία ενός Βρετανού πιλότου της RAF εναντίον της Luftwaffe στη μάχη της Βρετανίας το 1940, της πρώτης αερομαχίας σε αγγλικό έδαφος), το τελευταίο χρονικά instrumental κομμάτι του συγκροτήματος Losfer Words, το σκοτεινό Powerslave (που αναφέρεται στον επικείμενο θάνατο ενός Φαραώ και στην άρνησή του να πεθάνουν οι σκλάβοι που προετοίμασαν την κηδεία του, έθιμο της Αρχαίας Αιγύπτου). Δεν θα μπορούσε να παραλειφθεί το έπος 2 Minutes to Midnight, που αναφέρεται στο συμβολικό ρολόι Doomsday Clock (επινόηση του περιοδικού Bulletin of the Atomic Scientists των πρώην μελών του σχεδίου Manhattan, αυτού που ήταν υπεύθυνο για τη ρίψη των πυρηνικών βομβών σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι) και το οποίο έφτασε το Σεπτέμβριο του 1953 δύο λεπτά πριν τις 12, χρόνος που θα σήμαινε το τέλος του κόσμου από πυρηνικό όλεθρο και που εκείνη τη στιγμή στην πραγματικότητα οι Η.Π.Α. και Ε.Σ.Σ.Δ. δοκίμαζαν βόμβες υδρογόνου).
Η τουρνέ που ακολούθησε για την προώθηση του Powerslave, ονομάστηκε World Slavery Tour και διήρκησε από τις 9 Αυγούστου 1984 έως και τις 5 Ιουλίου 1985. Αποτελούμενη από 193 παραστάσεις σ’ ολόκληρη την υφήλιο είχε συνολικό κοινό 3.500.000 ατόμων! Παράλληλα και συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 1985 συμμετείχαν μαζί με τους Queen στο φεστιβάλ Rock in Rio μπροστά σε 300.000 ανθρώπους! Μάλιστα ήταν το μόνο διεθνές μουσικό σχήμα
ανάμεσα στα άλλα (Al Jarreau, The B-52’s, George Benson, The Go-Go’s, James Taylor, Nina Hagen, Ozzy Osbourne Queen, Rod Stewart, Scorpions, Whitesnake, Yes) που έπαιξε για μία και μοναδική παράσταση στη διάρκεια της οποίας ο Dickinson έστρεψε την κιθάρα του προς το μέτωπό του τραυματίζοντας το, αλλά παρόλη την αιμορραγία του συνέχισε να τραγουδάει!
Κομμάτια από ηχογραφήσεις του World Slavery Tour χρησιμοποιήθηκαν ώστε να δημιουργηθεί το Live After Death που κυκλοφόρησε στις 14 Οκτωβρίου 1985. Πρόκειται για έναν από τους καλύτερους, αν όχι τον καλύτερο, live metal δίσκο, που εκτοξεύτηκε στο νούμερο 2 του UK Albums Chart και το νούμερο 19 του US Billboard 200! Η λίστα περιλάμβανε τραγούδια απ’ όλους τους δίσκους αλλά με τα Phantom of the Opera, 22 Acacia Avenue, Children of the Damned, Die With Your Boots On, Phantom of the Opera, Losfer Words, Sanctuary και Murders in the Rue Morgue να λείπουν πασιφανώς εξαιτίας της έλλειψης χώρου, κάτι που δεν θα συνέβαινε στις εκδόσεις του 1995 και 1998! Αξιοπρόσεκτο σημείο του δίσκου είναι το εξώφυλλο όπου πάνω σε μία ταφόπλακα βρίσκεται η φράση: “That is not dead which can eternal lie, Yet with strange aeons even death may die.“, η οποία είναι δανεισμένη (με αλλαγή του and with από το πρωτότυπο σε yet with) από την ιστορία τρόμου The Nameless City του Αμερικανού συγγραφέα H. P. Lovecraft! Μία παραλλαγή της φράσης χρησιμοποιείται και στο The Thing That Should Not Be των Metallica απ’ το άλμπουμ Master of Puppets! Άλλο αξιόλογο σημείο του
δίσκου είναι ότι το Aces High ακολουθεί ένα τμήμα από το λόγο του Βρετανού πρωθυπουργού Churchill με τον τίτλο We Shall Fight On The Beaches που εκφωνήθηκε στις 4 Ιουνίου 1940 μετά από ήττα των γαλλικών στρατευμάτων! Η συγκεκριμένη παράθεση είναι η εξής: “…We shall go on to the end, we shall fight in France, we shall fight on the seas and oceans, we shall fight with growing confidence and growing strength in the air, we shall defend our Island, whatever the cost may be, we shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds, we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender…“.
Μετά από τη ραστώνη 6 μηνών, οι Iron Maiden επέστρεψαν με νέο στούντιο άλμπουμ. Συγκεκριμένα στις 29 Σεπτεμβρίου 1986 κυκλοφόρησε το Somewhere in Time, με θεματολογία τα ταξίδια στο χρόνο και άλλα συναφή, φτάνοντας στο νούμερο 3 του UK Albums Chart και το νούμερο 11 του US Billboard 200! Η δισκογραφική αυτή δουλειά σηματοδότησε κάποιες αλλαγές στην ιστορία του γκρουπ. Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν guitar και bass synthesizers καθώς και synthesizers, πράγμα που αφενός τροποποίησε τον ήχο της μπάντας και αφετέρου δεν άρεσε στον Dickinson κάτι που άλλωστε και ο ίδιος έχει δηλώσει! Βέβαια στη δυσαρέσκεια του Dickinson συνετέλεσε το γεγονός ότι δικές του συνθέσεις απορρίφθηκαν εξολοκλήρου από το δίσκο προς χάριν των τραγουδιών του Adrian Smith, ο οποίος έγραψε μεγάλο τμήμα της δουλειάς! Επιπλέον είναι ο πρώτος δίσκος που δημιουργείται στα 2 χρόνια σε σχέση με το προηγούμενο και
όχι στον 1 χρόνο όπως στις μέχρι τότε δουλειές. Τα κομμάτια που θα ξεχωρίσουν είναι τα Stranger in a Strange Land, το εμπνευσμένο από την ελληνική ιστορία Alexander the Great, το φρενήρες Sea of Madness, οι αξέχαστες κομματάρες Wasted Years και Heaven Can Wait. Μάλιστα τα δύο τελευταία κομμάτια είναι και τα μόνα από το δίσκο που ακόμα παίζονται ζωντανά! Η περιοδεία που συνόδεψε το δίσκο ονομάστηκε Somewhere On Tour και πραγματοποιήθηκε από τις 10 Σεπτεμβρίου 1986 ως τις 21 Μαΐου 1987 γεμίζοντας για μία ακόμη φορά τις αρένες.
Θέλοντας η μπάντα να αναπτύξει ακόμη περισσότερο τον ήχο που δημιούργησε στο Somewhere in Time, κυκλοφόρησε το Seventh Son of a Seventh Son στις 11 Απριλίου του 1988. Το άλμπουμ αυτή τη φορά κατέκτησε το νούμερο 1 του UK Albums Chart και το νούμερο 12 του US Billboard 200. Χρησιμοποιούνται για πρώτη φορά πλήκτρα που παίζονται απ’ τον Michael Kenney, τον μέχρι τότε τεχνικό του μπάσου του Steve Harris, με αποτέλεσμα ο ήχος να γίνει πιο progressive. Επίσης για πρώτη φορά η ηχογράφηση έγινε στα Musicland Studios στη Γερμανία και όχι Compass Point Studios στις Μπαχάμες που έγινε η παραγωγή των τριών προηγούμενων άλμπουμ. Το πρώτο τραγούδι που γράφτηκε χρονικά ήταν το The Clairvoyant που είναι κατά τον Harris εμπνευσμένο από το θάνατο του μέντιουμ Doris Sutton. Γενικά η κεντρική ιδέα του δίσκου στηρίζεται σε λαϊκές δοξασίες που θεωρούν ότι ο έβδομος γιος ενός έβδομου γιου, χωρίς την παρεμβολή θηλυκών ατόμων στις γεννήσεις, διαθέτει μαγικές ικανότητες! Γενικά τραγούδια όπως τα Can I 
Play with Madness, The Evil That Men Do, The Clairvoyant, Seventh Son of a Seventh Son και Infinite Dreams θα διχάσουν τους οπαδούς των Maiden μιας και ένα τμήμα τους δεν ήθελε τη χρήση πλήκτρων, πράγμα που είχε διαφανεί στην προηγούμενη δισκογραφική δουλειά. Από την άλλη πλευρά υπήρχαν κριτικοί και οπαδοί που ισχυρίζονταν πως αυτή η μεταστροφή έκανε πιο προσιτό τον ήχο τους και σε διαφορετικό μουσικόφιλο κοινό. Στο πλαίσιο προώθησης του δίσκου πραγματοποιήθηκε η παγκόσμια τουρνέ 7th Tour Of A 7th Tour από τις 28 Απριλίου 1988 έως τις 12 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς! Στο πρόγραμμα περιλαμβανόταν και η Ελλάδα κάτι που έγινε εφικτό στις 13 Σεπτεμβρίου 1988 στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια! Επιπλέον το μουσικό σχήμα εμφανίστηκε στο Donington Park Festival της Αγγλίας στις 20 Αυγούστου 1988, παίζοντας μπροστά σε 107.000 άτομα, το μεγαλύτερο κοινό την ιστορία της διοργάνωσης!
Στις 24 Φεβρουαρίου και μέχρι τις 28 Απριλίου του 1990, η μπάντα εξέδωσε το The First Ten Years, μία σειρά από 10 CDs και double 12″ vinyls, με διαδοχικό τρόπο. Η χρονιά αυτή αποτέλεσε και ένα διάλειμμα για τα μέλη της μπάντας, στα οποία δόθηκε η δυνατότητα να ασχοληθούν με προσωπικά τους σχήματα. Στο πλαίσιο αυτό ο Adrian Smith κυκλοφόρησε με τους ASAP το Silver and Gold κινούμενο σε progressive rock μονοπάτια. Ενώ Bruce Dickinson παρέα με τον κιθαρίστα των Gillan, Janick Gers δημιούργησαν το πρώτο σόλο άλμπουμ του πρώτου, το Tattooed Millionaire. Μάλιστα το κομμάτι Bring your Daughter…to the Slaughter ηχογραφήθηκε
για τις ανάγκες της ταινίας A Nightmare on Elm Street 5: The Dream Child! Το ίδιο κομμάτι επανηχογραφήθηκε στον επόμενο δίσκο των Iron Maiden, το No Prayer for the Dying. Όμως αυτή τη φορά δεν συμμετείχε ο Adrian Smith, αφού αποχώρησε από τη μπάντα εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την αποδοκιμασία του στην μεταστροφή της μουσικής της κατεύθυνσης! Τη θέση του πήρε Janick Gers. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε την 1η Οκτωβρίου 1990 (μάλιστα η διανομή του στις Η.Π.Α έγινε για πρώτη φορά από την Epic Records και όχι την Capitol Records) και μπήκε στο νούμερο 2 του UK Albums Chart και στο νούμερο 17 του US Billboard 200. Μουσικά, μειώνεται σημαντικά η συμμετοχή των πλήκτρων με αποτέλεσμα να σκληρύνει ο ήχος. Σ’ αυτό έρχεται να προστεθεί η ερμηνευτική μεταβολή του Dickinson του οποίου η φωνή γίνεται πιο τραχιά και λιγότερο “οπερατική” σε σχέση με το παρελθόν. Στο εξώφυλλο ο Eddie σπάει τον τάφο του και κρατάει από το λαιμό ένα νεκροθάφτη, εντούτοις στην επανέκδοση του 1998 ο νεκροθάφτης λείπει από το εξώφυλλο! Από τη δισκογραφική αυτή δουλειά τα Bring Your Daughter… to the Slaughter, Holy Smoke, Mother Russia και No Prayer for the Dying είναι τα πιο σημαντικά. Η περιοδεία που ακολούθησε, είχε το όνομα No Prayer on the Road και πραγματοποιήθηκε από τις 19 Σεπτεμβρίου 1990 έως τις 21 Σεπτεμβρίου 1991 απαρτιζόμενη από 118 εμφανίσεις σ’ όλο τον κόσμο!
Στις 11 Μαΐου 1992 και μετά από τη σόλο περιοδεία του Bruce Dickinson, το συγκρότημα κυκλοφόρησε το 9ο κατά σειρά στούντιο άλμπουμ που ονομάστηκε Fear of the Dark και ήταν
το τελευταίο με τον παραγωγό Martin Birch. Για πρώτη φορά το εξώφυλλο του δίσκου δεν θα δημιουργηθεί από τον Derek Riggs αλλά από τον καλλιτέχνη Melvyn Grant. Επιπλέον ο Gers με αυτή τη δουλειά έκανε το συνθετικό του ντεμπούτο ενώ ο Dickinson δεν συνεργάζεται με τον Harris σε κάποιο τραγούδι. Ο ηχητικός πειραματισμός φαίνεται σε πολλά κομμάτια όπως το Be Quick or Be Dead που είναι speed metal, το Wasting Love μία power ballad, τα Chains of Misery, Weekend Warrior που είναι αμερικάνικο hard rock! Από τα υπόλοιπα κομμάτια θα ξεχωρίσουν το θρυλικό και ανεπανάληπτο Fear of the Dark και το Afraid to Shoot Strangers που είναι το δεύτερο πολιτικό τραγούδι μετά το 2 Minutes to Midnight και που αναφέρεται στον Πόλεμο του Κόλπου! Πάντως κριτικοί και οπαδοί αναφέρονται στην προσπάθεια μιας κουρασμένης μπάντας να λανσάρει μία μπαγιάτικη μουσική συνταγή, με λίγες εξαιρέσεις, χωρίς ωστόσο να καταφέρει ν’ απαγκιστρωθεί από τις συνηθισμένες νόρμες και μ’ αυτό τον τρόπο το συνολικό αποτέλεσμα αποδεικνύεται μέτριο. Πέρα, όμως, από τις αρνητικές κριτικές ο δίσκος βρέθηκε στο νού 
676
