Την έχουν αποκαλέσει “νονά” του punk rock.
Έχει καταφέρει να παντρέψει ιδανικά την ποίηση με το rock.
Έχει συνυπογράψει μαζί με το “αφεντικό” μιά από τις μεγαλύτερες επιτυχίες όλων των εποχών.
Έχει βραβευτεί για το συγγραφικό της έργο στο βιβλίο “Just kids”.
Έχει εισαχθεί στο Hall of fame.
Παρέλαβε το Νόμπελ Λογοτεχνίας εκ μέρους του Bob Dylan.
Θα μπορούσα να βρώ 1000+2 πράγματα ακόμη για την πλούσια καλλιτεχνική ζωή της Patti Smith και πάλι, κάτι θα είχα ξεχάσει να αναφέρω.
Η Patricia Lee Smith και η μπάντα της είχαν κάνει μια επιτυχημένη πορεία ως resident μπάντα του CBGB’s, γεμίζοντας το καθημερινά, και οι ψίθυροι του νεοϋορκέζικου underground έφτασαν στα αυτιά του Clive Davis της Arista Records που πρόσφερε συμβόλαιο για την παραγωγή του ντεμπούτου album της Patti Smith, “Horses”, το οποίο κυκλοφόρησε το 1975. Η υπέροχα απλή δομή της μουσικής του “Horses” το κατέστησε ιδιαίτερα επιδραστικό για το τότε ανερχόμενο punk rock. Στην παραγωγή του δίσκου βρέθηκε ο θρυλικός John Cale (Velvet Underground), επιλογή της ίδιας της Patti που λάτρευε τις ωμές παραγωγές στα προσωπικά του albums. Εκείνος δήλωσε πως έπρεπε να αγοράσει καινούργια όργανα για τους μουσικούς επειδή ακούγονταν πολύ χάλια με τα διαλυμένα δικά τους. Χρόνια μετά, το ντεμπούτο της ήταν η βασική επιρροή του Michael Stipe των Rem και η μουσική της Patti θα επηρεάσει τελικά καλλιτέχνες από τους Smiths ως τη Madonna.
“Jesus died for somebody’s sins but not mine” τραγουδάει στην δική της εκτέλεση του Gloria του Van Morrison, εννοώντας πως δεν χρειάζεται κανέναν άλλον να τη σώσει, πρέπει η ίδια να πάρει τη ζωή στα χέρια της. Μεγάλωσε με τη διδαχή της Βίβλου από Μάρτυρες του Ιεχωβά και από μικρή ηλικία αποφάσισε να αποδεσμευτεί από την οργανωμένη θρησκεία, αργότερα ενδιαφέρθηκε για το Βουδισμό, αλλά αυτά δεν την απότρεψαν από το να δεχτεί την πρόσκληση του Πάπα Φραγκίσκου για να παίξει ζωντανά στο Βατικανό τα Χριστούγεννα του 2014.
Για το “Horses” εξάλλου έχω ξαναγράψει (ΕΔΩ) οπότε ας μην τα ξαναλέμε.
Το 1976 θα κυκλοφορήσει το “Radio Ethiopia” που φέρει την υπογραφή του John Douglas, ο οποίος είχε συνεργαστεί με τον John Lennon και τους New York Dolls. Η επιλογή του είχε να κάνει με την προσπάθεια να δημιουργηθεί μουσική φιλική προς το ραδιόφωνο, πράγμα που έρχεται σε αντίφαση με τον πειραματισμό του ομώνυμου κομματιού και την ποιητική θεατρικότητα του “Pissing in the River”. Εννοείται βέβαια, πως χρόνια αργότερα, οι μουσικοί δημοσιογράφοι αναθεώρησαν και δέχτηκαν την πραγματική του αξία.
Αυτό που θέλησε να πετύχει η Smith με το “Radio Ethiopia”, έγινε πραγματικότητα με τις δυο επόμενες της δουλειές. Τα “Easter” (1978) και “Wave” (1978) σκαρφάλωσε ψηλά στα Billboards και έφεραν την Patti στα αυτιά περισσοτέρων εκατομμυρίων με κομμάτια όπως τα “Because the night”, “Frederick”, ” Space Monkey”, “Rock n Roll Νigger”, “Dancing barefoot”.
Μετά την κυκλοφορία του “Wave”, η μπάντα διαλύθηκε, η Patti παντρεύτηκε τον Fred Smith (κιθαρίστα των MC5) και αποσύρθηκε από το προσκηνιο για να μεγαλώσει τα δυο τους παιδιά, ως την κυκλοφορία του πρωτου της solo album, ” Dream of life” (1988) που ήταν και το πρωτο album της με το οποίο ήρθα σε επαφή, όταν ο τότε συνάδελφος μου, Νίκος, μου δώρισε το βινύλιο.
8 χρόνια πέρασαν μέχρι το έκτο “Gone Again”, πάντα υπό τη σκέπη της Arista Records, με τον για πολλά χρόνια συνεργάτη της Lenny Kaye στην παραγωγή μαζί με τον Καναδό Malcolm Burn, ο οποίος κέρδισε βραβείο Grammy λίγα χρόνια αργότερα. Αρνητικά φορτισμένη από τον θάνατο του συζύγου της Fred, του αδερφού της Todd, του στενού της φίλου Robert Mapplethorpe αλλά και του Kurt Cobain, η Patti κάνει ένα δυνατό comeback, το οποίο σε αρπάζει από το λαιμό από το ξεκίνημα με το ομώνυμο κομμάτι. Το εξαιρετικό “Summer Cannibals”, το συνταρακτικό “About a Boy” και η ιδιαίτερη διασκευή του “Wicked Messenger” του Bob Dylan είναι σίγουρα μοναδικά highlights ενός δίσκου μια σημαντική καλλιτέχνιδος που δεν ξεχνά την τέχνη του να φτιάχνει υπέροχη μουσική όσα χρόνια και αν περάσουν. Δυστυχώς όμως, αυτό το album φιλοξενεί την τελευταία ερμηνεία του Jeff Buckley.
Ορεξάτη και φορτισμένη από την αγάπη του κόσμου κυκλοφορεί το έβδομο ολοκληρωμένο της album ένα χρόνο αργότερα. Θα αναλάβει η ίδια την παραγωγή του “Peace and Noise” (1997) και οι κριτικές θα είναι και πάλι περισσότερο από θετικές, βάζοντας το album στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς.
Έχοντας δουλέψει κάποια από τα τραγούδια με τον Fred πριν εκείνος πεθάνει και έχοντας νωπές τις αναμνήσεις του χαμού του, γράφει έναν δίσκο ποιο εσωτερικό, με λιγότερη rock ένταση που αναλύει το πέρασμα των χρόνων πάνω της και την ανατροφή των παιδιών της. Το “1959” θα είναι υποψήφιο για την καλύτερη γυναικεία rock ερμηνεία στα βραβεία Grammy του 1997.
“Gung Ho” ήταν μια φράση προερχόμενη από κινέζικο ρητό που χρησιμοποιούσαν οι Αμερικάνοι πεζοναύτες κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π. για να τονώνουν το ηθικό, κάτι σαν “πάμε μαζί!”. Το 2000 στο ομώνυμο όγδοο album της για πρώτη φορά δεν είναι εκείνη στο εξώφυλλο, αλλά ο πατέρας της με στρατιωτική σχολή.
Εκτός από ένα από τα ομορφότερα κομμάτια της καριέρας της, το “Boy Cried Wolf”, ο δίσκος περιέχει το “Grateful”, έναν φόρο τιμής στον Jerry Garcia και το “Persuasion” που είχε κάποτε γράψει μαζί με τον αείνηστο Fred. Αυτή τη φορά όμως, είναι το “Glitter in the eyes” που θα πάρει την υποψηφιότητα για τα grammy.
Το ένατο της full length κυκλοφορεί το 2004 με τίτλο “Trampin’” και η Patti Smith προσφέρει ένα ακόμη όμορφο δημιούργημα με το χαρακτηριστικό της rock στίγμα σε όλη τη διάρκεια του.
“Η Patti Smith ξεκινά το ένατο άλμπουμ της, Trampin’, με αυτό που ακούγεται σαν κάλεσμα στα όπλα: “Come on, girl/ Come on, boy/ Be a jubilee.” Αυτή η λέξη, “ιωβηλαίο”, φέρει βαρύ νόημα. Συνήθως υποδηλώνοντας μια αναμνηστική γιορτή, αυτός ο Βιβλικός όρος αναφέρεται επίσης σε μια περίοδο χειραφέτησης για τους Εβραίους σκλάβους. Υιοθετήθηκε από το κίνημα της κατάργησης το 1800 και από το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα έναν αιώνα αργότερα. Και λέει πολλά περισσότερα για το άλμπουμ και τις προθέσεις της Smith απ’ ό,τι ο τίτλος Trampin’: Αναμειγνύοντας το προσωπικό και το πολιτικό, εξετάζει το δικό και το παρελθόν της χώρας ενώ υποκινεί τον ακτιβισμό στο παρόν — ένα ιωβηλαίο τόσο ως ανάμνηση όσο και ως διαμαρτυρία.” έγραφε στην κριτική του στο Pitchfork, o Stephen Deusner (https://pitchfork.com/reviews/albums/7276-trampin/).
Η Patti Smith παρόλο που πέρασαν πολλά χρόνια από το ξεκίνημα της ακόμη στέκεται αγέρωχη και παρακινεί τον ακροατή να αντιδράσει, να αντιταχθεί, όσο και αν η ίδια που και που ξεχνάει να το κάνει.
Μετά από ένα επιτυχημένο album διασκευών το 2007 (“Twelve”), όπου η αγαπημένη μου είναι εκείνη στο “Gimme Shelter” των Rolling Stones, πέρασαν 5 χρόνια ως το κύκνειο, ή τέλος πάντων τελευταίο ως τώρα, άσμα/album, με τίτλο “Banga”. Σε παραγωγή όλης της μπάντας, το δέκατο album “Banga” φιλοξενεί σε δυο τραγούδια του την κιθάρα του Tom Verlaine των Television.
To “This is the girl” είναι αφιερωμένο στην Amy Winehouse, το “Fuji-san” στον δοκιμασμένο, από τον σεισμό του 2011, Ιαπωνικό λαό και το “Nine” λέγεται πως είναι για τα γενέθλια του φίλου της Johnny Depp. H Patti Smith δείχνει και πάλι πόσο εμπνέεται από τη ζωή και τον θάνατο, δίνοντας μεγάλη έμφαση στον άνθρωπο σε όλες του τις εκφάνσεις. Μία μεγάλη ποιήτρια, παγιδευμένη στο σώμα μιας rock επαναστάτριας που όταν την βλέπεις ζωντανά λαμβάνεις μια εντυπωσιακή ποσότητα ενέργειας.
Το διαπίστωσα ιδίοις όμασι το 2016 στο Piraeus Academy, όπου παρόλο που υποφέραμε από τη ζέστη, η Patti μας δρόσισε με μια ορμητική εμφάνιση (live report ΕΔΩ). Το Σάββατο 25 Ιουνίου θα την καμαρώσουμε και πάλι, αυτή τη φορά κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης που ίσως να δώσει λίγο παραπάνω δύναμη στην ήδη εξοντωντική της προσωπικότητα. ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ποιήτρια, συγγραφέας, φωτογράφος, μουσικός, ακτιβίστρια, ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ένα ον μοναδικό που θα αφήσει για πάντα τη σφραγίδα της στην καλλιτεχνική ζωή ετούτου του πλανήτη, μέχρι να σταματήσει να αναπνέει ο τελευταίος ομιλών κάτοικος του.
Τα μάρμαρα σε περιμένουν, Patricia Lee Smith!
1180 
