Είχα εξαρχής μια καλή αίσθηση για την έκβαση της βραδιάς και δικαιώθηκα από όλες τις απόψεις.
Εισερχόμενοι στο χώρο μας ενημέρωσαν πως το κάπνισμα δεν επιτρεπόταν και με μεγάλη χαρά διαπίστωσα πως το κοινό ανεξαιρέτως, σεβάστηκε την επιθυμία των μουσικών. Κόσμος πολύς, αλλά όχι μέχρι συνωστισμού και δυστυχώς στην αρχή η υπερβολική ζέστη στο χώρο κι η υγρασία έκανε την ατμόσφαιρα ολίγον αποπνικτική, κάτι που έφερε αρκετά παράπονα κι αναστάτωση. Δεν ξέρω αν κάτι άλλαξε ή συνήθισα, αλλά με την ώρα ένιωθα καλύτερα.
Όλα ξεχάστηκαν όμως, όταν η ώρα έναρξης έφερε χωρίς καθυστέρηση την Patti Smith και την παρέα της στην σκηνή για να παίξουν στην ολότητα του το 40-χρονο “Horses”. Το “Gloria” έβαλε αμέσως φωτιά στο αθηναϊκό κοινό, το οποίο ούρλιαζε το όνομα με όλη την ψυχική του δύναμη.
Η εμβληματική Patti Smith, ανυπέρβλητα ακομπλεξάριστη, ντυμένη στο ίδιο αντρικό στυλ με τους συναδέλφους της, έφερνε ένα contrast στην εικόνα μεταξύ ολόγκριζου μακριού μαλλιού, που υποδήλωνε την περασμένη βιολογική της ηλικία, ανεξάντλητης ψυχικής έντασης κι απαράλλακτης από το χρόνο φωνής. Χωρίς να προσπαθεί να το παίξει κυριλέ έφτυνε όποτε το είχε ανάγκη και καταπατούσε κάθε ταμπού που έχει επιβληθεί στις γυναικείες σκηνικές παρουσίες.
Αφιέρωσε το “Redondo Beach” σε όλα τα κορίτσια, στο “Birdland” φόρεσε τα γυαλιά της και μας απάγγειλε διαβάζοντας από χαρτί, ενώ χανόταν στην έκσταση της ποίησης, ενώ μετά το τέλος του “Free Money” μας περιέγραψε με γλαφυρότητα πως θα αλλάζαμε την πλευρά στο βινύλιο κι όταν θα ακουμπούσανε τη βελόνα στο αυλάκι… το υπέροχο “Kimberly”.
Μας εξήγησε τη γέννηση του “Break it up” στη μνήμη του Jim Morrison με μια εκπληκτική ερμηνεία, που χαρακτήριζε και κάθε δευτερόλεπτο της βραδιάς ως εκείνη την ώρα και δυναμικότερης όσο ο χρόνος περνούσε. Το, γραμμένο για τον Jimi Hendrix, “Elegie” μεταμορφώθηκε σε επιμνημόσυνη δέηση προ τιμήν όλων των μεγάλων χαμένων μουσικών κι η τελευταία νότα του ντεμπούτου της, “Horses”, καταχειροκροτήθηκε με περίσσιο πάθος, χαρίζοντας στο πρόσωπο της ένα πλατύ και λαμπερό χαμόγελο.
Η συνέχεια είχε “Dancing Barefoot” με το κέφι στα ύψη πλέον και η Patti Smith αποχωρεί και αφήνει τους υπόλοιπους να παίξουν ένα medley Velvet Underground, που περιείχε τα “Rock n Roll”, “Waiting for the man”. Όταν επέστρεψε κατέβηκε στα φωτογραφικά χαρακώματα αι άρχισε να χαιρετάει τους οπαδούς της που έτρεχαν να της δώσουν το χέρι, πριν ανέβει ξανά στη σκηνή για ένα συγκλονιστικό “Pissing in the river”.
Η συνέχεια έμελλε να κοκαλώσει κάθε τρίχα του σώματος μας, με μια συγκλονιστική ερμηνεία στη διασκευή του “When doves cry” του αείμνηστου Prince και με τη δυνατή συνοδεία των παρευρισκομένων στο πιο αναγνωρίσιμο της κομμάτι “Because the night” (γραμμένο από τον Bruce Springsteen). Δεν θα μπορούσε φυσικά να λείψει το εμβληματικό “People Have the Power” κατά το οποίο η Patti μας προέτρεπε να διαδηλώνουμε, να απεργούμε, να χρησιμοποιούμε τη φωνή μας.
Μετά από την καθιερωμένη ολιγόλεπτη έξοδο, επανέρχεται με το “My Generation” των The Who στο encore, ενώ η συναυλία θα κλείσει με το πιο ιδρωμένο από όλα τα κομμάτια της, το “Rock n roll nigga”. Τελειώνοντας πήρε στα χέρια της μια ηλεκτρική κιθάρα και αφού έπαιξε κάποιες τελευταίες νότες του κομματιού ξεχαρβάλωσε μία- μία τις χορδές, αποδεικνύοντας το πόσο punk καλλιτέχνης είναι.
Η Patti και οι συνεργάτες της φάνηκαν να απολαμβάνουν όσο εμείς τη βραδιά, σε μια εμφάνιση που με έκανε να νιώθω ευχαριστημένος που έζησα ένα κομμάτι μιας μουσικής σκηνής που σιγά σιγά φεύγει και φαίνεται να αφήνει μεγάλο και δυσαναπλήρωτο κενό.
Κυρία Smith, σας αξίζει η θέση που έχει κρατηθεί για εσάς στην ιστορία!
Υ.Γ. Θεούλη με τα μαύρα γυαλιά, πες μας αλήθεια, τι είδες;
Photos: Cristina Alossi
515 
