Δεν νομίζω ότι υπάρχει ανάγκη για συστάσεις για τους Paradise Lost. Εδώ και δεκαετίες έχουν δείξει ιδιαίτερη αγάπη για τη χώρα μας, την οποία σαφώς και λαμβάνουν πίσω, με τις συναυλίες τους στη χώρα να μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών 4+ ατόμων. Σε αυτές ήρθε να προστεθεί η εμφάνιση της Κυριακής, στα πλαίσια του τελευταίου τους δίσκου, ονόματι Obsidian.
Πάνε κιόλας 2 χρόνια από τότε. Καλό, ε;
Μαζί τους οι Fragment Soul από την Κέρκυρα στην πρώτη τους εμφάνιση από την ίδρυση τους το 2016, καθώς και στην πρώτη επαφή της μουσικής τους με τα αυτιά μου.
Ο καιρός, όπως αργότερα θα τονίσει και ο Nick Holmes, θυμίζει φθινοπωρινή Βρετανία. Ο κόσμος ήδη από πριν ανοίξουν οι πόρτες παραλίγο να κυκλώσει το Fuzz, και μια θετική ανυπομονησία ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων. Το έδαφος λίαν εύφορο για μια εξαιρετική βραδιά.
Αφού λοιπόν οι θεατές πήραν θέσεις στις επάλξεις του Fuzz, το οποίο ήδη είχε γεμίσει πριν βγουν οι Fragment Soul, οι τελευταίοι ανεβαίνουν στη σκηνή κατά τις 20:30, σύμφωνα πάντα και με το πρόγραμμα. Άνευ προσδοκιών, περιμένω τη μουσική τους να μιλήσει για τους ίδιους. Τα συναισθήματα που μου δημιούργησαν εν τέλει ήταν μικτά.
Αν και παικτικά άρτια δεμένοι μεταξύ τους, δείχνοντας εμπειρία στο άθλημα, έλειπε “αέρας” επί σκηνής, ένα κάποιο τρακ και μια σχετική αμηχανία ήταν εμφανής στην ομάδα. Αυτό βέβαια, δικαιολογείται πλήρως: δεν είναι και μικρό πράγμα να κάνεις την πρώτη σου εμφάνιση μπροστά σε ένα γεμάτο Fuzz, κάτω από μια από τις πιο αγαπημένες μπάντες της χώρας.
Η μουσική τους μου θύμισε ένα μίγμα Anathema, Opeth (στα πιο μπαλαντοειδή τους) και Katatonia στην ενδιάμεση εποχή τους. Πιστεύω ότι όσο περνάει ο καιρός και συνεχίζει η τριβή της μπάντας με το σανίδι, θα βρουν τόσο την άνεση τους, όσο και την περεταίρω εκτίμηση του κόσμου. Τα κομμάτια είναι πολύ όμορφα, ατμοσφαιρικά και μελωδικά, οι παίκτες εξαιρετικοί, αναμένουμε λοιπόν τα καλύτερα από αυτούς!
Οι Fragment Soul μας αποχαιρετούν και περί τις 21:30, στον πλέον ασφυκτικά γεμάτο χώρο του Fuzz, κάνουν την εμφάνιση τους οι Paradise Lost με το “EMBERS FIRE” ΡΕ ΦΙΛΕ. Όλοι χτυπιούνται, τραγουδάνε τους στίχους, τα riffs, ο,τι γίνεται τέλος πάντων, δίνοντας ένα υπέρθερμο καλωσόρισμα στους Βρετανούς. Ορεξάτος ο Nick Holmes πλαισιώνει τα κενά μεταξύ των κομματιών με Εγγλέζικα χωρατά, και συνεχίζουμε με “Forsaken” από το “Obsidian” και “Blood and Chaos” από το “Medusa”. Ο τρόπος που στήθηκε το setlist ήταν με μια διαρκή εναλλαγή παλιών αγαπημένων και νεότερου υλικού. Δηλαδή κάθε περίπου 5-10 λεπτά τραγούδαγαγε όλο το Fuzz, ενώ τα επόμενα 5 το μισό. Όπως και να το κάνουμε, οι τελευταίοι 3 δίσκοι, παρότι περιέχουν εξαιρετικά κομμάτια, και δη το “Obisidan”, δεν έχουν προλάβει να ζυμωθούν στο κοινό όσο τα πλέον κλασσικά τους.
Κάπως έτσι, έχουμε αμέσως μετά το “Faith Divides Us – Death Unites Us” και καπάκια “Eternal” και “One Second”, ολοκληρώνοντας έναν εξαιρετικό κύκλο fan service, στον οποίο “αντέταξαν” το “Serenity”. Ακολουθεί το “The Enemy” μετά το οποίο ο Holmes σχολιάζει περιπαικτικά το νεότερο του εαυτό που έγραφε τόσο αρνητικά κομμάτια, όπως το “As I Die”, το οποίο ακολούθησε.
Ο χαβαλές του Holmes συνεχίζεται, ζητώντας από το κοινό παραγγελίες, ώστε να τις αγνοήσει και να προχωρήσει στο υπόλοιπο του σετ κανονικά. “Φυσικά! Εννοείται θα παίξουμε το “The Devil Embraced”!” (που δεν νομίζω να ζήτησε κανείς, αλλά παραμένει κομματάρα).
Για να τα μετρήσουμε: Πλην του καινούριου, έχουμε περάσει “Icon”, “Gothic”, “Shades of God”, “Faith Divides Us”, “One Second”, “Medusa”. Υπάρχουν αρκετά κενά, αλλά ένα πονάει λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα. Ευτυχώς αυτό πρόκειται να αλλάξει καθώς ακολουθεί το “The Last Time”. Το κυρίως μέρος του set ολοκληρώνεται με τα “An Eternity of Lies”, “Say Just Words” και κλείνει με το “No Hope in Sight”.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έχουμε περάσει τη μία ώρα και όπως γνωρίζουμε όσοι έχουμε παρευρεθεί σε παλαιότερα live των Lost, φτάνει η λυπητερή στιγμή του κλεισίματος. Μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα λοιπόν, η μπάντα επιστρέφει με το “Darker Thoughts”. Ακολουθεί η δήλωση του Holmes για το “Host”: “Σε κάποιους άρεσε, κάποιοι το μίσησαν. Εμάς μας άρεσε, γι’ αυτό και το γράψαμε”, πριν μας παίξουν το “So Much is Lost”.
Για κλείσιμο άφησαν το, κατά τη γνώμη μου, δυνατότερο κομμάτι του “Obsidian”, που δεν είναι άλλο από το “Ghosts”. Τα φώτα ανάβουν, και το ραντεβού ανανεώνεται.
Αν μπορούμε να πούμε ότι μία λέξη χαρακτηρίζει τις συναυλίες των Paradise Lost, αυτή είναι η λέξη “συνέπεια”. Πάντα θα περάσεις όμορφα, πάντα ο κόσμος θα ακούσει κάποια από αυτά που ήθελε, η “φαγούρα” για αυτά που δεν άκουσε θα ικανοποιηθεί σε επόμενη συναυλία, και η ζωή συνεχίζεται. Και αν και ίσως να μην έχεις ποτέ την εντύπωση ότι είδες μια συναυλία στην οποία η μπάντα τα έδωσε όλα, παρόμοια δεν θα φύγεις απογοητευμένος.
Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη
920 
