Είδος: Noise/Avant Garde Rock
Εταιρία: Ipecac
Ημ. Κυκλοφορίας: 23/07/2023
Πριν αρχίσω τα του δίσκου, να πω ότι αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τους Oxbow. Και μέχρι που γράφτηκαν αυτές οι γραμμές, δεν είχα μπει στη διαδικασία να ακούσω τις προηγούμενες δουλειές τους. Τι με έκανε λοιπόν να ασχοληθώ και να θέλω να γράψω για αυτό το album; Μα φυσικά το single προάγγελος αυτού, το “1000 Hours”. Αλλά πριν φτάσουμε εκεί, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Στο μυαλό μου λοιπόν, είχα τους Καλιφορνέζους σαν μέρος της Noise Rock σκηνής που τόσο έχει ανθίσει τα τελευταία 10-15 περίπου χρόνια. Μετά όμως διαπίστωσα ότι ηχογραφούν από το ‘89, οπότε όλα λάθος. Βάζοντας λοιπον το δίσκο, κατάλαβα ότι αυτό δεν ήταν μακριά απ’ την αλήθεια, μιας και το εναρκτήριο “Dead Ahead” είναι ένα τυπικό (αν είναι καν δόκιμος ο όρος “τυπικό” για το είδος) noise rock κομμάτι. Στην παραγωγή, τον ήχο και το παίξιμο. Και αυτό λογίζεται σαν θετικό. Στο δεύτερο “Ιcy White & Crystalline”, είναι σαν να μεταφέρομαι πίσω στα 90s και τις ένδοξες εποχές του grunge, μιας και μου έφερε στο μυαλό παλιούς καλούς Pearl Jam, με τα φωνητικά του Robinson να μου δίνουν την εντύπωση οτί το κομμάτι θα μπορούσε εύκολα να λέει ο Vedder.
Αλλά κάπου εδώ σταματάνε τα “τετριμμένα” και αρχίζει η ουσία. Η μελωδίες, τα backing φωνητικά και ο τρόπος που ο Robinson τραγουδάει στο “Lovely Murk”, αποτελούν προπομπό για το τι ακολουθεί στα επόμενα μαγικά λεπτά του δίσκου. Και αυτό ακριβώς είναι που με τράβηξε στο “1000 Hours”, μην εχοντας ξανα έρθει σε επαφή με τους Oxbow: o τρόπος που “τραγουδάει” ο Eugene Robinson. Και βάζω το τραγουδάει σε εισαγωγικά, γιατι κάποιες φορές είναι τραγούδι, άλλες απαγγελία, άλλες θρήνος και άλλες φαίνεται να είναι απλά αποδοχή μιας ψυχολογικής/ψυχικής κατάστασης που του έχει επιβληθεί. Ο τρόπος του σε μαγνητίζει και σε βάζει μέσα στο κομμάτι, μέσα στην ιστορία, να βρίσκεσαι ξαφνικά θύμα των μεταπτώσεων που αυτό μπορεί να δημιουργήσει.
Και αυτό δεν αλλάζει μέχρι το τέλος: “1000 Hours” και το θλιμμένα σαγηνευτικό “All Gone” αποτελούν την κορυφή του δίσκου, με τα “The Night the Room Started Burning” και “Million Dollar Weekend” να ακολουθούν από κοντά, αλλά στην ουσία δεν υπάρχει κακή στιγμή. Οι στίχοι, οι οποίοι μιλάνε για τον έρωτα, την αγάπη, την ύπαρξη αλλά και την τραγική απώλεια αυτών και το κενό που μένει πίσω, θα σας μαγνητίσουν αν ασχοληθείτε όπως πρέπει, αλλά και θα σας διαλύσουν αν σας βρουν μπόσικους.
Και κάπου εκεί βρίσκεται και το νόημα για μένα, της μουσικής. Υπάρχουν μουσικές που θα σας κάνουν να διασκεδάσετε και να αισθανθείτε καλύτερα. Ή μουσικές με τις οποίες θα περάσετε ένα ξέγνοιαστο απόγευμα, ακόμα κι αν δεν είναι το είδος σας. Αλλά υπάρχουν και μουσικές που θα σας διαλύσουν, θα σας αποδομήσουν και θα σας φτιάξουν από την αρχή. Η ακρόαση τους μπορεί να είναι μια δύσκολη και απαιτητική διαδικασία, ιδιαίτερα αν σας πετύχουν σε δύσκολη ψυχολογικά εποχή, αλλά θα χαρείτε που μπήκατε στη διαδικασία.
Γιατί στο τέλος της διαδρομής βγαίνετε καλύτεροι. Και αυτό ακριβώς κάνει το “Love’s Holiday”. Θα κοιτάξει μέσα σας, θα αγγίξει σημεία σας που πονάνε και πληγές που είχαν κλείσει, αλλά θα στο τέλος θα διαπιστώσετε ότι άξιζε με το παραπάνω.
Η παραγωγή, την οποία έχουν αναλάβει οι Joe Chicarrelli και Niko Wenner αναδεικνύει εξαιρετικά τις obscure μελωδίες του δίσκου και τις ερμηνείες του Robinson, με τα guest φωνητικά των Lingua Ignota και Joseph Manning Jr. στα “Lovely Murk” & “1000 Hours” αντίστοιχα, να δίνουν το κάτι παραπάνω. Στο εξαιρετικό artwork ο γνωστός αγαπημένος Aaron Turner (πρώην Isis).
Συνολικά λοιπόν ο δίσκος απαιτεί την προσοχή του ακροατή, αλλά στο τέλος θα τον ανταμείψει. Και πιστέψτε με, η ακρόαση του είναι από τα καλύτερα πράγματα που θα κάνετε δώρο στον εαυτό σας για το 2023.
https://oxbowofficial.bandcamp.com/album/loves-holiday
323 
