Είδος: Post-punk, Folk rock
Δισκογραφική: Εarmusic
Ημ. Κυκλοφορίας: 26 Ιανουαρίου 2024
Πέντε χρόνια μετά το “From Here”, οι θρυλικοί New Model Army επιστρέφουν με την καινούρια τους δουλειά ονόματι “Unbroken”, και αποδεικνύουν ότι πράγματι ο χρόνος δεν τους έχει σπάσει. Στην πραγματικότητα, δεν τους έχει αγγίξει καν.
Το άλμπουμ “βρωμάει” NMA από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα, και περνάει άπο κάθε τι καλό έχει κάνει αυτήν την τόσο ιδιαίτερη αυτό που είναι, χωρίς ίχνος κούρασης. Δεν είναι ένα “tribute album” στο παρελθόν της (μπορείς να του κάνεις μια γρήγορη επισκόπηση εδώ), αλλά μια αβίαστη, συνεπής συνέχειά του.
Όπως είδαμε και από κοντά στην τελευταία τους επίσκεψη πριν από ενάμισι περίπου χρόνο (μπορείς να δεις εδώ πως πήγε αυτό, spoiler alert: είχε πάει πολύ καλά), το μάτι του Sullivan γυαλίζει ακόμα. Αυτό είναι ξεκάθαρο σε κομμάτια όπως το εναρκτήριο “First Summer After”, το οποίο στέκεται δίπλα στις κορυφαίες συνθέσεις του γκρουπ και δεν έχει να τους ζηλέψει τίποτα, το εξαιρετικό “Coming or Going”, του οποίου το μπάσο σε αρπάζει απ’ το πρώτο μπάσιμό του και το χαρακτηριστικά γεμάτο εσωτερική δύναμη “If I am Still Me”. To “I Did Nothing Wrong”, ακόμα μια εξαιρετική σύνθεση-trademark NMA, σε παρασέρνει με την μελωδικότητά του μέχρι να σε τινάξει με τα ξεσπάσματά του.
Άλλο ένα σήμα κατατεθέν της μπάντας και του Sullivan συγκεκριμένα είναι η στιχουργική του δεινότητα. Ο άνθρωπος είναι ποιητής, και καλό είναι κατά την ακρόαση του άλμπουμ να μελετήσεις και τους στίχους, ειδικά σε τραγούδια όπως το “Language”, το “Cold Wind” ή το “Deserters”. Μουσικά, η μαγική μείξη punk, post-punk και folk rock που τους έκαναν να ξεχωρίσουν απ’ την αρχή μοιάζει φρέσκια όσο ποτέ. Όλα αυτά τα συστατικά δημιουργούν ένα άρτιο αποτέλεσμα που δείχνει μια μπάντα που όχι απλώς δεν έχει στερέψει δημιουργικά, αλλά δείχνει να έχει αποθέματα για άλλες τέσσερεις δεκαετίες.
Αν είχα έναν φίλο που δεν είχε ακούσει ποτέ New Model Army και, κάνοντας μια βόλτα στα δισκάδικα (boomer alert), έπεφτε στα χέρια του το “Unbroken”, δεν θα του έλεγα απαραίτητα να το αφήσει και να πιάσει πχ το “Vengeance” ή το “Thunder and Consolation”. Eίναι ένας δίσκος που θα συνέστηνα ανεπιφύλακτα εξίσου σε κάποιον “αρχάριο” και σε κάποιον μυημένο στον μοναδικό ήχο τους.
275 
