Είδος: Gothic Metal
Δισκογραφική: Napalm Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 26 Φεβρουαρίου 2021
H αλήθεια είναι ότι με όλα αυτά που συμβαίνουν κάποια πράγματα φαίνονται πλέον μακρινά. Όπως επί παραδείγματι το έτος 2017 όταν και οι Πορτογάλοι πιονιέροι του goth metal Moonspell κυκλοφόρησαν το πολύ καλό “1755”.
Από τότε κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι και μετά από το επίσης αξιόλογο live album “Lisboa Under The Spell”, οι Moonspell επανέρχονται με ένα ακόμη, το 13ο στην καριέρα τους, album το οποίο παρουσιάζει αρκετές αλλαγές σε σχέση με το συνθετικό παρελθόν τους.
Θα ξεκινήσω με κάποια δεδομένα. Οι Moonspell ακούγονται πολύ πιο άμεσοι, πολύ πιο ‘γλεντζέδες” με την έννοια ότι αρκετά κομμάτια τους έχουν dance floor χαρακτήρα (χωρίς να αλλοιώνεται το metal DNA τους) με ωραία ανθεμικά ρεφρέν. Βασικό στοιχείο είναι ότι οι Πορτογάλοι δεν κάνουν καμιά προσπάθεια για να αποκρύψουν τις επιρροές τους οι οποίες εστιάζονται κυρίως προς τους Pink Floyd και μάλιστα όταν αυτές παρουσιάζονταν στα ’90s από μπάντες όπως οι Anathema, υπό το προσωπικό τους πρίσμα. Επίσης ο ήχος είναι το λιγότερο καταπληκτικός, πομπώδης αλλά ταυτόχρονα όχι τόσο βαρυφορτωμένος ώστε να κουράζει.
Θεόρατα (και δεν εννοώ σε διάρκεια) intros σε κάθε κομμάτι, πολύ καλές δομικές riffοσειρές και λιτά αλλά ουσιαστικά solos, επαρκέστατο ρυθμικό υπόβαθρο που είναι πιο progressive από ποτέ και στηρίζει ιδανικά το μελωδικό ορίζοντα των συνθέσεων και ένας Fernando Ribeiro που αναγορεύεται σε πρωταγωνιστή με την ερμηνεία του να είναι πάρα πολύ ώριμη και με ευρύτατη εκφραστική γκάμα, λυρικός όποτε πρέπει και δυναμικότατος σε άλλες στιγμές, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το πόσο σημαντικός performer είναι.
Πολύ καλά τα “The Greater Good”, “Entitlement”, “Solitarian”, “Without Rule” και “The Hermit Saints”, το “Common Prayers” θα μπορούσε να ανήκει και σε progressive metal μπάντα, το ομότιτλο track “Hermitage” αποτελεί ένα μικρό μανιφέστο και είναι καθαρά Moonspellικής τεχνοτροπίας όπως και το ελληνοπρεπούς τίτλου “Apophthegmata” (το οποίο έχει κάτι από Paradise Lost μέσα του) και καταπληκτικός ο piano based επίλογος “City Quitter” ο οποίος κλείνει το album με φουτουριστικό – πεσσιμιστικό τρόπο.
Το “Hermitage” θα το χαρακτήριζα ανέλπιστα καλό. Κι αυτό γιατί οι Moonspell καταθέτουν κάτι πραγματικά καινοτόμο σε σχέση με τον πρότερο δισκογραφικό βίο τους. Πολύ ενδιαφέρον υλικό που απευθύνεται σε ένα μεγάλο φάσμα ακροατών με συνισταμένη ιδιότητα την ικανότητα να τους κερδίσει όλους με την ποικιλία και το πνεύμα που το διατρέχει. Περφεξιονισμός αλλά όχι στυγνός, προσκαλεί, σε βαθμό επιβολής, τον ακροατή να συμμετάσχει σ’ αυτή τη νοητική πρώτα απ’ όλα διαδικασία. Πολύ καλή δουλειά.
Facebook: https://www.facebook.com/moonspellband
Official Page: https://www.moonspell.com/
767 
