Παρατεταμένη η απουσία από συναυλιακά δρώμενα και η επαφή με τις αγαπημένες μπάντες δύσκολη έως απίθανη. Μια κατάσταση επιβαρυμένη από τα ήδη προϋπάρχοντα «κενά» μεταξύ των «μουσικών επισκέψεών» τους στη χώρα μας, που όλοι ευελπιστούν και εύχονται να αρχίσουν να μικραίνουν, αρχής γενομένης από το προσεχές καλοκαίρι.
Τα 40 χρόνια που φέτος συμπληρώνουν οι Metallica (δυστυχώς, «μάλλον» δεν θα εορτασθούν και στη χώρα μας) έγιναν αιτία για ένα διήμερο ποικίλων εκδηλώσεων στην «έδρα» τους, με θεματική ιδέα “Metallica San Francisco Takeover”. Διάφορες ετερόκλητες εκδηλώσεις, event για τη φιλανθρωπική τους δράση μέσω του “All Within My Hands” οργανισμού (όπως κάνουν και με την έκδοση “Metallica Blacklist”) και δύο συναυλίες με δωρεάν streaming «αποτύπωση». Το Rockway δε θα έχανε ευκαιρία, μετά και την πρόσφατη special edition για τα 30 χρόνια από το “Black Album”, να σας φέρει κοντά και σε αυτήν την ιστορική στιγμή τους, σε ένα έτος εορτασμού, 40 χρόνια μετά από την «γέννεση» ενός φαινομένου.
Πρωϊνό ξύπνημα λοιπόν, γύρω στις 6, λαμβανομένης υπόψη και της δεκάωρης διαφοράς ώρας από το San Francisco, καφεδάκι, μια εγγραφή στο κανάλι Amazon Prime Video και έτοιμος για την δωρεάν live streaming εμφάνιση των Metallica, πρώτη εκ των δύο που θα λάβουν χώρα στην πόλη που έχει ξεχωριστά ιστορική και συναισθηματική θέση στην ιστορία της μπάντας.
Η έδρα των Golden State Warriors, έδωσε τη θέση της στα σημεία που εξαπολύει τις τρίποντες «βόμβες» του ο Steph Curry, σε μία τετράγωνη σκηνή, που τριγύρω της είχε μαζευτεί ασφυκτικά πολύς κόσμος (!!), κάτω από τις τεράστιες γιγαντοοθόνες που δεσπόζουν σε πολλές από τις πρόσφατες εμφανίσεις τους.
Γύρω στις 6 και 40, το “It’s a Long Way to the Top” «έκανε την έκπληξη» και προηγήθηκε του “The Ecstasy of Gold” του Ennio Morricone, κλασσικού εισαγωγικού των συναυλιών τους, εν μέσω φωτοστιγμιοτύπων από την τεσσαρακονταετή πορεία, με όλους τους μεγάλους πρωταγωνιστές της, μαζί με ένα καλωσόρισμα με τη φωνή του ηθοποιού Jason Momoa (Aquaman) προς την «οικογένεια» της μπάντας, όπως συχνά πυκνά αναφέρει ο «ψηλός».
Η ροή ήταν χρονολογικά δομημένη και τα “Hit the Lights”, “Creeping Death”, “Trapped Under Ice” και “Welcome Home (Sanitarium)”, μας πήγαν πίσω στις 3 πρώτες κυκλοφορίες τους. Μαζί με το “Orion”, που «πάγωσε» ακόμα μία φορά χρόνο και βλέμματα, υπό την δεσπόζουσα (σε όλες τις οθόνες) μορφή εκείνου του εξαιρετικά ταλαντούχου, ψηλόλιγνου νεαρού, που έχασε κυρίως την ευκαιρία να «ξεζουμίσει» τη ζωή, αλλά και να προσφέρει πολλά στη μουσική και τη μπάντα του.
Η δισκογραφική σειρά περιείχε τα “The Shortest Straw” και “One”, πριν τα «γενεθλιάζοντα» μία τριαντακονταετία, “Sad but True” και “Nothing Else Matters”. Η παρέα ήταν εμφανώς σε ευχάριστη διάθεση, σε πολύ καλή κατάσταση, με τον frontman να δείχνει αρκετά «ζωηρός» και ευδιάθετος (αν και φάνηκε να «μπούκωσε» λίγο στο “Trapped”), μετά και τις τελευταίες του «περιπέτειες».
Την μερίδα των “LOADs” πήραν τα “King Nothing” και “Fixxxer” (Πρώτη φορά ζωντανά) και η διασκευή στους Budgie “Breadfan”, «ήρθε να διασπάσει τη μονοτονία».
Η εμφάνιση που δεν περιελάμβανε encore, συμπληρώθηκε από τα “No Leaf Clover”, “Frantic”, “The Day That Never Comes” και το “Spit Out the Bone”, από το πιο πρόσφατο (2016) πόνημά τους.
Η «δόση» που πήρα ήταν καλή. Το συγκρότημα σε ενσωματωμένα μέρη συνεντεύξεών τους φάνηκαν «αρνητές κατάθεσης μουσικών όπλων», υποσχόμενοι μελλοντικά «καινούρια» μουσική, αλλά ακόμα και χωρίς τέτοια και την τελευταία απόδειξη ότι μπορούν ακόμα να εκδώσουν αξιοπρεπέστατους δίσκους και μόνο να τους βλέπουμε για χρόνια ακόμα και να τους απολαμβάνουμε ζωντανά σε τόσους και τόσους «ύμνους», είναι ένα ανεκτίμητο, τύποις και ουσία, δύσκολα εκτιμηθέν παροντικά δεδομένο, ενδεχομένως ίσως μέχρι την νομοτελειακή απόσυρσή τους.
Μέχρι τότε, και με τις ευχαριστίες τους για τα πρώτα 40 χρόνια (!!), όσοι μπορούν να ξυπνήσουν χαράματα Δευτέρας νωρίς και/ή είναι τυχεροί να «ρεπάρουν», μπορούν να δουν και τη δεύτερη παράσταση στο ίδιο πλαίσιο (ή και να την αναζητήσουν αργότερα), πιθανότατα εντελώς διαφορετική.
Setlist:
It’s a Long Way to the Top (Intro)-The Ecstasy of Gold (Intro)
Hit the Lights
Creeping Death
Trapped Under Ice
Welcome Home (Sanitarium)
Orion
The Shortest Straw
One
Sad but True
Nothing Else Matters
King Nothing
Fixxxer
Breadfan (Budgie Cover)
No Leaf Clover
Frantic
The Day That Never Comes
Spit Out the Bone
1217 
