Είδος: ’60s / ’70s Rock
Δισκογραφική: Aνεξάρτητη κυκλοφορία
Ημ. Κυκλοφορίας: 12 Μαΐου 2024
Τα λέγαμε και τις προάλλες με αφορμή το “In Your Mind” των Αθηναίων The Jesters σχετικά με την άνθηση που παρουσιάζει το revival rock στη χώρα μας (αν και είναι παγκόσμιο φαινόμενο) και το διαρκές ξεπέταγμα νέων σχημάτων που βουτάνε στις λυχνίες και τον λαμπάτο ήχο πρωτόγονης ηχητικά τεχνολογίας για να παρουσιάσουν τις δουλειές τους. Αυτή τη φορά θα ανεβούμε βόρεια, στη Θεσσαλονικάρα, για τους Inside Joke, ένα νέο σχήμα που δραστηριοποιείται σε αυτόν τον χώρο κυκλοφορώντας το debut album “Meeting Point”. Για να δούμε τι θα συναντήσουμε σε αυτό το ραντεβού…
Όπως θα καταλάβατε από τον πρόλογο, το άκουσμα είναι πλήρως παλιακό. Χωρίς ίχνος σύγχρονης τεχνολογίας στην παραγωγή του, με live αίσθηση στην ηχογράφηση, θυμίζοντας την mid ’60s – mid ’70s δεκαετία. Οικειέστατο υλικό δηλαδή που αφομοιώνεται αυτοστιγμεί από τον ακροατή χωρίς πολλές ετυμολογικές αναλύσεις για να περιγραφεί.
Αυτό που διαφοροποιεί τους Θεσσαλονικείς είναι η χρήση του κλαρίνου από τον Δημήτρη Καραγιώργο ως “πνευστή” πτυχή του album, ένα όργανο που σε ανάλογα ακούσματα συνήθως βρίσκουμε σε αυτή τη θέση τρομπέτες ή σαξόφωνα. Βέβαια μην περιμένεις βουκολικές τάσεις ή νοερά ταξιδάκια αναψυχής στο Μέτσοβο γιατί κάτι τέτοιο δεν ισχύει, η χρήση του κλαρίνου χρωματίζει απλά με διαφορετικό τρόπο το μουσικό background. Αν και δεν υπάρχουν ιδιαίτερες τεχνικές απαιτήσεις από αυτό το style, η ακορντολογία του Γιώργου Καραλή τείνει συχνά-πυκνά προς το blues και τα πεντατονικά solos είναι αρκετά καλά ενώ το ρυθμικό δίδυμο των Τάσου Κυπριώτη (μπάσο) και Γιώργου Χατζηιωαννίδη (drums) ακούγεται “αέρινο” και ποικίλει ανάμεσα σε αργούς και γρήγορους ρυθμούς. Πίσω από το μικρόφωνο βρίσκουμε την Κωνσταντίνα Κυριοπούλου, μια γλυκύτατη και πολύ καλή φωνή που όμως πρέπει να βελτιώσει λίγο την προφορά της. Στα ελληνόφωνα “Ώρα του Λύκου” και “Μια Φωνή και μια Αστραπή” (με το μεν πρώτο να μου φέρνει στο μυαλό άμεσα τον “Μπάμπη τον Φλού” των Σπυριδούλα και το δεύτερο να έχει χίπικο αέρα θυμίζοντας νεοκυματικά soundtracks ελληνικών ταινιών των ’60’s) φυσικά είναι απολύτως επαρκής στα φωνητικά της καθήκοντα.
Πέρα από τα προαναφερόμενα, μου άρεσαν τα “Loud” και “Bottom Of The Sea” που φέρνουν προς τον Eric Clapton και τους Cream του και τα εξαιρετικά “Blackfire Girl” (ανάλογο του “Blue Jean” των ZZ Top, τραγούδι του ύφους του Peter Green ή των Blues Pills του debut τους αν θέλεις ένα πιο σύγχρονο παράδειγμα) και “Thkom” (με ένα intro σαν αργή παραλλαγή του “I’m not Like Everybody Else” των The Kinks πριν τερματίσει με Wishbone Ash-ικό τρόπο). Ο ήχος είναι παλιακός όπως είπα στην αρχή και αν και καθαρός, θα σήκωνε βελτίωση (κάτι που έχω επαναλάβει άπειρες φορές ότι, ειδικά στους καιρούς μας, είναι θέμα budget). Όχι κάτι που ενοχλεί στο αυτί ή ακούγεται άσχημα μιας και δεν επηρεάζει την προσπάθεια της μπάντας.
Τελικώς: η πρόταση των Inside Joke είναι αξιόλογη και θα συγκινήσει τους φίλους των δεινοσαύρων και των πτεροδάκτυλων της rock μουσικής. Φυσικά δεν τίθεται θέμα παρθενογέννεσης αλλά αυτό που κάνουν στο “Meeting Point” το κάνουν με σεβασμό προς τη μουσική που ακούν προφανώς και οι ίδιοι. Ταλέντο στην τραγουδοποιΐα υπάρχει και θεωρώ τους Inside Joke εξελίξιμους. Πιστεύω ότι στο επόμενο δισκογραφικό ραντεβού θα δώσουν πιο σαφές και βελτιωμένο δείγμα της δυναμικής τους. Πρόσημο θετικό προς το παρόν, είναι μια διασκεδαστική δουλειά.
Facebook: https://www.facebook.com/InsJok
473 
