Είδος: doom-gaze, dark/atmospheric/electronic rock
Εταιρεία: Ανεξάρτητη Κυκλοφορία
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 8 Απριλίου 2022
Ο ερχομός της άνοιξης, πέραν από λιακάδα, καλή διάθεση και πολλές αλλεργίες, μας έφερε και πολύ καλές μουσικές. Ένα παράδειγμα που θα δώσω, στο οποίο όλως τυχαίως θα επεκταθώ και λίγο, είναι το “Odalisque” από τα δικά μας ταλαντούχα παιδιά, Church of the Sea.
Με μόλις ένα EP στην πλάτη τους, οι Αθηναίοι doom-gazers, μετά από μία τριετία, επιστρέφουν πιο εξελιγμένοι, με το ονειρικό και (άλλο τόσο) σκοτεινό “Odalisque”, το πρώτο τους full-length album. Τι είναι λοιπόν το “Odalisque”;
Από πού να αρχίσω δεν ξέρω. Είναι μία ωδή στη φύση; Στην ανεκπλήρωτη επιθυμία του ενός; Είναι ένα αριστούργημα που βγήκε από τα έγκατα ενός υποθαλάσσιου σκοτεινού δάσους (ναι είναι thing, μόλις το δημιούργησα); Είναι δίσκος βγαλμένος από ένα alternative και πολύ πιο σκοτεινό Princess Mononoke; Είναι το σκότος το ίδιο; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως τι ένιωσα καθώς το άκουσα (όλες τις πολλές δεκάδες φορές).
Το “Odalisque” πρόκειται για ένα πραγματικό διαμάντι, ένα συνονθύλευμα doom-gaze, electronic ήχων και ατμοσφαιρικών μελωδιών που κατά την ακρόασή του, όσο το απολαμβάνεις, άλλο τόσο θες για να συνειδητοποιήσεις ότι αυτό που ακούς είναι αληθινό. Η ακρόαση του δίσκου αυτού είναι σίγουρα ένα ολοκληρωμένο βίωμα, μια οπτικοακουστική εμπειρία, θα έλεγα, μιας που κάθε φορά που το ακούς, δεν γλιτώνεις απ’ τη δημιουργία εικόνων που σου προκαλεί η αισθητική του.
Το ”Odalisque” αποτελείται από έξι τραγούδια, τα οποία δένουν και ταιριάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους, έχοντας μέχρι και κοινά στοιχεία να τα ενώνουν. Κατά τη διάρκεια ακρόασής του, επαναλαμβάνονται διάφορα samples, ρυθμοί και κιθαριστικά παιχνίδια, που δίνουν μία αίσθηση διαφάνειας ανάμεσα στα κομμάτια, δημιουργώντας μία αρμονία, που για να τη νιώσεις αλλά και να την εκτιμήσεις ολοκληρωτικά, χρειάζεται να ακούσεις ολόκληρο το δίσκο. Οι Church of the Sea έχουν μπλέξει με μαγικό τρόπο, το βάρος της doom, με μία ονειρική shoegaze διάθεση που σου κόβει την ανάσα σε κάθε μελωδία. Δεν spoil-άρω άλλο όμως, πάμε να τα δούμε ένα ένα.
Το “Odalisque” μας συστήνεται με το “No One Deserves”, ως εισαγωγικό κομμάτι του δίσκου. Και εγώ είμαι ήδη με το στόμα ανοιχτό, από το πρώτο κιόλας λεπτό. Σκοτεινό ηλεκτρονικό rock που ντύνεται από παραμορφωμένες μελωδίες, συνεχόμενους ήχους από δοξάρια βιολιού επάνω σε κύμβαλο, synths από άλλο πλανήτη, δημιουργώντας έναν ρυθμό υπνωτικό, που με την παρουσία των αιθέριων φωνητικών, σε υπνωτίζουν ακόμη περισσότερο. Μία ατμόσφαιρα που με κάποιον τρόπο καταφέρνει να μου συνδυάσει στο μυαλό θάλασσα και δάσος, Vikings και pagans, σκοτάδι και φως. Το καλύτερο απ’ όλα, είναι ότι αυτή η ατμόσφαιρα χτίζεται σε όλον το δίσκο, εξελισσόμενη σε κάτι όλο και καλύτερο όσο προχωράει.
Το ταξίδι συνεχίζεται με το ομώνυμο κομμάτι, το οποίο αποτέλεσε και το πρώτο single με το οποίο μας teas-αραν οι Church of the Sea γι’ αυτό που επρόκειτο να έρθει, παρέα με ένα φανταστικό βίντεο κλιπ που θυμίζει πολύ έντονα σε ατμόσφαιρα κάτι από το Frozen (Madonna), μέχρι το Fia (Corpo Mente) και το Sólstöður (Kælan Mikla), έχοντας παράλληλα τελείως δικό του χαρακτήρα. Τι να πω για αυτό το κομμάτι και να είναι αρκετό; Πρόκειται για μία έκρηξη μελωδιών με σκαμπανεβάσματα, με ένα ξεκούρδιστο πιάνο να αποτελεί τη βάση για τη δημιουργία ακραίων ηχοχρωμάτων που δε σε αφήνουν να ηρεμήσεις, πηγαίνοντάς σε από τον έναν ρυθμό στον άλλον, από μελωδικό σε πιο ρυθμικό, από groove σε ατμοσφαιρικό, παραμορφωμένες κιθάρες απ’ τη μία, σύνθια που δίνουν πόνο απ’ την άλλη, καθηλωτικά φωνητικά… και να υπενθυμίσω ότι ενώ έχω την τάση να γίνομαι υπερβολική και είναι κάτι που απολαμβάνω πολύ, εδώ δεν υπερβάλω.
Συνεχίζοντας λοιπόν, πάμε στο άκρως ατμοσφαιρικό “Mirrors” το οποίο θα μπορούσε να έχει βγει άνετα από τα έγκατα του κάτω κόσμου, να ήταν ένα από τα τραγούδια που θα άκουγε ο Άδης καθώς θα άραζε με τη φραππεδιά του, παρατηρώντας τις βασανισμένες ψυχές που περνούν από μπροστά του προτού φτάσουν στα τάρταρα (αν κάνατε εικόνα τον Άδη της Disney, στόχος επετεύχθη).
Η ατμόσφαιρα διατηρείται, ενώ η διάθεση αλλάζει, αφού με τον ερχομό του “Raindrops” πάμε σε πιο βαριές κιθάρες, που θα έλεγα ότι πρωταγωνιστούν κιόλας, μιας που στήνουν το έδαφος για κάθε αλλαγή που πρόκειται να ακολουθήσει. Κομμάτι με τόσο γεμάτο ρυθμό, ηχόχρωμα και βάθος που σε κατακλύζει ολόκληρο και πάνω που έχεις αφεθεί πλήρως στη μαγεία του, σε πηγαίνει απότομα στο “(A Story About) Preparation”, για να σε μαγέψει ακόμη περισσότερο με τις αργές του κιθάρες και τα μοναδικά, αιθέρια φωνητικά της Ειρήνης. Με βάση αυτόν τον αργό, groove ρυθμό, που παραμένει καθ’ όλη τη διάρκεια του κομματιού, δημιουργούνται όλες οι υπόλοιπες μελωδίες, στολίζοντας το κομμάτι με βαρύ doom, μελωδικό shoegaze αλλά και synths από άλλο κόσμο. Όταν on top of ALL of that, σε εκφράζει και το ίδιο το κομμάτι νοηματικά/στιχουργικά, ε, η φάση πάει αλλού.
“And our faces will change shape
And our moves will be like signs
We will find out in the middle of April
We no longer have to run or hide”
Το υπέροχο αυτό δισκάκι κλείνει με το “Me As The Water, Me As The Tree”. Ένα κομμάτι που μες στη “doom-ίλα” και τη σκοταδίλα του (η οποία διόλου λίγη δεν είναι), είναι άκρως ρομαντικό, μελαγχολικό, με μία ευαισθησία που κάπως σου ζεσταίνει την καρδούλα. Τα φωνητικά δε, που σίγουρα πρωταγωνιστούν σε αυτό το κομμάτι, με έναν τρόπο χάνονται και αναγεννιούνται μέσα στο δικό τους βάθος, είναι σαν ένα γλυκό χαμομήλι που πίνεις μετά από μία κουραστική μέρα, σαν μία από αυτές τις υπέροχες βελουτέ κουβερτούλες, μέσα στις οποίες τυλίγεσαι όταν κρυώνεις. Για να κλείσω, αν είσαι λάτρης της φύσης, αυτό το κομμάτι είναι σίγουρα για εσένα, μιας που ο ποιητικός – γεμάτος συμβολισμούς στίχος του αντλεί εξ’ ολοκλήρου έμπνευση από τη μαγεία της.
“Touch the ground, feel the water
Hear the sound of rustling leaves
Ocean waves are coming closer
Moving slowly, they wash your skin”
Σαν κομμάτι που διέφερε αρκετά από τα υπόλοιπα από άποψη συναισθηματικής κατάστασης και διάθεσης, ήταν και το ιδανικό για να κλείσει το υπέροχο αλλά σύντομο ταξίδι του “Odalisque”. Μετά από αυτό το βίωμα – γιατί περί τέτοιου πρόκειται – καταλήγω στα εξής συμπεράσματα:
• Αν σέβεσαι τον εαυτό σου, απλώς άκου τον δίσκο.
• Eggers, ξύπνα, έκανες ολόκληρη ταινιάρα, ενώ κάπου στην άλλη άκρη της γης βρίσκονται τα ιδανικά σου soundtrack και εσύ δεν έχεις ιδέα.
• Το doom-gaze είναι ό,τι καλύτερο.
• Αν είσαι επιρρεπής στους εθισμούς, το “Odalisque” είναι επικίνδυνο για σένα.
• Νιώθω ότι δεν εξέφρασα ούτε το 5% αυτών που αισθάνομαι για αυτόν το δίσκο.
• Οι Church of the Sea δεν παίζουν (βασικά παίζουν, και μάλιστα μουσικάρες, αλλά το εννοώ μεταφορικά μιας που είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω ακούσει τελευταία, προς αποφυγή παρεξηγήσεων και έτσι γιατί ήθελα λίγο να χαθεί η μαγεία του μεταφορικού μου λόγου).Spotify: https://open.spotify.com/artist/1Sty3hcVRq4E9pl9XdjFF1
Bandcamp: churchofthesea.bandcamp.com
Apple Music: https://music.apple.com/gb/artist/church-of-the-sea/1454531614
Facebook: https://www.facebook.com/ChurchoftheSea
Instagram: https://www.instagram.com/churchofthesea/
948 
