Κάθε φορά που θέλω να κάψω μερικά εγκεφαλικά κύτταρα μέσω της αποβλάκωσης μπροστά στο χαζοκούτι, επιλέγω κάποια χαλαρή και νερόβραστη τηλεοπτική σειρά σε επανάληψη.
Μία από τις κλασικές επιλογές είναι το “That’s 70s Show” που στο εισαγωγικό φωνάζει κάθε φορά ο Ashton Kutcher “Hello Wisconsin…”, έκφραση που έχω αλλάξει πλέον μετά και το προηγούμενο δίσκο των Bongzilla σε “Cheers Weedsconsin” για ευνόητους λόγους.
Πολύ πριν εμφανιστεί το νεοφερθέν κίνημα του “Weed Metal” οι Bongzilla μαζί με λοιπές αδελφοποιημένες μπάντες του σιναφιού τους, λέγε με Weedeater, Buzzoven, Sourvein είχαν “καπνίσει” ότι πίνεται και είχαν “πιεί” ό,τι καπνίζεται αλλάζοντας την περιεκτικότητα του νερού στο σώματος τους σε THC και το χρώμα του δέρματος τους με το πράσινο των εξωγήινων.
Από το μακρινό πλέον 1995 όπου αρχικά έστειλαν το πρώτο σήμα καπνού και ηχητικό στίγμα, έχουν αφιερώσει την καλλιτεχνική και προσωπική τους ζωή σε οτιδήποτε φέρει το χρώμα πράσινο, είτε μιλάμε για green Matamp ενισχυτές, είτε για το “γλυκό” φύλλο επηρεάζοντας την ψυχοσύνθεση τους και την δημιουργικότητά τους, περνώντας το αυτό στον Doom ήχο τους με τις Southern επιρροές τους σε όλη τη δισκογραφία τους.
Η τριάδα των Mike “Muleboy” Makela, Jeff “Spanky” Schultz, και Mike “Magma” Henry έχουν ασπαστεί την θρησκεία του Κανθεϊσμού και ιεροτονημένοι ιεραπόστολοι διαδίδουν τον λόγο του “πεντάφυλλου ευαγγελίου” μέσα από τους στίχους τους και την μουσική τους, βάζοντας και οι ίδιοι την τζιβάνα, ε με συγχωρείτε παρασύρθηκα, το λιθαράκι τους στο να αλλάξει η κουλτούρα για την κοινωνική αποδοχή της κάνναβης, κάτι που γίνεται πλέον αντιληπτό σε όλο το κόσμο.
Με την καριέρα τους να έχει χωριστεί σε τρεις περιόδους στο μεσοδιάστημα από το 1995 μέχρι και σήμερα, και έπειτα από δύο πρόσφατα εκπληκτικούς δίσκους όπως τα “Weedsconsin” και “”Dab City” καθώς και τη ζωντανή ηχογράφηση “Dabbing (Live) Rosin in Europe” επιστρέφουν για περιοδεία στην Ευρώπη, με ένα διπλό πέρασμα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα (μετά από οκτώ χρόνια και την εμφάνιση τους στα πλαίσια του SMOKE THE FUZZ FEST/ FALL OF DOOM EDITION).
Ενόψει της επικείμενης εμφάνισής τους στο Arch Club, ξεθάβουμε παλαιότερες δηλώσεις του “ανήθικου” αυτουργού και αρχηγού της μπάντας Mike “Muleboy” Makela και μαθαίνουμε την αγαπημένη του ποικιλία κάνναβης, τον δίσκο που εκφράζει την πεμπτουσία της Stoner κοινότητας και αραδιάζει ορισμένες μπάντες που τον εξιτάρουν λιγάκι παραπάνω.
Τελικά η επιλογή της ονοματοδοσίας δεν ήταν τυχαία για το κομμάτι από τον προτελευταίο στούντιο δίσκο της μπάντας, καθώς έχει άρρηκτες σχέσεις μαζί με τον Mike και την αγαπημένη του συνήθεια. Η λατρεμένη του ποικιλία χόρτου, ένα υβρίδιο που μοιράζεται ισόποσα τις ευεργετικές ιδιότητες της Sativa και της Indica ποικιλίας, έχει την τιμητική της και σε συνδυασμό με το ηχητικό μέρος σου χαρίζει μία ισορροπημένη smooth ευφορία, που διαρκεί. Πανέξυπνη επιλογή προώθησης του δίσκου αποτέλεσε το teaser της Heavy Psych Sounds με την συμμετοχή του Matt Pike.
Σε μία συζήτηση αναφορικά με pot related τραγούδια, αυτό που αγγίζει την τελειότητα από ηχητικής και αισθητικής πλευράς, χωρίς δισταγμό είναι το αριστούργημα των Sleep “Dopesmoker”, μία ωδή ιδιαίτερης λαμπρότητας για το συγκεκριμένο φυτό. Ο δίσκος είναι διάρκειας 63 λεπτών και έχει να κάνει με το να βρεις τον Θεό μέσω της μαριχουάνας και ενός riff, τόσο γ@μημέν@ καλό (όπως έχει ακουστεί διά στόματος Matt Pike στο ντοκιμαντέρ “Such Hawks Such Sounds”) το οποίο μπορείς να ακούς για τόσα πολλά λεπτά χωρίς να βαρεθείς στιγμή. Μία crossover κατάσταση, που θυμίζει desert Star Wars σε συνδυασμό με τους Black Sabbath κατά κάποιον τρόπο.
Όσον αφορά το γούστο του Mike στις ποικιλίες κάνναβης είναι εκλεκτό και εκλεκτικό, πράγμα που έχει μεταφέρει και στο μουσικό επίπεδο συγκροτημάτων από την πληθώρα των οποίων ξεχωρίζει ορισμένα που τον εξιτάρουν λίγο παραπάνω και τον “ανεβάζουν” λίγο πιο “ψηλά”.
Οι Zoroaster δυστυχώς μας άφησαν νωρίς, από τις στάχτες των οποίων γεννήθηκαν οι Order of the Owl, όμως πρόλαβαν να μας αφήσουν τέσσερις δίσκους “πυρωμένου” και “μαστουρωμένου” Sludge Metal και μία αξέχαστη εμφάνιση στο Roadburn του 2011 που ακόμα μνημονεύεται.
Οι Αμερικανοί instrumental Doomsters αισθητικά ασπάζονται το ρητό “In Slowest We Trust” και στις 19/4 θα κυκλοφορήσουν μετά από έξι χρόνια απουσίας το νέο τους δίσκο με τον τίτλο “Empty”. Έχοντας σαν εικόνισμα τους Sleep, ακολουθούν τα χνάρια τους και στην ηχογράφηση του “The Great Barrier Reefer”, προσπάθησαν να ξεπεράσουν τα προαναφερθέντα πρότυπά τους, συνθέτοντας ένα κομμάτι μόνο, διάρκειας 79 λεπτών. Εδώ το τρίπτυχο είναι παραλλαγμένο σε “Χόρτο…Riffs..Σατανάς”
Το υπερηχητικό και θυελλώδες Sludge δίδυμο των Jason Landrian (Ex-Cavity) και Rafael “Rafa” Martinez (Gammera, Acid King), τους οποίους απολαύσαμε και στην χώρα μας, απαριθμεί πέντε δίσκους περιπλέκοντας Heavy, Doom, Thrash και Punk στοιχεία, δημιουργώντας ένα ωστικό κύμα ικανό να σε παρασύρει στο διάβα του ολοκληρωτικά.
Η γιορτή λένε ότι κρατάει 40 μέρες, έτσι στις 30/4 μόλις 10 μέρες μετά την 20η Απριλίου (4/20) το Κανναβοτέρας των Bongzilla καταφθάνει στην σκηνή του Arch Club για ένα ισοπεδωτικό Live, γεμάτο ψυχεδέλεια, riffs, “μυρωδάτες” μελωδίες και αστείρευτη ενέργεια που θα μας καθηλώσει όλους, μηδενός εξαιρουμένου.
Κλείνουμε το κόκκινο ματάκι λοιπόν και δίνουμε το παρών.
1054 
