Δεν χρειάζεται να εφευρίσκεις συνέχεια νέα πράγματα. Το πολύ το κυρελέησο το βαριέται και ο παπάς. Αρκεί μόνο να πατικώνεις την ψυχή σου σε ό,τι και αν αποφασίζεις να κάνεις και αυτό, πίστεψε με, θα φανεί.
Οι Bastard Sword ανέβηκαν γονατιστοί τα σκαλοπάτια προς τον ιερό ναό του Μαύρου Σαββάτου και έλαβε την ευλογία του Πάτερ Iommi προσφέροντας μας μια από τις ομορφότερες στιγμές της χρονιάς που διανύουμε (διαβάστε τι έγραψε ο Βαγγέλης Γιαννακόπουλος για το “Bastard Sword I”). Εμφανίζονται όπου τους καλέσουν (ίσως να είναι διαθέσιμοι και για βαφτίσα) και θα εμφανιστούν μεταξύ άλλων στο Nomads στις 6 Μαΐου (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ). O Δημήτρης Μαρσέλος στα όρια του σινεφιλισμού απευθύνει τις ερωτήσεις του στον Αχιλλέα Χαρμπίλα, ιθύνοντα νου/κιθαρίστα/προγραμματιστή/παραγωγό/τραγουδιστή τους, τον οποίο απολαμβάνει και ως το 1/3 του εξαιρετικού podcast, ονόματι Film pit. Αληλούϊα…
-Καλημέρα και ευχαριστώ για τον χρόνο σου. Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Πως γεννήθηκε η ανάγκη μουσικής έκφρασης μέσω της κληρονομιάς των Black Sabbath;
Καλημέρα λοιπόν. Η ανάγκη αυτή είχε γεννηθεί πολύ παλιά. Αν ψάξεις στα παλιά άλμπουμ και τα δικά μου αλλά και του Άκη (σ.σ. Καπράνου/τύμπανα), θα βρεις πολλές Σαμπαθικές αναφορές. Μέχρι τώρα όμως, είχα μια παθολογική ανικανότητα να παίξω ένα συγκεκριμένο είδος, ειδικά κάτι που λάτρευα. Φοβόμουν ότι δεν θα έχω τίποτα νέο να προσφέρω, και ότι το αποτέλεσμα θα είναι μπανάλ ασούμε. Πιθανότατα είχα δίκιο, απλά τώρα δεν με ενδιαφέρει.
-Το όνομα Bastard Sword με κάνει να φαντάζομαι b-movie αφίσες κάποιου κινηματογραφικού crossover όπου νίνιας (ninjas για τους αμύητους) και ιππότες πολεμούν για την κυριαρχία. Πως προέκυψε;
Το όνομα έρχεται από ένα είδος Ευρωπαϊκού σπαθιού, κάτι μεταξύ κανονικού και δίχερου σπαθιού. Το επέλεξα γιατί φέρνει κατευθείαν στο μυαλό αριστουργήματα της 7ης τέχνης όπως το Beastmaster και το Conan. Όμως, Bastard ήταν και η πρώτη επιλογή ονόματος του Lemmy για τους Motörhead, αλλά έφαγε άκυρο από την εταιρία – ευτυχώς θα έλεγα. Οι Motörhead είναι μεγάλη μας αγάπη φυσικά, και σημαντική – αν και όχι τόσο εμφανής – επιρροή.
Τέλος, είναι ένα όνομα ευθύ, απλό και βαρύ, και αυτό ήταν το σχέδιο και για αυτή τη μπάντα από την αρχή.
-Θα μπορούσε λόγω εσού και του Άκη Καπράνου, αυτή η συνέντευξη να έχει θέμα το σινεμά για αυτό με συγχωρείς προκαταβολικά για το ύφος κάποιων ερωτήσεων. Λίγο πολύ το δικό σας παρελθόν είναι καταγεγραμμένο, όμως πως προέκυψε η συνεργασία με τον αρκετά νεότερο σας Οδυσσέα (σ.σ. Τζιρίτας) στο μπάσο; Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόσασταν για να συμπληρωθεί το παζλ;
Σε συγχωρώ γιατί είμαι μεγαλόψυχος.
Όπως το λες, ο Οδυσσέας είναι το χαμένο μας κομμάτι. Είναι ο μόνος που δεν μεγάλωσε με τη μουσική μου παίζουμε, και είναι πάρα πολύ καλό να έχεις ένα αντίβαρο. Αν το παρακάνω για παράδειγμα με την αναπόφευκτη Σαμπαθοκλοπή, θα σου πει “εεεε μήπως να μην κλέψουμε ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΥΓΧΟΡΔΙΕΣ του Sabbath Bloody Sabbath (βοήθεια μας); Μήπως οι τρεις πρώτες είναι αρκετές;”
Επίσης, είναι ένας φανταστικός μουσικός, που νιώθει τη μουσική όπως εμείς. Ελπίζουμε ότι αυτό φαίνεται πλέον και στα live μας.
-Κυκλοφόρησε λοιπόν το “Ι” μέσω της Side Effect Records και ήδη έχει κάνει πάταγο στις τάξεις των ντουμαίων. Πόσος χρόνος χρειάστηκε για την παραγωγή του; Από όσο καταλαβαίνω την ανέλαβες εσύ εξ ολοκλήρου. Είναι ευκολότερο να μην μπλέκεις τρίτους σε αυτά;
Το άλμπουμ πήρε περίπου ένα χρόνο από την απόφαση μέχρι να σταλούν τα μάστερ, και όντως το ανέλαβα όλο εγώ. Κάτι τέτοιο είναι ευκολότερο, αλλά δεν έχει το καλύτερο αποτέλεσμα. Γενικά προτιμώ να φτιάχνω μια ομάδα ικανών ανθρώπων που καταλαβαίνουν τι προσπαθεί να κάνει η μπάντα, και να τους αφήνω να κάνουν τη δουλειά τους. Νομίζω έτσι βγαίνει το καλύτερο αποτέλεσμα. Εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε δυστυχώς αυτή η επιλογή, εδώ και την υπόλοιπη μπάντα τη βρήκα αφού το 80% του άλμπουμ ήταν ήδη έτοιμο.
-Μια αίσθηση κατάνυξης αιωρείται κατά τη διάρκεια του album. Είστε όντως ευλογημένοι να δουλεύετε κάτω από τη σκιά της Αγίας Ζώνης; Θα μπορούσε το doom να είναι η επίσημη θρησκευτική μας μουσική;
Προφανώς η Αγία Ζώνη έχει ευλογήσει τις πένες και τα πετάλια μας. Πριν από κάθε live μάλιστα κάνω ευχέλαιο στους Orange (βοήθεια μας). Παθαίνω ηλεκτροπληξία σε κάθε live αλλά αξίζει τον κόπο.
Ενδιαφέρον πάντως αυτό που είπες. Εγώ συνδέω το doom με τα Πωγωνίσια πεντατονικά τραγούδια (κατάγομαι από το Βασιλικό Πωγωνίου, τα ακούω όσο καίρο ακούω και Σάμπαθ). Η επαναληπτικότητα, η κλίμακα, το τέμπο και η βαριά ατμόσφαιρα είναι ένα και το αυτό στο μυαλό μου. Δεν αναμειγνύω τα είδη εμφανώς μεταξύ τους γιατί το δοκίμασα πολύ παλιότερα και δε μου έκανε σαν αποτέλεσμα, αλλά τα σόλο της κιθάρας για παράδειγμα, συνήθως έρχονται από το ίδιο μέρος που έρχονται και τα μοιρολόγια ή τα τραγούδια της τάβλας. Το Hierophant είναι ίσως το πιο εμφανές παράδειγμα αυτής της προσέγγισης. Η πεντατονική μουσική αυτή είναι προχριστιανική ή προαγιαζωνική αν προτιμάς, αλλά ο στόχος και των δύο είναι να βγεις από το σώμα και να επικοινωνήσεις με το θεό. Τέλος, είμαι και άθεος, οπότε γενικά ότι να ‘ναι…
-Γυρνώντας στο σινεμά… οι τίτλοι των κομματιών θα μπορούσαν να είναι εμπνευσμένα το καθένα από κάποια ταινία. Τι μας τραγουδάς τελικά;
Ε κάποια είναι ίσως πιο εμφανή από άλλα, όπως το Il Gigante, το οποίο είναι φόρος τιμής στο εξαιρετικά μερακλήδικο “Yeti – Il gigante del 20° secolo” του Giancarlo Parolini. Τα περισσότερα όμως είναι δικές μου μικρές ιστορίες. Χρησιμοποιώ την ίδια τεχνική με την οποία γράφονται και οι αγαπημένες μου ταινίες: πάνω σε μια χαρτοπετσέτα, χωρίς πολλή σκέψη, πίτα στην κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας και όλα αυτά σε όσο παίρνει να έρθει το επόμενο τζιν τόνικ.
Πάντως, κάθε ιστορία έχει και ένα σπόρο αλήθειας μέσα της. Τίποτα που δεν περιέχει έστω και λίγη αλήθεια δεν αξίζει να ειπωθεί.
-Συνδυάζεται ο κινηματογράφος με τις μουσικές σου επιρροές; Ποια είναι η πιο metal ταινία που έχεις δει;
Ε βέβαια συνδυάζεται. Με την άλλη μου μπάντα, τους 2 by bukowski, σχεδόν όλα τα κομμάτια εμπνέονταν από ταινίες, και τα υπόλοιπα από genre βιβλία. Α, και τα X-Files. Οι πρώτες τρεις σεζόν των X-Files είναι ακόμα από τα αγαπημένα μου πράματα στον μάταιο τούτο κόσμο.
Η πιο ΜΕΤΣΟΛ ταινία είναι φυσικά το Krull, γιατί εμπεριέχει και τους Voivod (λέηζορ) και τους Manowar (σπαθιά) και τους Iron Maiden (άλογα τουκουτούκ τουκουτούκ).
-Το εξώφυλλο θα μπορούσε να είναι η χαρτογράφηση κάποιου μυθικού βάλτου ή ένα κομμάτι από το δέρμα ζώου που σκέπαζε τον Κόναν, αλλά τι απεικονίζει σύμφωνα με τους Bastard Sword;
Το πέτυχες, Μαρσέλο τσάκαλε. Είναι όντως ένας φανταστικός χάρτης, αναφορά σε ένα από τα πράματα που αγαπώ στην καλή μυθοπλασία του φανταστικού: μπορεί να καταφέρει, με πολύ λίγες πληροφορίες, να δημιουργήσει έναν ολόκληρο κόσμο του μυαλό του θεατή / αναγνώστη. Ναι, λέω “λίγες πληροφορίες”. Εσένα κοιτάω Τόλκιν. Εβδομήντα σελίδες περιγραφή ενός δάσους. ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ.
Το εξώφυλλο είναι από τη σειρά έργων “Ίχνος” της εικαστικού Βαλμπόνας Τσανάκου που ιχνηλατεί τις ζωές ανθρώπων που αναγκάζονται να αφήσουν τις χώρες τους. Αυτή είναι η αλήθεια που κάνει το όλο να αξίζει να ειπωθεί που λέγαμε.
-Το αθηναϊκό κοινό σάς απόλαυσε στο φεστιβάλ της Side effect records, οι Καλαματιανοί θα σας χαρούν επίσης και στην Αθήνα στο Nomads πάλι τον Μάιο. Τι άλλα πλάνα έχετε;
Αυτή τη στιγμή θέλουμε να παίξουμε όσο περισσότερο γίνεται για να δέσουμε, οπότε ψάχνουμε πάνω-κάτω στην Ελλάδα για περισσότερα live. Παλεύουμε να κλείσουμε και μια ευρωπαϊκή περιοδεία για το φθινόπωρο, σε μικρά underground κλαμπάκια της κεντρικής Ευρώπης.
Ταυτόχρονα, συνθέτουμε και το υλικό του επόμενου δίσκου, αυτή τη φορά όλοι μαζί.
-Είναι οι Black Sabbath ό, τι σημαντικότερο συνέβη στη “σκληρή” μουσική; Πόσο σημαντικοί είναι για τους Bastard Sword;
Είναι κάτ’ εμέ. Εμένα μου αρέσουν κυρίως οι πλευρές του μέταλ που έρχονται από τους Sabbath. Cathedral, Goatsnake, St. Vitus, Sleep, Obsessed και δε συμμαζεύεται. Είναι ο ήχος που έχει καρφωθεί στον εγκέφαλό μου, και βγαίνει σε οτιδήποτε και να κάνω. Μέσα στην πανδημία για παράδειγμα, είχα κάνει με τον Γιώργο Μαλαμίδη των 2 bukowski ένα δίσκο αναλογικού dungeon synth (ακούτε εδώ). Αν ακούσεις το πρώτο κομμάτι, η μελωδία είναι χτισμενή πάνω σε κιθαριστικές φράσεις του Tony Iommi (βοήθεια μας).
-Αν στο μέλλον η καριέρα σας γίνει ταινία, θα μπορούσες εσύ να κάνεις το recasting (τόσα έχω κάνει εγώ για το Film Pit); Ποιος θα ήθελες να είναι ο σκηνοθέτης;
Προφανώς ο Rob Reiner, γιατί η ζωή μας σαν μπάντα είναι ήδη από τον πρώτο χρόνο σαν το Spinal Tap. Δέχομαι και Penelope Sphiris όμως για πιο σοβαρή προσέγγιση.
Ρηκαστη:
Εγώ: Weird Al Yankovic
Άκης: O Jack Black με μπλούζα Yann που φορούσε στο High Fidelity.
Οδυσσέας: το μούλικο από το Σιαμαλανικό έπος “The Last Airbender”.
-Αν σας ζητούσαν να παίξετε ζωντανά σε κάποιο θερινό σινεμά, την ώρα που κάποια βουβή ταινία παιζόταν, τι θέμα θα είχε αυτή; Θα επιτρέπετε κοακόλες και ποπκόρν;
Φυσικά και θα επιτρέπαμε, γιατί το σινεμά δεν είναι εκκλησία. Εγώ φέρνω ποπκόρν και σπράιτ και στην εκκλησία βέβαια.
Εγώ θα επέλεγα κάτι χαοτικό, ψυχεδελικό, animation ίσως; Το Heavy Metal που έρχεται στο μυαλό, ή το Wizards του Ralph Bakshi στο μιουτ. Βασικά το όνειρο μου είναι να γυρίσω μια ταινία με την σχεδόν ξεχασμένη πλέον ροτοσκοπική τεχνική, τίποτα άλλο δεν φαίνεται τόσο ενδιαφέρον οπτικά στα μάτια μου.
-Διάλεξε έναν δίσκο που ταιριάζει ως double bill στο “Bastard Sword I”. Γιατί όμως αυτός;
Το “Τhe Ethereal Mirror” των Cathedral. Είναι ένα άλμπουμ που συνδυάζει όλα τα πράματα που αγαπώ, χωρίς να παίρνει τον εαυτό του πιο σοβαρά απ’ ότι πρέπει, και είναι και υπεργκρούβι. Οι στόχοι και τα “εργαλεία” πίσω από αυτά τα δύο άλμπουμ είναι τα ίδια, οπότε νομίζω είναι καλό pairing.
-Αν αντιστρέφονταν οι ρόλοι μας, τι θα με ρωτούσες;
Βάζεις σως στη πίτα καλαμάκι κοτόπουλο;
Εγώ πιστεύω ότι η σως είναι φάουλ. Άμα θες να γλιστράει βάλε ντομάτα. Είχαν και σως στο χωριό σου ασούμε.
–Για τέλος είναι παράδοση που δεν σπάει. Στείλε ένα μήνυμα στους αναγνώστες μας χρησιμοποιώντας στίχους σας.
“Many make one enduring consciousness
This beehive is strong but it’s fragile”
Όταν τα κουραδάκια χτυπάνε ανεμιστήρα και γίνονται μικρότερα κουραδάκια και τα φοράμε όλοι καπέλο εκτός από αυτούς που κάθονται από την άλλη μεριά του ανεμιστήρα, μόνο το να είμαστε ενωμένοι στο νου και στη ζωή μάς δίνει την παραμικρή ευκαιρία.
609 
