Είδος: Death Doom Metal
Εταιρία: Century Media
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 22 Ιανουαρίου 2021
Παλιότερα νόμιζα ότι δύο είναι οι κυριότερες σχολές του death metal βάσει της χώρας προέλευσής τους. Η Αμερικάνικη (Death, Morbid Angel, Cannibal Corpse, Obituary, Deicide, Six Feet Under κ.α.) και η Σουηδική (Entombed, At The Gates, Dark Tranquillity, In Flames, Arch Enemy κ.α.), με την κυριότερη διαφορά να είναι ότι η πρώτη ήταν πιο raw και brutal από την δεύτερη που ήταν πιο μελωδική και ατμοσφαιρική. Πέρα όμως ότι αυτός ο διαχωρισμός πέρα από “χοντροκομμένος” ήταν και σχετικός με πολλές εξαιρέσεις, στην πορεία ανακάλυψα και ότι και άλλες χώρες παράγουν ποιοτικό death όπως είναι η Ολλανδία βλέπε Pestilence, Hail Of Bullets, Soulburn και οι εν λόγω Asphyx. Παρ΄ ότι πρώτη φορά τους τσέκαρα στο διαδίκτυο, πριν χρόνια, από σπόντα ψάχνοντας ομώνυμη μπάντα με τους δικούς μας “κραστάδες” τους “Ασφυξία”, ουσιαστικά κατάλαβα ότι υπάρχει μια άλλη κλασσική death metal μπάντα της οποίας δεν γνώριζα την ύπαρξη, από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 μάλιστα. Πριν ασχοληθούμε με την τελευταία τους κυκλοφορία, πάμε να δούμε την βιογραφία τους γιατί χωρίς την γνώση της ιστορίας της μπάντας θεωρώ ότι αυτή η μουσικοκριτική θα είναι λειψή.
Πιο συγκεκριμένα δημιουργήθηκαν το 1987 από τον Bob Bagchus και τον Tonny Brookhuis και γράψανε μαζί με τον Eric Daniels στην 2η κιθάρα και τον Chuck Colli στο μπάσο και την φωνή, το demo “Enter The Domain”. Τον Μάρτη του 1989 ο Colli αντικαταστάθηκε από τον Theo Loomans και με αυτήν την σύνθεση κυκλοφόρησαν το 2ο demo “Crush The Cenotaph” και με την αποχώρηση του Brookhuis οι τρείς εναπομείναντες ηχογράφησαν το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ το “Embrace The Death”, το οποίο όμως λόγω δυσκολιών θα κυκλοφορήσει το 1996 ως 3ο.
Αφού αποχώρησε από το άλλο μεγαθήριο της σκηνής, τους Pestilence στις αρχές της δεκαετίας του ’90 εντάχτηκε στην σύνθεση της μπάντας το μόνο ενεργό μέχρι και τώρα μέλος, με κάποια διαλλείματα, ο Martin Van Drunen και οι Asphyx υπογράφουν στην Century Media υπό της οποίας την στέγη παραμένουν και κυκλοφορούν τον 1ο δίσκο τους το “The Rack”. Ακολουθεί η αναγνώριση μέσα από tour με τους Entombed και τα μεγάλα ονόματα από Αγγλία των οποίων ο ήχος συγγενεύει επικίνδυνα, τους Benediction και τους Bolt Thrower, το 1992. Μετά την κυκλοφορία του 2ου άλμπουμ “Last One On Earth”, που πλέον θεωρείται από τους πιο κλασσικούς death δίσκους με το φοβερό εξώφυλλο, ο Van Drunen αντικαθίσταται από τον Ron Van Der Pol και ο Bagchus από τον Sender Van Hoof.
To 1994 μετά την κυκλοφορία του 3ου και ομώνυμου δίσκου, διαλύονται για ένα χρόνο μέχρι το 1995 όπου το συγκρότημα μετά από αυτήν την μικρή παύση επανενώνεται από τους Loomans και Bagchus και ηχογραφούν το “God Cries”. To 1998 o Loomans δυστυχώς πεθαίνει σε τροχαίο ατύχημα, αφού τρένο χτύπησε το αμάξι του και υπάρχει η υποψία ότι πρόκειται για αυτοκτονία. Το 1999 οι Βagchus, Daniels και με τον Wanes Gubbels των “Pentacle” ηχογραφούν το “On The Wings Of Inferno” αλλά διαλύονται ξανά το 2000.
Τον Γενάρη του 2007 οι Ολλανδοί deathsters Drunen, Gubbels, Paul Baayens και Bagchus ξαναφτιάχνουν τους Asphyx και τον Ιούλιο 2008 ηχογραφούν το “Death… The Brutal Way” το οποίο κυκλοφορεί έναν χρόνο μετά από την Century Media, στην οποία θα συνεχίσουν να υπογράφουν μέχρι και το 2012 με την 8η στουντιακή τους κυκλοφορία “Deathhammer”. Μετά από αυτήν τον Μάρτη του 2014 ο Bagchus διαχωρίζει τον δρόμο του από τους υπόλοιπους, μην αφήνοντας τους Asphyx με κανένα ιδρυτικό μέλος και αντικαθίσταται από τον Stefan Huskens, o οποίος παίζει τύμπανα μέχρι σήμερα. Με την νέα σύνθεση κυκλοφορούν το προτελευταίο τους άλμπουμ “Incoming Death”, το 2016.
Ο λόγος που σας κούρασα με την ιστορία των Asphyx πέρα από την γνωριμία με το παρελθόν μιας όχι τόσο καταξιωμένης μπάντας αλλά πολύ σημαντικής για την σκηνή για όσους δεν την γνώριζαν καλά όπως και εγώ, είναι ότι παρ’ ότι έχουν αλλάξει τόσα μέλη και πλέον δεν έχουν καμία σχέση με την αρχική σύνθεση, το ύφος τους περιμένει γ@μημέν@ σταθερό εδώ και 30 χρόνια με όλα τα καλά και τα κακά αυτού. Αγνό, ωμό, σκληρό death metal με κάποια doom metal περάσματα, με σαφώς βελτιωμένη παραγωγή η οποία δεν είναι “καλό-γυαλισμένη” και κρατώντας το σκοτάδι, το υπόκωφο και το underground που απαιτεί αυτό το μουσικό είδος.
Να με συγχωράτε για το “κρύο αστείο”, αλλά είχε κ@λόκαιρο την ημέρα που πρώτο-άκουσα το “Necroceros” (συγγνώμη δεν κρατήθηκα), την 10η κυκλοφορία των Ολλανδών και ήταν ακριβώς ότι περίμενα μέσα στα 10 τραγούδια που διαρκούν σύνολο 50 λεπτά. Ο δίσκος ξεκινάει με γρήγορες ταχύτητες με το “The Sole Cure Is Death”, death σε στυλ Bolt Thrower, το οποίο ρίχνει στην γέφυρα τα bpm για λίγο αλλά επανέρχεται και συνεχίζει στο mid-tempo “Molten Black Earth”, με πιο μελωδικές μελαγχολικές κιθάρες, που ανεβάζει ταχύτητες στην πορεία με τα διπέταλα του Huskens να “δίνουν ρέστα”. Η κιθάρα του Bayens μπαίνει με doom riff-άρα “Mount Skull”, παρακινώντας σε, σε ανελέητο headbanging μέχρι να ανεβάσει ταχύτητες μετά από 2 μισή λεπτά και να συνεχίσει στο επίσης “σκοτεινό” και groovy “Knights Templar Stand”. Έχουμε φτάσει αισίως στην μέση του άλμπουμ και έρχεται το επικό “Three Years Of Famine” σε αργούς βασανιστικούς ρυθμούς για πάνω από επτάμιση λεπτά, με τις καθαρές αρμονίες σε σημεία να μαλακώνουν στιγμιαία τον πόνο και την απόγνωση του doomy death. 6ο έρχεται το “Botox Implosion” μπαίνοντας επιθετικά με γύρισμα στα drums και ανελέητο τούπα τούπα και γκρουβάρει στην γέφυρα μόνο για αλλαγή και συνεχίζουμε με το “In Blazing Oceans” πάλι σε doom tempo και με τις σκοτεινές μελωδίες να σου τρυπάνε το μυαλό, μέχρι που μπαίνει η επική riffara του “The Nameless Elite” με fade in του βρώμικου μπάσου σαν αργό μαρτύριο αλλά και με το γρήγορο ξέσπασμα στην συνέχεια. Προτελευταίο κομμάτι το “Yield Or Die” με τις κραυγές του Van Drunen να σε καθηλώνουν με το “old school” υποχθόνιο ύφος φανερώνοντας την εμπειρία του στον χώρο, όπου αναδεικνύονται ακόμα πιο πολύ στο 10ο και τελευταίο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, μια επτάλεπτη “βαριά και ασήκωτη” ωδή στην απελπισία, με κάποια αντιδραστικά, γρήγορα ξεσπάσματα να σπάνε το μοτίβο.
Ίσως είναι πολύ νωρίς γιατί μόλις μπήκε το 2021, αλλά θεωρώ ότι έχουμε να κάνουμε με έναν από τους καλύτερους death metal δίσκους της χρονιάς, όπου φαίνεται η εμπειρία στις συνθέσεις αλλά και στο παίξιμο των Asphyx, μένοντας σταθεροί στο ύφος τους. Αυτό είναι και το διακύβευμα για μια κλασσική μπάντα ειδικά του ακραίου ήχου για μένα, η οποία έχει αποκτήσει οπαδούς, πώς να μην τους απογοητεύσει αλλάζοντας ύφος από την μία αλλά και να εξελίσσει τον ήχο της από την άλλη. Οι Ολλανδοί θεωρώ το κατάφεραν με την 10η κυκλοφορία τους “Necroceros”, μετά από σχεδόν 4 χρόνια από την προτελευταία δισκογραφική τους δουλειά και μετά από πάνω 30 χρόνια, διακεκομμένης έστω και με πολλούς ανασχηματισμούς, παρουσίας τους στην σκηνή. “Initial destruction, Chaos and plague, Crumbling tectonic plates, Shockwaves and quakes, Resistance is futile, Asphyxiating heat, The planet bursting, As Necroceros feeds…”, μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου θέλοντας να μας αφυπνίσουν πριν πάθουμε ασφυξία.
Official website: https://www.asphyx.nl/
Facebook: https://www.facebook.com/officialasphyx/
Discogs: https://www.discogs.com/artist/272542-Asphyx-2
564 
