Τη συγκεκριμένη βραδιά την περιμέναμε αρκετό καιρό με ανυπομονησία. Τρεις ετερόκλητες καλλιτεχνικές μουσικές εκφράσεις με κοινό παρονομαστή το… παράξενο.
Το Fuzz club έγινε κοινός τόπος συνάντησης των εγχώριων καλλιτεχνών που μόνο την πεπατημένη δεν ακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια, χαρίζοντας στους τυχερούς θεατές τους μια μοναδική οπτικοακουστική εμπειρία.
Η αυλαία άνοιξε στις 9 με την εμφάνιση της Άννας Στερεοπούλου στην σκηνή. Χαμηλός φωτισμός, 2 set πλήκτρα και ένας φορητός προσωπικός υπολογιστής όλος και όλος ο εξοπλισμός της Αθηναίας πιανίστριας και μουσικοσυνθέτη. Για όσους έδωσαν την προσοχή και την συγκέντρωσή τους στα μινιμαλιστικά της μουσικά θέματα, το ημίωρο που ακολούθησε αποτέλεσε ιδανικό μουσικό χαλί για ένα ταξίδι με το νου και την φαντασία.
Οι δωρικές μελωδίες και οι βυζαντινές επιρροές δοσμένες υπό ένα σκοτεινό και φουτουριστικό πέπλο. Δυστυχώς η προσέλευση του κοινού που συνεχιζόταν καθόλη την διάρκεια και οι συνομιλίες που ακούγονταν στον χώρο λόγω της χαμηλής σχετικά έντασης χαλούσαν το κλίμα. Ακόμη κι έτσι όμως, ξεκλειδώθηκαν μέσα μας οι μηχανισμοί εκείνοι που μας επέτρεψαν να μπούμε σε μια ιδιαίτερη διάθεση για την παρακολούθηση της συνέχειας της βραδιάς.
Οι Siva Six εμφανίστηκαν ένα τέταρτο πριν τις 10 μπροστά σε κοινό καθήμενων ως επί το πλείστων και με τον αμέσως μπροστά τους χώρο αποκλεισμένο με κολονάκια και κόκκινη ταινία, πράγμα που έδειξε να θύμωσε λίγο τον Z (φωνητικά) και να ζητά να αφαιρεθούν για να έρθει μπροστά και κοντά το κοινό τους. Κάτι τέτοιο τελικά δεν έγινε, αλλά κάποιοι φίλοι του κορυφαίου ελληνικού dark industrial/ ebm σχήματος δεν έδειξαν να πτοούνται και πλησίασαν πάραυτα.
Το δίδυμο Z/ Herr Khaos μας παρουσίασε ένα χορταστικό set διάρκειας 50 λεπτών με χαμηλή στάθμη έντασης στο ξεκίνημα, θέμα που γρήγορα αντιμετωπίστηκε και διορθώθηκε. Ο επιβλητικός (κι έμπειρος) Z τα έδωσε όλα παρά το γεγονός πως έπαιζαν μουσική με έντονες χορευτικές καταβολές μπροστά σε καθήμενο κοινό. Άλλωστε όπως μου εκμυστηρεύτηκε και ο ίδιος λίγο αργότερα, τι να σου πει αυτή η βραδιά όταν έχεις παίξει σε πλατεία μπροστά σε γιαγιά και εγγόνι με μπαλόνι στα χέρια (και σχεδόν είχα δακρύσει από τα γέλια, μπορείτε να διαβάσετε και σχετική συνέντευξη με τον Z ΕΔΩ).
Από τα 10 κομμάτια του set η μερίδα του λέοντος χαρίστηκε στο Sci-Fi έπος “The Twin Moons” του 2011, με το 60% να αποτελείται από τα “Necropolis”, “Serpent Whore”, “Faileth Stars”, “Valey Of The Shadows”, “Intha Ren” και “Bladerunner”. Τα υπόλοιπα 4 μοιράστηκαν ισομερώς στο “Black Will” του 2006 με τα “See The Six” και “Her Eyes Black” και στο περσινό ep “Superstition” με τα “Nemesis” και το ομότιτλο, αφήνοντας στην απέξω εντελώς το ντεμπούτο τους “Rise New Flesh”.
Highlight της εμφάνισης τα “Valey Of The Shadows” και “Superstition”, αλλά και η διασκευή στο μουσικό θέμα της ταινίας “Blade Runner” του Βαγγέλη Παπαθανασίου με το οποίο κι έκλεισαν. Η αυλαία κλείνει για να ετοιμαστεί η σκηνή για τους Chaostar και η αναγκαστική προσγείωση (έστω και προσωρινή) από τα σκοτεινά ηλεκτρονικά τοπία που μας ταξίδεψαν οι Siva Six είναι γεγονός. Για το υπερθέαμα που ακολούθησε όμως, δεν υπήρχε τίποτε που θα μπορούσα να μας προετοιμάσει κατάλληλα.
Siva Six setlist
Necropolis
See The Six
Serpent Whore
Faileth Stars
Nemesis
Valey Of The Shadows
Superstition
Intha Ren
Her Eyes Black
Bladerunner
Η ποιότητα της μουσικής, η αρτιότητα της ακουστικής στον ήχο, οι ικανότητες των μουσικών, όλα ένιωσα να με ξεπερνούν. Η ταπεινότητα της φύσης του μουσικού υπερίσχυσε όταν ρωτούσα τον Χρήστο Αντωνίου αν έχει αντιληφθεί πως έχει δημιουργήσει ένα νέο είδος μουσικής κι εκείνος το αρνήθηκε (ΕΔΩ η σχετική συνέντευξη), αλλά αυτή η σαρωτική όσο και μοναδική εμφάνιση το βράδυ της Παρασκευής στο Fuzz με έκανε να επιμείνω στην αρχική μου άποψη, οι Chaostar αποτελούν ένα παγκόσμιο φαινόμενο.
Το όχημά τους πατά με το ένα πόδι επάνω στο παρελθόν, στους μεγάλους κλασικούς της συμφωνικής μουσικής και της όπερας και με το άλλο πατούν στο μέλλον, σε ambient φόρμες, έντονη πειραματική διάθεση και σκοτεινά φίλτρα που περνούν μέσα από το μυαλό του Αντωνίου ο οποίος βρισκόταν και στο υψηλότερο και κεντρικό σημείο της σκηνής (αν και αρκετά πίσω).
Στη μουσική των Chaostar καταλυτικό ρόλο παίζουν τα κρουστά, αλλά και τα διαφόρων ειδών παράξενα όργανα που χρησιμοποιούν. Το πιο “παράξενο” όπλο όμως του Αντωνίου δεν είναι ούτε τα ασυνήθιστα αναλογικά όργανα, ούτε τα αυτοσχέδια κρουστά, ούτε οι ομοβροντίες των τυμπάνων και των ντραμς, ούτε το παρανοϊκό βιολί, ούτε η ψυχεδέλεια του συνθεσάιζερ του, αλλά η φωνή της Ανδρονίκης Σκουλά. Μezzo-soprano με πολυετή διδασκαλία στην όπερα και το κλασικό τραγούδι, με ικανότητες που δεν νομίζω πως μπορεί κανείς να αγνοήσει, ιδιαίτερα όταν ερμηνεύει τόσο ιδιαίτερες συνθέσεις όπως αυτές των Chaostar.
Ένα σημείο που θέλω να σταθώ ιδιαίτερα είναι ο πολύ καλός ήχος που ακούσαμε την Παρασκευή όσοι παρευρεθήκαμε στο fuzz. Η δυσκολία του όλου εγχειρήματος επαφίεται και σε ένα σημαντικό βαθμό στην ισορροπία του ήχου σε όλα αυτά τα όργανα που παίζουν επί σκηνής και όλα πήγαν περίφημα αφού απολαύσαμε ποιοτικό ήχο που ανέδειξε σημαντικά τις προσπάθειες των μουσικών.
Επίσης, νωρίζω πως υπήρχε μεγάλη ευαισθησία στο χόρδισμα κάποιων από τα πολύ ιδιαίτερα όργανα που χρησιμοποιούν οι Chaostar, αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία για το μικρό set που παρουσίασαν και αυτό είναι το μόνο μου παράπονο πραγματικά, αφού 65 λεπτά στο σύνολο κράτησε η εμφάνισή τους.
Το “Anomima” είχε φυσικά την τιμητική του. Ακούσαμε τα “Ma”, “Sorrow Descending”, “Truth Will Prevail”, “Όμορφη Κόρη”, “Un Pensiero Per Il Destino” και “Medea”. Από τα προηγούμενα άλμπουμ έπαιξαν τo “Misery’s King” (“Underworld”,2007 αλλά και εκτέλεση στο “Anomima” με την Α.Σκουλά) και κάπου εδώ με έπιασα να ονειροπολώ καθώς φαντάστηκα πόσο περισσότερο θα απογειωνόταν το κομμάτι αν είχαν μαζί τους και τον Σωτήρη Βαγενά σε αυτή την εμφάνιση, αλλά και τα “Lamentation”, “Canticles” (“Threnody”, 2001) και το “Scarlet Queen” (“Scarlet Queen”, 2004). Ένα δίλεπτο και κάτι instrumental με επίκεντρο στην ιδιαίτερη λύρα του Γιώργου Διαμαντόπουλου και μια πραγματικά Chaostar διασκευή στο “Sehnsucht” των Rammstein ήταν τα 2 κομμάτια εκτός δισκογραφίας που συμπλήρωσαν το setlist.
Είναι άξιο απορίας πως η μουσική τους ενώ είναι τόσο σκοτεινή, ταυτόχρονα προκαλεί τόσο όμορφα και έντονα συναισθήματα στον ακροατή. Η σκληρή και μακρόχρονη δουλειά που έχει κάνει ο Χρήστος Αντωνίου όλα αυτά τα χρόνια και οι σπουδές του στην μουσική έχουν αποτυπωθεί ανάγλυφα τόσο στα άλμπουμ των Chaostar, όσο και στις εντυπωσιακές τους εμφανίσεις, οι οποίες επαναλαμβάνω πως δεν έχουν προηγούμενο διεθνώς. Μια κατηγορία μόνοι τους, όσοι δεν τους έχετε ανακαλύψει ακόμη, σπεύσατε…
Chaostar setlist
Ma
Sorrow Descending
Truth Will Prevail
Misery’s King
Lamentation
Canticles
Όμορφη Κόρη
(instrumental)
Sehnsucht (Rammstein cover)
Un Pensiero Per Il Destino
Scarlet Queen
Medea
photos: Ανδρέας Πανόπουλος
416 
