Το γερμανικό τρίο ονόματι Monolith κοιμάται έχοντας στο προσκεφάλι του τα album των Black Sabbath, επί εποχής Ozzy.
Δε ντρέπεται για αυτό και ούτε προσπαθεί να το κρύψει, παραδίδοντας ένα δίσκο- φόρο τιμής στους ήρωες του, που θα απασχολήσει ευχάριστα όσους δεν έχουν ιδεολογικούς φραγμούς σε ότι αφορά τις εξόφθαλμες ομοιότητες.
Με πρώτο συστατικό τη doomόδη ατμόσφαιρα και δεύτερο τη φωνή του Ralf Brummerloh, η οποία παραπέμπει άμεσα σε αυτήν του Ozzy, το “Dystopia” μεταφέρει τον ακροατή στα mid-70s, βάζοντας ένα ακόμη λιθαράκι στην υπόθεση revival.
Βέβαια, δε θα έβλαπτε μια τρόπον τινά απαγκίστρωση από το Sabbathικό μοτίβο, προκειμένου να φανούν οι ευρύτερες καλλιτεχνικές ανησυχίες του group. Διότι και τα επτά τραγούδια που αποτελούν το “Dystopia”, αποτελούν έναν ανεπίσημο φόρο τιμής, που σε μερικές στιγμές φτάνει στα όρια της εμμονής. Σκεφτείτε πως στο εναρκτήριο “Won’t Come Down” ο frontman επιδίδεται σε “οράιτναου”, ενώ και μουσικά μερικές φόρμες παραπέμπουν στην Iommiκή νοοτροπία.
Ξεπερνώντας όμως το γεγονός πως οι Monolith δεν έχουν δική τους μουσική ταυτότητα, έχουμε να κάνουμε με μια πολύ καλή δουλειά. Αν ακούσετε τα “Won’t Come Down”, “Cosmic Fairy”, “Acid Rain” και “Sleepless Eyes”, θα συμφωνήσετε και εσείς…
493 
