Το 29 ετών ταξίδι των Fates Warning, που από το ξεκίνημά του βρήκε πιστούς συνοδοιπόρους τους Έλληνες οπαδούς τους, συνεχίζεται ακόμη.
Συνήθης και πλέον αγαπημένη στάση πολλάκις στις περιοδείες τους η Ελλάδα. Αυτή τη φορά οι Αμερικανοί έφεραν μαζί τους κι ένα νέο album, έπειτα από 9 έτη δισκογραφικής σιωπής. Με το “Darkness In A Different Light” να έχει μόλις κυκλοφορήσει και μάλιστα με τον Frank Aresti να συμμετέχει σε αυτό, αλλά να μην ακολουθεί την περιοδεία, οι Fates ανέβηκαν στη σκηνή του ανακαινισμένου Fuzz και έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν τόσο καλά όσο ελάχιστες μπάντες, να μας βγάλουν με χειρουργική ακρίβεια τα εσωτερικά της ψυχής μας στο σανίδι.
Με μια μικρή καθυστέρηση της τάξεως των 15 λεπτών έκαναν την εμφάνισή τους οι Parthian Shot μπροστά στο πολυάριθμο κοινό που είχε ήδη ξεκινήσει να γεμίζει το χώρο. Η μπάντα φέτος συμπληρώνει 10 έτη ύπαρξης, με το EP τους να διανέμεται δωρεάν σε όσους βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στο Fuzz κατά την είσοδό τους στο club.
Αρκετά πιο φορμαρισμένοι από την τελευταία φορά που τους παρακολούθησα στο ηρωικό εκείνο live των Mayfair στο An πριν ένα χρόνο και με καινούργιο ντράμερ στην σύνθεσή τους, μας κράτησαν συντροφιά στο πρώτο ημίωρο του προγράμματος. Ο Ανδρέας Μίλιος (ντραμς) θα έλεγα πως είναι κάτι παραπάνω από άξιος να βρίσκεται στην θέση αυτή, έπαιξε δυνατά και με ψυχή κλέβοντας μαζί με τον Χρήστο Μιχάλη (κιθάρα) την παράσταση σε ένα set που δεν θα έλεγα ότι κατάφερε να ξυπνήσει το ιδιαίτερα νωχελικό κοινό της βραδιάς.
Ο ήχος τους είχε πολλά σκαμπανεβάσματα σε όλη τη διάρκεια του set, ενώ ως πέμπτο (και τελευταίο) κομμάτι μας παρουσίασαν ένα τραγούδι από την επερχόμενη δισκογραφική δουλειά τους (Promises-The Democracy Anthem). Μεγάλο σε διάρκεια και συνθετικά τουλάχιστον 2 επίπεδα επάνω από ότι έχουν παρουσιάσει ως τώρα, μου έδωσαν τη εντύπωση πως έχουν εντοπίσει την Αχίλλειο πτέρνα τους και θα μας ξαφνιάσουν ευχάριστα.
Parthian Shot setlist:
Stolen back life
Placebo
Controversus
Old Enough
Promises (The Democracy anthem)
Με ένα πολύ μικρό χρονικό κενό βγήκαν στην σκηνή λίγο πριν τις 21.30 οι The Silent Wedding. Με ελαφρά πιο ισορροπημένο ήχο παρουσίασαν τόσο δικά τους κομμάτια μέσα από το φετινό “Livin Experiments”, όσο και μια διασκεύη στους Savatage (Gutter Ballet). Εδώ τα πράγματα άρχιζαν να θυμίζουν περισσότερο live καθώς υπήρξε πιο θερμή ανταπόκριση από το κοινό που όπως ήταν αναμενόμενο έδειχνε να μην γνωρίζει το heavy/prog υλικό τους και να κουράζεται γρήγορα. Γι’ αυτό και θεωρώ “στρατηγικά” ορθή την επιλογή της διασκεύης στους Savatage μετά τη μέση του set. Έγιναν κάποια λαθάκια εκεί αλλά η μπάντα τα προσπέλασε άμεσα με την βοήθεια και της μεγάλης αγάπης άλλωστε που χαίρουν οι Savatage από τους metal οπαδούς στην χώρα μας και της συμμετοχής τους στο κομμάτι.
Αυτό που μου έμεινε από την συγκεκριμένη εμφάνιση είναι η σκηνική παρουσία του Μάριου στο τραγούδι με αυτό το συνδυασμό gothic και metal χαρακτηριστικών στην φωνή του, το επιβλητικό παίξιμο του Ρένου πίσω από τα ντραμς, αλλά και η υπερπροσπάθεια του Δημήτρη στην κιθάρα. Ειδικά για τον τελευταίο πιστεύω πως η προσθήκη μιας δεύτερης κιθάρας στο σχήμα θα του λύσει αρκετά τα “χέρια” ώστε να ξεφύγουν από τους συνθετικούς περιορισμούς, ιδιαίτερα σημαντικούς για το ιδίωμα.
The Silent Wedding setlist:
To them
The tale of Strahd
The return (to Ithaca)
Real Temptations
Gutter Ballet (Savatage)
In Vitro
Μετά και από το ημίωρο των The Silent Wedding ακολούθησε ακόμη ένα 30λεπτο περίπου διάλειμμα μέχρι να ετοιμαστεί η σκηνή για τους Fates. Παρά το ότι η αρένα είχε πλέον γεμίσει η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή και δροσερή χωρίς τη συνήθη ενοχλητική κάπνα που υπάρχει στις αντίστοιχες περιστάσεις. Συνεπώς αυτό αποτελεί ένα μεγάλο ατού πλέον για τον χώρο του Fuzz, ένα πλεονέκτημα που καλό είναι να το λαμβάνουμε όλοι σοβαρά υπόψη μιας και η μέριμνα για την υγεία μας στους συναυλιακούς χώρους στην Ελλάδα χαίρει τριτοκοσμικής αντίληψης και εκτίμησης.
Δεν πρόλαβα όμως να ξεστομίσω τον καλό λόγο και με τις πρώτες νότες του “One Thousand Fires” τα τύμπανα των αυτιών μας δέχθηκαν ανηλεή επίθεση. Η μουσική ανέβαινε σε επικίνδυνες στάθμες, ειδικά στις μπότες των drums, ενώ σε πολλά σημεία μπερδεύονταν οι συχνότητες από τα όργανα των μουσικών με αποτέλεσμα να παράγεται ένα άκρως ενοχλητικό μπαζάρισμα, ενώ δεν έλειψαν και μικροφωνισμοί και πικαρίσματα προφανώς κατά τη συνεχή προσπάθεια για ρύθμιση στην ένταση.
Και μπορεί η περιοδεία να γίνεται για την κυκλοφορία του “Darkness In A Different Light” οι Fates δεν επέμειναν ιδιαίτερα σε αυτό αφού έπαιξαν συνολικά μόλις 3 τραγούδια, ξεκινώντας με το “One thousand fires” που ανοίγει και το album. Πιο ριφάτη δουλειά, την εκτίμησα ελαφρώς περισσότερο ακούγοντάς το live από ότι στον καναπέ του σπιτιού μου, όπως και τα υπόλοιπα 2 κομμάτια που ακούσαμε αυτό το βράδυ.
Από την πρώτη στιγμή έδωσε το στίγμα του ο Bobby Jarzombek με το πληθωρικό παίξιμό του. Αυτήν τη φορά δεν ήρθε ως session μουσικός, όπως συμβαίνει από το 2007 που συνεργάζεται με την μπάντα, αλλά ως κανονικό μέλος μιας και έχει παίξει τα ντραμς και στο album. Δεν συνέβη το ίδιο όμως και με τον Frank Aresti, ο οποίος αν και έπαιξε στο στούντιο δεν ακολούθησε στην περιοδεία. Αντικαταστάτης του επί σκηνής ο καθόλα άξιος Mike Abdow, ο οποίος με την επτάχορδη κιθάρα του έδειχνε να είναι αναπόσπαστο μέρος της μπάντας, σαν κάποιο παλιό μέλος (παρά το νεαρό της ηλικίας) που επέστρεψε μετά από χρόνια.
Επόμενο κομμάτι το “Life in still water” και το φαινόμενο Fates Warning ξεκίνησε να επιδρά μέσα μου. Είναι αυτή η χροιά στην φωνή του Alder, παρά τη ζημιά στο πέρασμα των χρόνων που έχει υποστεί, που διαπερνά στην ψυχή σου και μένει εκεί να την ζεσταίνει ή να την αδειάζει, ανάλογα με τα συναισθήματα που εκφράζει κάθε φορά. Για την συνέχεια έπαιξαν τα “One” και “A pleasant shade of gray, Part III” αγγίζοντας την πιο τεχνο-prog πτυχή τους.
Είχε έρθει η στιγμή για το καλύτερο κομμάτι ενός μέτριου album, του “X” κι έτσι οι νότες του “Another perfect day” ξεκίνησαν να ηχούν από τα ηχεία του Fuzz. Τo κοινό κατά ένα μεγάλο μέρος υπήρξε ιδιαίτερα υποτονικό αυτή τη βραδιά. Παρόλα αυτά λίγα κεφάλια έμειναν ακούνητα στο “Down to the wire”. Απρόσμενα καλή εκτέλεση του κομματιού, σχεδόν άγγιξε την τελειότητα. Και μιας και έγραψα αυτή την λέξη να μην παραλείψω να αναφερθώ στον αλάνθαστο Joey Vera που για ακόμη μια φορά με άφησε άναυδο.
Είχε έρθει η ώρα για τα “A pleasant shade of gray, Part VI” και “Pieces of me” ενώ είχαμε ακόμη άλλο τόσο μπροστά μας (και κάτι όπως αποδείχθηκε στο τέλος). Ο Jim Matheos ήταν για ακόμη μια φορά ο εαυτός του, τρομερά σταθερός σε όλες τις εμφανίσεις τους, σοβαρός και απέριττος, πραγματικός στυλοβάτης της μπάντας μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Οι Fates Warning που αποκαθήλωσαν από το ναό του metal κάθε τι θεατρικό και πομπώδες δίνοντας στους οπαδούς την πεμπτουσία του heavy metal την μουσική αυτή καθεαυτή.
Αυτό το παρατηρείς και από τους χώρους που παίζουν, χωρίς στολισμούς, πολλά εφέ κλπ. Ειδικά την Κυριακή το βράδυ έπαιξαν με φόντο τον γκρι τοίχο του Fuzz και το φωτισμό του μαγαζιού (ο οποίος σε κάποια στιγμή απενεργοποιήθηκε βυθίζοντας για λίγα δευτερόλεπτα το Fuzz στο σκοτάδι). Ακόμη και τα ρούχα τους βροντοφωνάζουν αυτήν τη μινιμαλιστική προσέγγιση της μπάντας στα του image. Όταν όμως τα πράγματα έρχονται στην μουσική οι Fates γίνονται πνεύμα, πανταχού παρόν και στα πάντα εισχωρών. Πραγματικά είναι απαράμιλλη η διεισδυτική ικανότητα που έχει στον ψυχισμό του ακροατή η μουσική των Αμερικανών. Και αυτό το διαπιστώνουμε κάθε φορά και στα live τους, δεν θα μπορούσε παρά να γίνει έτσι και αυτή την φορά.
Αφού έπαιξαν και το “I am”, το δεύτερο από το “Darkness…”, είχε φτάσει η στιγμή για δύο διαδοχικά χτυπήματα που πραγματικά με έβγαλαν εκτός πραγματικότητας. “The eleventh hour” και “Point of view” και επιτέλους το Fuzz δείχνει να ξυπνάει (αν και όχι για πολύ). Με την εκτέλεση του “Firefly” ολοκληρώνουν την αναφορά τους στο καινούργιο τους πόνημα και η συνέχεια με “Through different eyes” με βρίσκει να παραληρώ τραγουδώντας για πολλοστή φορά στην ζωή μου τους στίχους του.
Ακόμη ένα κομμάτι από το “A pleasant shade of gray”, το “XI” αυτή την φορά θα παιχτεί επί σκηνής πριν μπούμε στην τελική ευθεία προς το κλείσιμο με το υπέρτατο “Nothing left to say” και το “Monument”. Αν και καταχειροκροτήθηκαν σε όλα τους τα τραγούδια πρέπει να επισημάνω πως δεν έχω ξαναδεί τόσο μικρή συμμετοχή του κόσμου σε συναυλία των Fates Warning. Μικρή παύση για το encore στο οποίο μας έκαναν και μια έκπληξη παίζοντας εκτός του έπους “Still remains” με τα απίστευτα τζαμαρίσματα, και το “Eye to Eye” τη στιγμή που κανένας δεν το περίμενε. 18 κομμάτια στο σύνολο σε ένα σχεδόν δίωρο live όπου θαυμάσαμε για ακόμη μια φορά 5 καταπληκτικούς μουσικούς με μοναδικό εχθρό τον κακό ήχο που μόνο λίγο προς το τέλος έδειξε να ισορροπεί (ή ίσως να κάψαμε τα αυτιά μας).
Με μεγάλη μου λύπη διαπίστωσα πως είχε εξαντληθεί το merchandise και μάλιστα από την αρχή του live υπήρχε τόσο μικρό στοκ που εξανεμίστηκε αμέσως. Επιλογικά θέλω μόνο να εκφράσω 2 ευχές, η πρώτη είναι να ξανάρθουν όσο συντομότερα είναι δυνατόν οι Fates μιας και είναι από τις μπάντες που πραγματικά δεν χορταίνεις να παρακολουθείς. Την επόμενη φορά όμως θα επιθυμούσα, όπως και πολλοί ακόμη φαντάζομαι, να ακούσω και παλαιότερο υλικό. Η δεύτερη ευχή μου αφορά τον ήχο. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταλάβουν οι υπεύθυνοι ότι η υγεία της ακοής όλων μας είναι πολύ σοβαρό θέμα και να αφήσουν την νοοτροπία “τα βάζω όλα τέρμα, είμαι γαμάτος”. Υπήρξαν ακόμη και άτομα που έφυγαν επειδή η συμπίεση από την ένταση του ήχου τους ενόχλησε έντονα στα τύμπανα. Κατά τα λοιπά… “another perfect day”!
Fates Warning setlist:
One thousand fires
Life in still water
One
A pleasant shade of gray,Part III
Another perfect day
Down to the wire
A pleasant shade of gray,Part VI
Pieces of me
I am
The eleventh hour
Point of view
Firefly
Through different eyes
A pleasant shade of gray,Part XI
Nothing left to say
Monument
Still remains
Eye to eye
Photos: Πάνος Ματαθαιογιάννης
436 
