Μικρή σχετικά προσέλευση θεατών την περασμένη Παρασκευή στον μεγάλο συναυλιακό χώρο του Ταύρου.
Γεγονός που ωστόσο δεν γίνεται έντονα αντιληπτό καθώς ο εξώστης παραμένει κλειστός ενώ η σκηνή έχει προεκταθεί ώστε να περιορίζει τον προοριζόμενο για το κοινό χώρο, με αποτέλεσμα την αίσθηση πληρότητας και ζεστής ατμόσφαιρας. Χρειάζεται κι αυτό, τόσο στον καλλιτέχνη όσο και στον θεατή, οι άδειοι χώροι δημιουργούν “απόσταση”.
Το πρόγραμμα ακολουθείται πιστά και το ντουέτο που αποτελεί τους DVA Damas ξεκινά το πρώτο του κομμάτι λίγα λεπτά μετά τις 10:00. Η εμφάνιση παραπέμπει σε electro-pop συγκροτήματα των 80s. Ο ήχος ωστόσο δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό αν και συντηρεί κάποια παρόμοια νοσταλγία. Γίνεται πιο πλούσιος, χρησιμοποιεί στοιχεία κινηματογραφικής μουσικής, θυμίζει ίσως David Lynch, εμπλουτίζεται με την ηλεκτρική κιθάρα που αφήνει γεύση από Ennio Morricone, παράγει ηλεκτρονική goth αισθητική.
Αρκετοί προηχογραφημένοι ήχοι, ηλεκτρονικοί ρυθμοί, απλές αρμονίες συχνά σταθερές μία συγχορδία, χαμηλές συχνότητες που χτυπάνε δυνατά στο στομάχι. Ο Joseph Cocherell παίζει πλήκτρα και χτυπά με μπαγκέτες τα ηλεκτρονικά του κρουστά. Θεατρικά αποστασιοποιημένη ερμηνεία από την Taylor Burch, συχνά ακουμπά την κιθάρα δίπλα της και απλώς χτυπά σε αργό ρυθμό μία ανοιχτή χορδή, ενώ ταυτόχρονα τραγουδά/απαγγέλλει. Δύσκολα όμως μπορεί κάποιος να διακρίνει κάποιον από τους στίχους μέσα από τους υπόλοιπους ήχους και αυτό μειώνει σε μεγάλο βαθμό τον απήχηση της παράστασης στους θεατές.
Όταν μάλιστα, μετά από μικρότερη της μισής ώρας εμφάνιση, το set των DVA Damas κλείνει, το ακροατήριο μένει μετέωρο. Ελπίζουμε ότι πρόκειται για κάποιο κόλπο που θα μας εισάγει καλύτερα στην ατμόσφαιρα της αποψινής headliner…
DVA Damas Set list
Nightshade Reprise
Wet Vision
Theme for Silence
Wet Vision Pt. II
Interlude
On Your Heels
H Tropic of Cancer, κατά κόσμον Camella Lobo επιστρέφει συνοδευόμενη από την Taylor Burch κάπου στις 11 όπως έχει ανακοινωθεί. Με γυναικεία κοστούμια χρώματος που μοιάζει να αλλάζει υπό τον προσεγμένο φωτισμό -μαύρο, μπλε σκούρο ή έντονο κόκκινο, ένα έξυπνο “σκηνοθετικό” trick- λευκά πουκάμισα και γόβες οι δύο καλλιτέχνιδες, αγέρωχες, σχεδόν ανέκφραστες, λιγομίλητες, αυστηρές, θα ξεκινήσουν το show τους υποστηρίζοντας την παγωμένη, goth/dark wave/post punk αισθητική.
Παγωμένο και αυστηρό και το πρόσωπο της Camella Lobo όσο εκείνη τραγουδάει. Η χροιά της φωνής της όμορφη και η ερμηνεία της γοητευτική αλλά και εδώ οι φωνές είναι θολές μέσα στο σύνολο με αποτέλεσμα οι στίχοι να χάνονται. Οι χαμηλές συχνότητες κυριαρχούν ώστε να βαραίνουν περισσότερο την ατμόσφαιρα αλλά ενώ ο ήχος δεν είναι καθόλου κακός συνολικά, είναι τόσο μπάσος που δημιουργεί συντονισμούς με το μέταλλο του χώρου, κι αυτό με την σειρά του έχει σαν αποτέλεσμα ένα δυσάρεστο ακουστικό effect σε κάποια σημεία της αίθουσας.
Οι δύο κοπέλες που βρίσκονται στην σκηνή θα αλλάξουν πολλές φορές όργανα -προηχογραφημένοι διάλογοι και εφέ θα καλύψουν προσεκτικά τα κενά μεταξύ των τραγουδιών- ανταλλάσοντας μεταξύ τους ηλεκτρική κιθάρα, πλήκτρα και μπάσο. Post punk, dark wave, drone, ηλεκτρονικές μουσικές με μινιμαλιστική διάθεση, μυστηριακή ατμόσφαιρα. Καταφέρνουν μεν να κερδίσουν το κοινό και να δώσουν μία καλή και επιβλητική παράσταση αλλά έχω την αίσθηση ότι χρειάζεται κάτι παραπάνω, κάποια έκπληξη ή κάποιο ξέσπασμα για να ενθουσιάσουν.
Στα 35 και κάτι λεπτά η έκπληξη έρχεται, αλλά είναι δυσάρεστη, καθώς ολοκληρώνουν το σετ τους. Θα επιστρέψουν για το καθιερωμένο encore, με ένα μόλις τραγούδι, αφήνοντας το κοινό πεινασμένο για περισσότερα. Είναι σαφές ότι είδαμε μία καλή συναυλία με επαγγελματισμό και προσοχή στην λεπτομέρεια, αλλά θα θέλαμε κάτι περισσότερο, τουλάχιστον από άποψης χρόνου. Δικαιολογούμε κάπως την Taylor Burch που εμφανίστηκε μεταμορφωμένη και με τα δύο ντουέτα, στηρίζοντας πολύ καλά και τους δύο της “ρόλους”.
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
449 
