Ο εξαιρετικός κιθαρίστας των Whitesnake και Dio, Doug Aldrich μαζί με τον ικανότατο τραγουδιστή Keith St John είχαν ιδρύσει στα 1998 τους Burning Rain ηχογραφώντας το ομώνυμο ντεμπούτο τους και την επόμενη χρονιά την συνέχεια του, “Pleasure To Burn”, πριν προσχωρήσει ο μεν κιθαρίστας στην μπάντα του αείμνηστου Ronnie James Dio και ο τραγουδιστής βρεθεί στο σχήμα του αδικοχαμένου Ronnie Montrose.
Η τύχη του όμως δεν τον εγκατέλειψε, καθώς αποχωρώντας από την μπάντα του Dio συνεργάστηκε με τον θρυλικό και πολυφημισμένο David Coverdale.
Ταυτόχρονα ο Aldrich υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρεία Frontiers, για να κυκλοφορήσει το τρίτο Burning Rain cd, όμως οι Whitesnake τον απασχόλησαν τόσο έντονα και διαρκώς, που τα κατάφερε μόλις τώρα.
Μετά λοιπόν από καθυστέρηση χρόνων κυκλοφορεί όχι μόνο η νέα τους δουλειά με τίτλο “Epic Obsession”, αλλά η Frontiers επανακυκλοφορεί και τις δύο αρχικές κυκλοφορίες τους, επεξεργασμένες ξανά ηχητικά, με επιπλέον δύο συνθέσεις η καθεμία.
Ας δούμε την κάθε μία ξεχωριστά ξεκινώντας χρονολογικά από το ντεμπούτο τους: το ομώνυμο cd είναι κλασικό ‘90s hard rock υπόδειγμα. Από το εναρκτήριο funk-ίζον “Smooth Locomotion” μέχρι τη σύνθεση “Jungle Queen” που αποπνέει ένα sleazy ύφος και θυμίζει έντονα μίξη Guns N Roses, Dokken και Tesla (ωραία πράγματα δηλαδή) χωρίς να παραβλέπουμε το Making My Heart Beat που παραπέμπει στην παλιά ένδοξη Whitesnake πρώτη περίοδο.
Χωρίς να αποτελούν απλά γεμίσματα του δίσκου, αλλά μεστές συνθέσεις υπάρχουν και το “Can’t Turn Your Back On Love”, το πομπώδες “Cherry Grove” και το ταξιδιάρικο “Can’t Cure The Fire”. Όλα αυτά διανθισμένα με τα απίστευτα σολαρίσματα του Aldrich κυρίως στα “Jungle Queen”, “Fool No More” , “Can’t Cure The Fire” και στο “Tokyo Rising”, ενώ ο St John με τη φωνή του και τα πλούσια γυρίσματά της παραπέμπει στα καλύτερα του ενός και μοναδικού Coverdale!
Οι δύο επιπλέον ακουστικές συνθέσεις ολοκληρώνουν επάξια την εκπληκτική αυτή κυκλοφορία. Με κλειστά μάτια και ορθάνοιχτα αυτιά αγοράστε και αφεθείτε!
Tο “Pleasure To Burn”, κυκλοφόρησε το 2000 και συνέχισε εκεί που η προκάτοχος κυκλοφορία σταμάτησε.
Φυσικά και οι αναπόφευκτες συγκρίσεις με τον Coverdale είναι ξεκάθαρα εμφανείς. Καινούργιο στοιχείο η “παρουσία” και του “Robert Plant” στη φωνή, ειδικά στα μπλουζ στοιχεία μιας ήδη πλούσιας φωνητικής παρουσίας. Υπάρχουν επίσης αναφορές στους Van Halen (this time around), ακούστε την έναρξη του “Stone Cold N Crazy” και θα καταλάβετε τι εννοώ… To “Cherie Don’t Break My Heart” είναι το ξεκάθαρο Whitesnake άκουσμα, διανθισμένο με blues της προηγούμενης δεκαετίας και της εμπορικότητας που προσέδωσε στη μπάντα ο Coverdale!
Ξεχωρίζει επίσης το “Shot Down”, μία κλασική σύνθεση όπου το sleaze συναντά το μελωδικό hard rock. Μειονέκτημα του άλμπουμ οι στίχοι, ένας τομέας που χωλαίνει γενικά η μπάντα…
467 
