Πάντοτε ήταν για μένα, κάτι το μυστηριώδες η έννοια του neo-folk.
Δεν μπορούσα να καταλάβω την λογική πίσω από τον χαρακτηρισμό μέχρι που κάποιους μου έδωσε την εναλλακτική του dark folk, που με έκανε να χωνέψω αισθητικά το τι άκουγα.
Έχω στα χέρια μου λοιπόν μία κυκλοφορία ενός συγκροτήματος που έχω δει ζωντανά, τους Glimmer Void και στη σκηνή μου φάνηκαν πολύ καλύτεροι από ότι εμφανίζονται στο παρθενικό τους full length, “Prelude to Oblivion”.
Είναι η φωνή της Θάλειας, με το ημιοπερετικό της στυλ, που δεσπόζει και μαγεύει το αυτί αλλά χωρίς να επιβάλλεται της μουσικής. Δυστυχώς, είναι τόσο καλή η φωνή της που κρεμάει κάπως τα αντρικά φωνητικά του Γιώργου, τα οποία σε δεύτερη ακρόαση γίνονται περισσότερο συμπαθητικά.
Βιολί, τσέλο και ακορντεόν δίνουν μια παραμυθένια ατμόσφαιρα και τα “στρατιωτικού” ρυθμού τύμπανα ολοκληρώνουν μια εικόνα στενάχωρης επιθυμίας για το ιδανικό.
Το κλίμα, ως επί το πλείστον, βαρύ και ήρεμο, χωρίς ταχύτητες και με έντονα ατμοσφαιρικό χαρακτήρα κάνει το σύνολο του “Prelude to Oblivion” αρεστό ακόμα και σε αυτιά που δεν έχουν συνηθίσει τέτοιους ήχους. Αρκεί να αντέχεις το μαύρισμα της αθώας σου ψυχής και να μη φοβάσαι να κοιτάξεις μέσα σου.
Αν έχεις περάσει, ας πούμε το τεστ της απόλυτης καταχνιάς των My Dying Bride, αυτό θα σου φανεί εκδρομή στο δάσος για πικνίκ.
Το καλαθάκι έχει λιχουδιές που αξίζει να δοκιμάσεις. Ξεχωρίζω προσωπικά, τα “Goners”, “And there is silence” και “The tale of the cursed and the gifted” και θα χαρώ πολύ να δω κάτι πιο καινούργιο να έρχεται στο ράφι μου.
Η παραγωγή καθαρότατη που βοηθάει το κάθε όργανο να αναδεικνύεται και προσφερόμενο σε ένα όμορφο digipak, σε απαλό χαρτόνι, με όμορφο artwork μέσα και έξω και θέση για το cd γεμάτη φαντασία.
Αξίζει το κόπο να τους δώσετε μια ευκαιρία και προσπαθήστε να τους δείτε και ζωντανά. Αν ο ήχος αυτός δεν σε ενοχλεί, δε θα σε απογοητεύσει!
485 
