Satan Is My Bitch. Αυτό σημαίνουν τα αρχικά του μουσικού συνόλου ενός κουαρτέτου μεταναστών, που έφτασαν στο Άμστερνταμ, από την Βουλγαρία αν κρίνω από τα ονόματα τους.
Έχοντας προϋπηρεσία σε διάφορα underground acts, όπως οι Artery μαζεύτηκαν το 2008 στην πόλη των coffee shops για να παίξουν απλή σκληρή μουσική.
Έφτασε το σωτήριο έτος 2013 και με την παραγωγή του Joey Z (κιθαρίστας των Life of Agony και Carnivore) κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους, “Monday Superblues”.
Στην εισαγωγή ακούγεται κάποιο άγριο ζώο να αλυχτά (σαν λιοντάρι ακούγεται, μα ποιος ξέρει) και έτσι ξεκινάει το πρώτο κομμάτι “Monday”.
Πολλές οι επιρροές που ακούγονται στη μουσική τους, που ξεκινάνε από το μεταλλικό stoner των Orange Goblin, την southernίλα των Alabama Thunderpussy και κάποιες στιγμές νομίζει ότι κάποιο πνεύμα sludge/doom παίρνει τα ηνία.
Το “Demon Lover” είναι σαν να συνδυάζεις Lake Of Tears με Cathedral και έχει γλυκόπιοτο ρεφρέν, που σε παρασέρνει να το ψυθιρίσεις ακόμα και αν δε θέλεις πραγματικά. Στο “So Heavy, So Slow” από ότι αντιλαμβάνεται και από τις λέξεις που χρησιμοποιούνται στον τίτλο του, τα πράγματα γίνονται λίγο βαριά και νωχελικά και η ταχύτητα ανεβαίνει κατακόρυφα στο hit του δίσκου, “Alive”.
Διάφορα περάσματα με κάνουν και θυμάμαι τους Sentenced του “Amok” και κάποιες κιθαριές τους Paradise Lost από τον καιρό του “Draconian Times”, λίγο essence από Type O Negative στο βάθος και γενικά πολύ μπλέξιμο, ρε παιδί μου.
Συμπαθητικά τα πράγματα στο album, αλλά πρέπει να κατασταλάξουν στον ήχο που προτιμούν περισσότερο. Μου αρέσει γενικά η βρωμιά του τραγουδιστή και όλο το κλίμα του “Monday Superblues”, αλλά θέλω λίγο πιο καθαρό προσανατολισμό. Hardcore ύφος στο “Satan Is My Bitch” και μπερδεύομαι ακόμα περισσότερο… και πολύ μικρή η διάρκεια του album, που ελπίζω να γίνει μεγαλύτερη σε κάποια μελλοντική τους προσπάθεια.
Δευτέρα κάτι έχω…
533 
