W.A.S.P. (23/11/12) Gagarin 205

Παρασκευή απόγευμα. Έχεις πάρει την απόφαση να παρακολουθήσεις το show των W.A.S.P. στο Gagarin. Έχεις προμηθευτεί το εισιτήριο σου και έχεις πληροφορηθεί πως στις 22.30 θα βγει στην σκηνή η μπάντα, ενώ οι πόρτες θα άνοιγαν από τις 21.00.

Φοράς την καλύτερη σου διάθεση και ξεκινάς 9 παρά κάτι, αν είσαι κοντά, τουλάχιστον μια ώρα νωρίτερα αν μένεις επαρχία (όπως ο υποφαινόμενος) για την Λιοσίων, για να βρεθείς αντιμέτωπος με το κυκλοφοριακό χάος που παραδόξως επικρατεί στην οδό (παρά το ότι στην  υπόλοιπη Αθήνα η κίνηση ήταν σε χαλαρούς ρυθμούς) και να διαπιστώσεις από πρώτο χέρι μια άλλη εκδοχή του τι σημαίνει “The torture never stops”!



Τα 1000 περίπου άτομα που περίμεναν έξω από τις κλειστές πόρτες του club υπήρξαν και η κύρια αιτία για το κυκλοφοριακό μπαζάρισμα. Μέσα στον συνωστισμό άκουγες κάθε είδους σχόλιο και υποθέσεις για το τι μπορεί να συμβαίνει από την παραλίγο ακύρωση της συναυλίας (που είχε νωρίτερα ανακοινωθεί με χαρτί έξωθεν του συναυλιακού χώρου και εν ολίγοις έκανε λόγο για προσπάθεια φοροδιαφυγής από πλευράς της μπάντας).

Πηγαδάκια είχαν στηθεί στην μέση του δρόμου αδιαφορώντας για την κυκλοφοριακή συμφόρηση που προκαλούσαν. Όσοι προτιμήσαμε να μείνουμε παστωμένοι στο πεζοδρόμιο υποχρεωθήκαμε να ανεχτούμε και τα τσιγαριλίκια του κάθε ανεγκέφαλου δεξιά και αριστερά. Όσοι δεν είχαν αποκτήσει ακόμη εισιτήριο έπρεπε να περάσουν στίβο μάχης για να φτάσουν μπροστά στα εκδοτήρια αφού από την πλευρά της διοργάνωσης υπήρξε πλήρης αδιαφορία για το τι συνέβαινε έξω, αλλά και για την ενημέρωση όλων όσων κατέφθαναν.



Ακόμη κι αν οι πόρτες τελικά άνοιξαν (με καθυστέρηση σχεδόν 2 ωρών) η αναμονή δεν είχε τελειώσει αφού οι Τεξανοί δεν βγήκαν στην σκηνή πριν τις 23.45. Κανείς δεν ένιωσε την ανάγκη να εξηγήσει τίποτα σε κανέναν (πέρα από μια απρόσωπη και ανώνυμη φυσικά, γυναικεία φωνή που το μόνο που είπε ήταν πως για την καθυστέρηση δεν ευθύνεται η εταιρεία και της ανακοίνωσης που ανέφερα πριν που την πληροφορηθήκαμε εκ των υστέρων). Και παρόλα αυτά ούτε ένα γιουχάισμα, ούτε μια φωνή αγανάκτησης από κανέναν. Ούτε καν την ώρα που (λίγο πριν το τέλος του show) ο Blackie αποφάσισε να κάνει μια αναφορά στο θέμα λέγοντας πως υπήρξαν τεχνικές δυσκολίες δικαιολογώντας έτσι (με πλήρη αποτυχία) το ότι δεν είδαμε το οπτικό υλικό που προβάλλουν στην περιοδεία, αλλά και την καθυστέρηση.

Δε μπορώ να δεχτώ το γεγονός πως έχουμε γίνει τόσο ανεκτικοί ως λαός. Την στιγμή μάλιστα που γεμίζει με κόσμο ένα club την εποχή του Μνημονίου 3, δεν ανέχομαι να παίζονται τέτοιες αλητείες στην πλάτη μας κι εμείς να επικροτούμε σαν τα πρόβατα και να φεύγουμε απαθής μετά το ξεροκόμματο των, με βία, 75 λεπτών. Δίωρα set, επετειακό event και πράσινα άλογα.



Τουλάχιστον στο 75λεπτο περάσαμε καλά, αν και απογοητεύτηκα από την απόδοση στο δεύτερο μέρος ενός από τα πιο σημαντικά album του heavy metal, του “Crimson Idol”. Όχι ότι το σκότωσαν, κάθε άλλο αλλά στο τέλος καταλάβαινες πως κάτι λείπει, κάτι δεν ήταν εκεί.

Ας πάρω τα πράγματα όμως με την σειρά, αφού ακούστηκε κονσέρβα η εισαγωγή με ένα γρήγορο medley από γνωστά τους κομμάτια βγήκαν στην (άδεια από σκηνικά) σκηνή με το “On Your Knees” και “The Torture Never Stops” (WASP) μισοπαιγμένα αμφότερα. Κάπου εκεί χώνουν και το (ολόκληρο) “The Real Me” (Headless Children) και επιστροφή στο ντεμπούτο με “L.O.V.E. Machine” και “Wild Child”. Ωραίος ήχος και οι Wasp κουρδισμένοι σαν ρομποτάκια με προσχεδιασμένες κινήσεις να γυροφέρνουν την σκηνή.

Τα φώτα χαμηλώνουν και ξεκινούν το “Sleeping in the fire”(WASP) το οποίο παίζουν μέχρι την μέση, όπου ξεκινούν το “Forever Free” (Headless Children), και οι όποιοι ρυθμοί είχαν ανέβει πέφτουν ξανά. Τέλος (κιόλας;) του πρώτου μέρους με “I Wanna be Somebody” (WASP) με το κοινό να συμμετέχει τραγουδώντας και υψώνοντας τις γροθιές.



Κι εδώ είχαμε ένα κενό κατηγορίας κινηματογραφικής προβολής. Τι εννοώ; Η μπάντα έφυγε από την σκηνή, ανέβηκε ελαφρώς ο φωτισμός και από τα ηχεία του Gagarin ακούγαμε Wasp κονσέρβα. Το ζήσαμε και αυτό το άκυρο.

Μετά από την πάροδο λίγων λεπτών βγαίνουν στην σκηνή για το δεύτερο μέρος που ήταν αφιερωμένο στο “The Crimson Idol”. Άφησα πίσω όσα είχαν προηγηθεί και τραγούδησα με την ψυχή μου. Αξιοσημείωτη η εμφάνιση του Mike Dupke (drums) αλλά και του Doug Blair (guitars) αν παρακάμψουμε τα πολλά ποζεριλίκια, ο άνθρωπος όταν έπαιζε, έπαιζε. Όπως έγραψα και πιο πάνω, έλειπε κάτι από το set αυτό που έδειχνε σκιά του ογκόλιθου αυτού album. Ένιωθες σαν να έβλεπες την πρώτη σου αγάπη μετά από πολλά πολλά χρόνια, γερασμένη και διαφορετική, ενώ είναι η ίδια.

Το επεισοδιακό αυτό live έκλεισε (μετά από ακόμη μια διακοπή – χωρίς καν να μας βάλουν μουσική αυτή την φορά, και καλά encore) με το “Heaven’s Hung In Black” (Dominator) στην ίσως καλύτερη εκτέλεση της βραδιάς και το αναμενόμενο “Blind In Texas” (The Last Command).



01.10 ήμουν στο αυτοκίνητο και ξεκινούσα για την επιστροφή. Όταν την επομένη πληροφορήθηκα όλες τις παρασκηνιακές λεπτομέρειες η απογοήτευσή μου γιγάντωσε και έγινε οργή. Και τότε έπεσε στην αντίληψή μου ότι αυτό δεν συνέβη πρώτη φορά με την μπάντα στην Ελλάδα. Το Chania Rock Festival είχε δεχτεί αντίστοιχους εκβιασμούς και συμπεριφορές κάποια χρόνια πριν, οι ιθύνοντες τα είχαν διατυμπανίσει αλλά κανείς δεν τους είχε πάρει σοβαρά (σε σημείο που να λειτουργήσει ανασταλτικά σε νέο booking της μπάντας τουλάχιστον).

Δεν θα γράψω μεγάλα λόγια όπως “οι WASP στην Ελλάδα ξόφλησαν” ή άλλα τέτοια για τον επίλογο επειδή είμαστε λαός με βραχεία μνήμη. Περίτρανη απόδειξη οι ίδιοι μαλάκες που εκλέγουμε εδώ και τόσα χρόνια. Το μόνο που θα πω είναι πως πλέον γνωρίζουμε το “The Real Me” του Lawless και της παρέας του και δεν είναι άλλο από το ζεστό χρήμα από τις τσέπες των οπαδών του … ρωτήστε τα παιδιά στην Θεσ/κη για το live που ΔΕΝ είδαν την επομένη!

WASP setlist
Intro
On Your Knees/The Torture Never Stops
The Real Me
L.O.V.E. Machine
Wild Child
Sleeping In The Fire/Forever Free
I Wanna Be Somebody
(Crimson Idol Set)
The Crimson Idol Medley
(Titanic overture/The Invisible Boy/The Idol/The Great Misconceptions Of Me)
(Encore)
Heaven’s Hung In Black
Blind In Texas

photos: Χρήστος Ρούσσης

633