1987-2012, 25 ολόκληρα χρόνια αδιάκοπης προσφοράς και παρουσίας των Σουηδών Therion στο χώρο του Heavy Metal, ταξιδεύοντας από άκρη σε άκρη του και οδηγώντας το όχι λίγες φορές σε νέα χωράφια.
Εδώ και αρκετό καιρό είχε γίνει γνωστό πως η περιοδεία τους αυτή θα ήταν η τελευταία για ένα διάστημα κάποιων ετών που οι Therion (o Christopher Johnson στην ουσία) θα αποσύρονταν για να γράψουν μια metal opera. Τελευταίος σταθμός αυτής της περιοδείας η Ελλάδα με Θεσσαλονίκη (όπου έπαιξαν για όσους τυχερούς παρευρέθησαν ένα ακουστικό set) και η Αθήνα να αποτελεί επί της ουσίας το τέρμα της διαδρομής. Μαζί τους περιόδευαν οι Γάλλοι Elyose και οι Ισπανοί Antalgia…
…οι οποίοι ήταν και οι πρώτοι που εμφανίστηκαν στην σκηνή του Gagarin ένα τέταρτο πριν τις 8, όπως όριζε και το πρόγραμμά τους άλλωστε. Για τα 35 λεπτά που ακολούθησαν έπαιξαν μπροστά σε λιγοστό κοινό το συμφωνικό progressive metal υλικό τους, το οποίο προσωπικά με άφησε αδιάφορο χωρίς να είναι καθόλου κακοί στο είδος τους, με κούρασαν αρκετά με το γλυκανάλατο female fronted metal τους.
Με έξι κομμάτια στο set από το album τους “Perception Of Reality” και αρκετά χαμηλό ήχο από την κονσόλα έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να κερδίσουν τις εντυπώσεις και πραγματικά καταχειροκροτήθηκαν από όσους μέχρι εκείνη την ώρα είχαν δώσει το παρόν. Συμπαθέστατη και μετρημένη στην σκηνική της παρουσία η Bella Dianez (vocals) παρόλα αυτά αποτελεί τον κύριο λόγο που ένιωσα πληκτικά, μιας και η μπάντα μουσικά στέκεται πάρα πολύ καλά.
Στο τέλος της εμφάνισης ο Igna Jover (guitar) μοίρασε περιχαρής αρκετά tshirt της μπάντας στις μπροστά σειρές και μας αποχαιρέτησαν.
Antalgia Setlist
Embrace Of Death
Realm Of Pain
Lines Of Fire
The Unseen Empire
Broken Wings
The Invisible Mechanism
Με τρομερή συνέπεια στην τήρηση του προγράμματος βγήκαν στην σκηνή οι Elyose, λίγα λεπτά μετά τις 8 και για τα επόμενα 40 λεπτά έδωσαν στον υπογράφοντα το κείμενο, καλούς λόγους να υποστηρίξει πως ήταν η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς.
Συμφωνικό electro metal και ακούγεται πολύ καλύτερο από ότι διαβάζεται. Με ολοκληρωτική χρήση Γαλλικού στίχου, η μπάντα είναι από τις περιπτώσεις που προσπαθούν να βγουν μπροστά, να δημιουργήσουν κάτι νέο κι όχι να αναπαράγουν και να κοπιάρουν ήδη δοκιμασμένες συνταγές. Ξεκίνησαν με μια ατμοσφαιρική εισαγωγή με ambient ήχους και Γρηγοριανούς ύμνους από samples να πλημμυρίζουν το χώρο. Το “Le Liberateur” που έσπασε την εισαγωγή ήταν αρκετό για να μας καθηλώσει. Είχαν καλύτερο ήχο από τους Ισπανούς που δεν ξέφυγε από το μέτριο. Κάθε κομμάτι ήταν και μια αποκάλυψη με την ιδιαίτερα χαρισματική (και υπερκινητική) Justine Daae να μας μαγεύει και να μας εκπλήσσει.
Με ένα μόλις album, το “Theogyne” (ένα αλλά Λέων) και οι Elyose στο ενεργητικό τους (και το επίσης ομότιτλο ep) δεν είχαν και πολλές επιλογές στην επιλογή των κομματιών. Έτσι ακούσαμε μεταξύ άλλων το “L’Orientale” με τις ανατολίτικες καταβολές του, “Derive” με το όμορφο πιάνο υπό την συνοδεία μελωδικών violin string samples, το μπιτάτο “Overload”, το εξαιρετικό “Incandescence”,το αιθέριο “Elevation” και το κομμάτι που χάρισε το όνομά του στο album τους “Theogyne” με τα πολλά electro περάσματα.
Είναι από τις σπάνιες φορές που φεύγει μπάντα από την σκηνή και μένω έκπληκτος να αποζητώ και άλλο υλικό. Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που κατάφερα να τους δω στο ξεκίνημά τους και έχω την βεβαιότητα ότι θα ακούσουμε μεγάλα πράγματα από αυτούς στο πολύ κοντινό μέλλον αφού έχουν σχεδόν έτοιμη την δεύτερη studio δουλειά τους.
Κάπου εδώ έκανα την απαραίτητη ανάπαυλα για αναπλήρωση αλκοολούχων υγρών (αναρωτιέμαι αν θα ρίξουν ποτέ τις τιμές και σε αυτό τον τομέα-όπως κάνει το Κύτταρο σε αρκετά live τελευταία) και μια βόλτα στο merchandise. Βγαίνοντας παρατήρησα πως παρά την αρχική χαμηλή προσέλευση κόσμου εκείνη την ώρα πρέπει να κοντεύαμε να τα “χιλιάσουμε”. Στον πάγκο το επετειακό μπλουζάκι των Therion, αλλά και το τελευταίο τους album το οποίο ο Johnson έβγαλε μόνος του και όπως λίγο αργότερα μας είπε δεν αγοράζεις απλά το album αλλά και την ιδέα να κάνεις αυτό που θες με αυτοχρηματοδότηση (δάνειο από τράπεζα για την ακρίβεια) παρά αυτό που επιτάσσει η κάθε εταιρεία και manager. Υπογεγραμμένο digipack στα 15ε και δώρο ένα posterακι (γενικά οι τιμές ήταν σε καλό επίπεδο). Κάπου εκεί έπαιζε και το επίσης ανεξάρτητο “Theogyne” των Elyose (επίσης digipack) ενώ το album των Antalgia το έδιναν μαζί με το tshirt τους. Άξιο αναφοράς είναι και το μεράκι του διοργανωτή να προσφέρει δωρεάν αφισάκια του show στους παρευρισκόμενους. Κι επειδή υπάρχει συνέπεια σε αυτό εδώ και χρόνια δε μπορώ να το παραβλέψω.
Μετά τις σχετικές αγορές και στο άκουσμα από τις πρώτες νότες του “O Fortuna” σπεύδω να ανακαταλάβω το σημείο θέασης μου. Μια κλεφτή ματιά στον αριστερό καρπό για να διαπιστώσω πόσο Αγγλία έχουμε γίνει στην τήρηση των προγραμμάτων. 20 λεπτά πριν τις 10 και ένα μαγευτικό δίωρο μας περίμενε όλους μπροστά μας.
Το “Poupee De Sire,PoupeeDe Son” με το οποίο ξεκίνησαν ανήκει στο τελευταίο τους album όπου διασκεύασαν στο ύφος τους Γάλλους (pop ως επί το πλείστον) καλλιτέχνες. Το metal στοιχείο σε αυτές τις συνθέσεις υποβόσκει ενώ έντονο είναι το στοιχείο του ρομαντισμού και της οπερέτας. Προσωπικά το θεώρησα ευχάριστη αλλαγή αρκεί να μην το δέσουν σχοινί-κορδόνι που λέμε. Το “Son Of The Sun” (Sirius B) ήταν εκείνο που επί της ουσίας ζέστανε το κοινό. Η Lori Lewis για ακόμη μια φορά αποδεικνύεται ανεκτίμητη (χωρίς να υστερεί βέβαια και κάποιος από τους υπόλοιπους). Κι αν και είχε μόλις ξεκινήσει το ζέσταμα με το άκουσμα της εισαγωγής από το “Via Nocturna” η Μεσόγειος φλέγεται, ε, με συγχωρείτε, το Gagarin παίρνει φωτιά. Ο Stefan Jernstahl, ο άνθρωπος καρικατούρα πίσω από τα πλήκτρα ανέλαβε το ρόλο μιας ολόκληρης ορχήστρας και αντεπεξήλθε περίφημα αν και σε σημεία με παραξένεψαν οι επιλογές του σε ήχους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ηχητική παλέτα που χρησιμοποίησε στο “The Flight Of The Lord Of The Flies” που ακολούθησε.
Επιστροφή στο τελευταίο τους album και πρόλογος από τον ίδιο τον Christofer σχετικά με την τραγική ιστορία της Betty Mars, μιας Γαλλίδας τραγουδίστριας στην οποία ανήκει το “J’ai Le Mal De Toi” που διασκεύασαν (όσοι θέλετε να μάθετε και την ιστορία, Google is your friend). Και ποιος δεν θαύμασε το μεγαλείο του τεράστιου Thomas Vilkstrom. Μια πραγματικά όμορφη εκτέλεση που σε έκανε να νομίζεις πως παρακολουθείς όπερα σε κάποια μεγάλη σκηνή κι όχι metal συναυλία στη Λιοσίων.
Τα riff ξαναμπήκαν μπροστά με το ξεκίνημα του “Abraxas” (Lemuria) με έναν Christian Vidal να δείχνει οπτικά κάπως παράταιρος από την υπόλοιπη μπάντα με την αμιγώς μεταλλάδικη εμφάνισή του, αλλά να παίζει τόσο δεμένα και αισθαντικά που δε μπορώ να φανταστώ καλύτερο άνθρωπο για την θέση. Στη συνέχεια έπαιξαν το “Vanaheim” (Secret Of The Runes) και το “Lemuria” από το ομότιτλο album. Εδώ η μπάντα χαλάρωσε καθώς έκατσαν όλοι δεξιά και αριστερά επί της σκηνής και η Lori τραγούδησε συνοδεία ακουστικών κιθαρών και του κόσμου να χειροκροτεί ρυθμικά. Ο Vilkstrom την συνόδευσε όπως και η Linnea (Vilstrom) δίνοντάς μας αυτό το μοναδικό κράμα φωνητικών έτσι όπως μόνο οι Therion ξέρουν να φτιάχνουν.
Με την εκτέλεση του “Gothic Kabbalah” από το ομώνυμο album φτάναμε μόλις στην μέση του live. Ενός live που μια από τις καλύτερες στιγμές του έμελλε να είναι η εκτέλεση του “The Siren Of The Woods” (Theli). Ανεπανάληπτο κομμάτι (από ένα μοναδικό album) και οι Therion στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Πραγματικά κυριολεκτώ όταν γράφω ότι είχα ανατριχιάσει ολόκληρος. Κάπου εδώ να κάνω και το πρώτο παράπονο. Και τι δεν θα έδινα να άκουγα περισσότερα κομμάτια από εκείνη την περίοδο. Ακόμη κι αν είχαν νέο album η περιοδεία είχε διπλή σημασία (και δια στόματος Linnea Vilstrom) αφού γιόρταζαν και τα 25 έτη της μπάντας. Θα έπρεπε λοιπόν να παίξουν (έστω ένα ή δυο) κομμάτια παραπάνω, κανένας δεν θα παραπονιόταν, αυτό είναι βέβαιο σαν το θάνατο.
Παράπονα τέλος και επιστροφή με “Ginnungagap” (Secret Of The Runes) και “Land Of Canaan” (Sitra Ahra). Ειδικά στο δεύτερο τους έβγαλα ακόμη μια φορά το καπέλο με το μεγαλείο που εκπέμπει η μπάντα επί σκηνής. Με κάθε κομμάτι μας έδιναν και μια απόδειξη της μοναδικότητας του φαινομένου Therion καθώς δεν υπάρχει καμιά μπάντα που να τους πλησιάζει έστω και λίγο.
Σειρά είχε η δισκάρα (Vovin) και τα “Wine Of Aluqah” και “The Rise Of Sodom And Gomorrah”, όπου και έγινε ο σχετικός χαμός με τον κόσμο σε ρεσιτάλ συμμετοχής (που δεν υπήρξε σταθερή όμως σε όλη τη διάρκεια του live). Και μια και ανέφερα την λέξη ρεσιτάλ να αναφερθώ λίγο και στον ήχο της βραδιάς ο οποίος ήταν σχεδόν άριστος αναλογιζόμενος πάντα και τον βαθμό δυσκολίας.
Επιστροφή στο Sirius B του 2004 και “The Khlysti Evangelist” και το κοινό να ξανακάνει “κοιλιά”. Το “Une Fleur Dans Le Coeur” (Les Fleurs Du Mal) που ακολούθησε δεν άλλαξε τα πράγματα αν και ήταν πραγματικά απολαυστικό ως εκτέλεση. Τελευταίο κομμάτι του κανονικού set ήταν το “Son Of The Staves Of Time” (Gothic Kabbalah) και στο encore οι Therion μας παρουσίασαν τα “The Wondrous World of Punt” και “The Blood Of Kingu” (Sirius B) και το “To Mega Therion” (Theli). Θέλετε και να σας περιγράψω και τι έγινε στο τελευταίο κομμάτι; Ο αναμενόμενος χαμός φυσικά μιας και το “Theli” αποτελεί το αγαπημένο Therion album πολλών Ελλήνων οπαδών.
2 ολόκληρες ώρες μας κράτησαν παρέα οι Σουηδοί και αυτό πραγματικά τους τιμά μιας και δεν είναι λίγες οι φορές που “έχει καεί η γούνα μας” από μπάντες του μια ώρα και κάτι ψιλά και με πολύ μικρότερη ιστορία από αυτή των Therion. Αν και αυτή τους η παρουσία υπήρξε πιο λιτή σε σκηνικά και παραγωγή, αν και δεν έπαιξαν όλα τα κομμάτια που θα θέλαμε να ακούσουμε (έλεος με το Sirius B δηλαδή, αχ το είπα και ηρέμησα) έδωσαν μια καθόλα αξιοπρεπή παρουσία που προσωπικά με εντυπωσίασε και περιμένω εναγωνίως την rock opera του μεγάλου μαέστρου.
Therion Setlist
O Fortuna (intro)
Poupee De Sire,PoupeeDe Son
Son Of The Sun
Via Nocturna
The Flight Of The Lord Of The Flies
J’ai Le Mal De Toi
Abraxas
Vanaheim
Lemuria
Gothic Kabbalah
The Siren Of The Woods
Ginnungagap
Land Of Canaan
Wine Of Aluqah
The Rise Of Sodom And Gomorrah
The Khlysti Evangelist
Une Fleur Dans Le Coeur
Son Of The Staves Of Time
(Encore)
The Wondrous World f Punt
The Blood Of Kingu
To Mega Therion
Photos: Χρήστος Ρούσσης
544 
