Το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο της μουσικής είναι η απεραντοσύνη και η πολυδιάστατη υπόστασή της. Μέσα στις διαστάσεις της μπορεί ο καθένας να βρει αυτό που του ταιριάζει, αλλά και να δώσει ένα κομμάτι από τον δικό του εαυτό.
Σε αυτή την αμφίδρομη σχέση η υποκειμενικότητα της αξίας παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Προσωπικά ποτέ δεν έλαβα υπόψη νούμερα πωλήσεων, συντελεστές, διαφημιστικές καταχωρήσεις ή οτιδήποτε παρόμοιο για να εκτιμήσω μια ηχογράφηση. Ήταν πάντα μια απόλυτα προσωπική υπόθεση μεταξύ εμού και του στερεοφωνικού μου. Ενίοτε έκανα χώρο σε ένα ποτήρι καλό κρασί, την δυνατή βροχή που χτυπούσε στο τζάμι μου, σκέψεις εν γένει και συναισθήματα καθώς και άλλες παραμέτρους που επηρεάζουν τον ψυχισμό κάθε ανθρώπου. Όλα αυτά ζυμώνονται μέσα μας, κρατάμε όσα μας ταιριάζουν και απορρίπτουμε σχεδόν μηχανικά αυτά που δεν μας κάνουν.
Ακούγοντας λοιπόν ένα ζεστό πρωινό το “A World Without Heaven”, από το “British Lion” της ομώνυμης μπάντας του μπασίστα των θρυλικών Σιδηρών Παρθένων (aka Iron Maiden) Steve Harris, ένιωσα να μου δίνει κάτι πολύ ξεχωριστό από την σωρό των μετριότατων νέων κυκλοφοριών. Το σημαντικότερο που πρέπει να αντιληφθεί κανείς είναι πως δεν έχει να κάνει παρά ελάχιστα με τον ήχο της κανονικής του μπάντας αν και σε σημεία δε μπορεί, θα σας τους θυμίσει, Harris είναι αυτός (ειδικά στο κομμάτι που ανέφερα πριν). Ο Richard Taylor που κάνει τα φωνητικά δεν είναι ένας ανταγωνιστής του Dickinson, τραγουδάει σε εντελώς AOR φόρμες και πραγματικά πιστεύω ότι ταιριάζει γάντι στο 70’s ύφος που ο Harris τόσο αγαπάει και οραματίστηκε να μας περάσει μέσα από την δουλειά του αυτή.
Το album κατακλύζεται από όμορφες μελωδίες, λυρικά αλλά και πιασάρικα σημεία, μια θαυμάσια παραγωγή και πολύ έμπνευση. Μπορεί το project αυτό να ήταν εδώ και πολλά χρόνια ανεκπλήρωτη επιθυμία για τον Steve, μπορεί ο ήχος όπως προανέφερα να ακούγεται τόσο μα τόσο 70’s, όμως παρόλα αυτά το “British Lion” ακούγεται παράδοξα φρέσκο και αισιόδοξο. Περιέχει παράλληλα υλικό γραμμένο κατά το παρελθόν αλλά και καινούργιες συνθέσεις στις οποίες συμμετέχουν όλοι σχεδόν οι μουσικοί με τους οποίους συνεργάστηκε σε αυτή τη προσπάθεια (επιπρόσθετα του Harris και του Taylor, οι D. Hawkins, G. Leslie και S. Dawson).
Θυμόσαστε την υποκειμενικότητα που ανέφερα στον μακρύ μου πρόλογο; Αυτή εδώ είναι μια πρωτοκλασάτη περίπτωση album που ενώ είναι πολύ αξιόλογο, μεγάλη μερίδα metalheads θα το απορρίψει κατά κύριο λόγο γιατί δεν εκπληρώνει σε καμιά περίπτωση τις προσδοκίες του ονόματος του Harris ως προς την περιεκτικότητα σε “μέταλλο”. Μην προσπαθήσετε να μαντέψετε πως ηχούν τα κομμάτια, κατά 99% θα πέσετε έξω. Το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να ξεκινήσετε ακροάσεις άμεσα και είμαι βέβαιος πως στους πιο υποψιασμένους μουσικόφιλους από εσάς, το “British Lion” θα χαρίσει μεγάλα χαμόγελα. Την ίδια βεβαιότητα έχω και για την τεράστια απογοήτευση που θα βιώσουν όσοι σκληροπυρηνικοί (και κάπως μονόχνοτοι) από τους φίλους των Maiden αποπειραθούν να πράξουν το ίδιο…
502 
