Αν μη τι άλλο, το ότι είχαμε όντως να κάνουμε με ένα απ’ τα πιο πολυαναμενόμενα live shows του 2011 επιβεβαιώθηκε και με το παραπάνω. Προσωπικά δηλαδή δεν περίμενα ότι θα έφτανα μόλις δέκα λεπτά πριν την έναρξη της εμφάνισης των Need και δεν θα μπορούσα να προχωρήσω πολύ μετά την είσοδο. Έτσι έμεινα να παρακολουθώ το live όσο πιο μακριά της σκηνής γινόταν.
Τουλάχιστον τίποτα άλλο δεν πήγε στραβά. Πριν τη συναυλία είχε βγει ένα ενδεικτικό πρόγραμμα το οποίο και πραγματοποιήθηκε άψογα αν όχι και καλύτερα. Κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων ήταν αξιοπρόσεκτη η παρουσία εναλλακτικού, για τους Symphony X, κοινού. Ήταν φαίνεται η βραδιά που μερικοί ξέφυγαν από κυριλέ… popάδικο;
Τους Need που είδα στο Sonisphere δεν τους είδα στο Gagarin. Αυτό οφείλεται είτε στο ότι δεν πολυθυμάμαι την τότε εμφάνιση τους είτε στη διαφορά μέρους και ώρας. Φαντάζομαι πάντως πως ο ενθουσιασμός του να ανοίγεις για τη πρώτη εμφάνιση μιας τέτοιας μπάντας στη χώρα σου είναι εξίσου μεγάλος. Γι’ αυτό και θα πρέπει να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου, σωστά;
Δυστυχώς οι Need, αν και προσπάθησαν για το αντίθετο, έδωσαν την ιδέα ενός μουδιασμένου group στα πολύ ξεκινήματα του (που δεν είναι) και δεν κατάφεραν ούτε λίγο να “ανάψουν” το κοινό. Εκτός φυσικά από όταν είχαμε την κλασσική κίνηση Ελληνικής μπάντας η οποία σχεδόν αναγκάζει το κοινό να χειροκροτήσει.. “Πάμε! Σηκώστε τα χέρια σας! Και οι πίσω!”.
Έπειτα άφησαν τη σκηνή σε καλά χέρια αφού οι Fragile Vastness μόνο καλύτερα θα μπορούσαν να τα πάνε. Βέβαια δεν έλειψαν τα πικρόχολα σχόλια για τη female vocalist. Όχι άδικα μάλλον αφού ήταν μόνο για τη παρουσία και όχι για τη φωνή. Θα τη σχολίαζα αλλά δεν την άκουσα. That’s all.
Υπήρχαν οι στιγμές των riff που θα ξυπνούσαν το κοινό αλλά η όποια ενεργητικότητα υπήρχε στην αρένα ήταν για ότι θα ακολουθούσε μετά. Ευτυχώς οι Fragile Vastness δεν κούρασαν όση ώρα κράτησαν απασχολημένα τα ηχεία του club και η αναμονή έγινε πιο ευχάριστη.
Στις 22:00 ξεκίνησε το intro κάτω από τους ήχους του οποίου οι Symphony X έκαναν την εμφάνιση τους. Φυσιολογικό θα ήταν να σκεφτεί κανείς πως έγινε ο χαμός. Τους περιμέναμε χρόνια και τώρα τους είχαμε μπροστά στα μάτια μας. Όλα λίμπα δηλαδή. Αυτό όμως δεν έγινε. Το κοινό βέβαια δεν θα χαρακτηριζόταν και φυτό αλλά ο κακός χαμός και τα pits που κάποιοι αδικαιολόγητα φοβόντουσαν δεν έκαναν την εμφάνιση τους.
Αντίθετα οι Symphony X αντιπροσώπευαν θριαμβευτικά όχι μόνο το όνομα το δικό τους αλλά και ένα συγκρότημα πολύ μεγάλο και σπουδαίο που φέρει στη πλάτη του σπουδαία ιστορία. Ο χαμός λοιπόν έγινε από το ίδιο το group το οποίο σίγουρα μετάνιωσε για την αργοπορημένη του επίσκεψη (και όχι επειδή δεν τα τσέπωσε απ’ τους Ελληναράδες νωρίτερα).
Light effects και ήχος δημιουργούσαν μια εξαιρετική πανδαισία η οποία βοηθούσε με τον τρόπο της στο καταπληκτικό show των Symphony X. Αυτός ο ήχος όμως… παίζει να ήταν κι απ’ τους πιο κολακευτικούς προς φωνητικά που έχουμε ακούσει τους τελευταίους μήνες. Αυτό έλειπε, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με έναν σαν και τον Russell Allen.
Όσο για το τι ακούσαμε; Ακόμα κι αυτοί που αδημονούσαν να τους δουν στη “Paradise Lost” εποχή τους περισσότερο από ποτέ δικαιώθηκαν έστω και αργοπορημένα, ιδιαίτερα στο πρώτο encore. Ναι, στο πρώτο. Είχε και δεύτερο. Κάποιος φαίνεται ενθουσιάστηκε και καλόμαθε εκεί μπροστά στη σκηνή ε; Την τιμητική του πάντως, και ποιος δεν το περίμενε, την είχε το τελευταίο album των Symphony X, “Iconoclast”. Πόσοι απ’ τους παρευρισκομένους ήρθαν μόνο και μόνο γι’ αυτό; Πόσοι περισσότεροι έμαθαν το συγκρότημα με αφορμή τη νέα του δισκάρα; Προφανώς πολλοί. Αν και δεν έχει τη παραμικρή σημασία για τον καθένα μεμονωμένα, αυτό το live ήταν βαρυσήμαντο και για παλιούς αλλά και για νέους οπαδούς.
Symphony X setlist:
Iconoclast
The End of Innocence
Dehumanized
Bastards of the Machine
Electric Messiah
When All is Lost
Children of a Faceless God
Inferno (Unleash the Fire)
Of Sins And Shadows
encore1:
Eve of Seduction
Serpent’s Kiss
Set the World on Fire (The Lie of Lies)
encore2:
The Odyssey
Κείμενο: Παναγιώτης Πετρόπουλος
Photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
432 
