Ηρώδειο. Της μόδας τώρα τελευταία οι συναυλίες εκεί, μέχρι και τους Foo fighters είδαμε στο χώρο.
Αν μη τι άλλο, η ταξιδιάρικη μουσική της ερήμου των Calexico, σε συνδυασμό με την αύρα του αρχαίου θεάτρου, αναμένονται ως ενδιαφέρον πάντρεμα.
Οι τίτλοι που έχουν αποδοθεί στους Αμερικάνους, πολλοί. Desert rock, indie-americana, neo-noir και άλλα. Αυτές οι λεξιπλασίες όμως ίσως και να είναι αναγκαίες για να καταδείξουν το ιδιαίτερο μουσικό ύφος που τους χαρακτηρίζει. Έχοντας πάρει στοιχεία από την λατίνικη μουσική (βλέπε cumbia, mariachi και λοιπά -άγνωστα αν εξαιρέσουμε τις ταινίες του tarantino- είδη), όπως και από την country μουσική της πατρίδας τους, μαζί με μια σταγόνα rock, έχουν καταφέρει να διαθέτουν στις αποσκευές τους πληθώρα ωραίων τραγουδιών και μια πολύ καλή πορεία μέχρι σήμερα.
Και οι δυο πυλώνες του γκρούπ Joey Burns και John Convertino, προέρχονται από την Αριζόνα, αλλά συναντήθηκαν στην Καλιφόρνια. Μετά από συμμετοχές σε άλλα σχήματα, και την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους “Spoke”, με το όνομα του τότε σχήματος να είναι ίδιο με τον δίσκο τους, υπέγραψαν σε δισκογραφική εταιρεία και δανείστηκαν το όνομα Calexico από ένα χωριό της ερήμου της California, μια επιλογή ταιριαστή με το μουσικό τους ύφος σίγουρα.
Το 1998, κυκλοφορούν το “Black light”, ένα concept album με θεματολογία γύρω από το τοπίο της ερήμου. Και με κομμάτια σαν το Stray, δεν γίνεται να περάσουν απαρατήρητοι. Εξαιρετικές κριτικές και αποδοχή από το κοινό, τους φέρνουν να συμμετέχουν σε μεγάλα φεστιβαλ και ως support στους Pavement. Ακολουθεί το “Hot Rail”(2000), ένας πραγματικά υπέροχος δίσκος. “El Picador”, “Ballad of Cable Hogue”, “Service and Repair” και πάνω απ όλα το προσωπικό αγαπημένο “Tres Avisos”, μας μεταφέρουν καταμεσής της ερήμου, καβάλα σε ένα άλογο με σομπρέρο και μοναδική συντροφιά τους κάκτους και τους κροταλίες.
Μέχρι και σήμερα οι Calexico δεν αποτελούν τον ορισμό του παραγωγικού γκρουπ. Κυκλοφορούν δίσκο κάθε 3 με 4 χρόνια, με όλες τους τις δουλειές να διατηρούν υψηλό επίπεδο όμως. Το “Feast of wire” ήρθε το 2003, στο οποίο έδωσαν λίγη παραπάνω βάση στις κιθάρες, παραμερίζοντας τα πνευστά που χαρακτήριζαν τον ήχο τους, ενώ ακολουθεί το “Garden ruin”, τρία χρόνια αργότερα. Τους δυο μουσικούς στις δημιουργίες τους συνοδεύει μια ολόκληρη παρέλαση μουσικών και οργάνων. Τσέλο, ακορντεόν, τρομπέτες και φυσαρμόνικες, vibraphone, theremin και clockenspiel (αερόφωνο και μεταλλόφωνο είναι αυτά, το γκούγκλαρα εγώ για σένα, φίλε αναγνώστη) δίνουν αυτό το απόκοσμο και ταξιδιάρικο αποτέλεσμα στις μελωδίες τους.
Μετά από τα “Carried to dust” (2008), “Algiers” (2012,στο οποίο το τερμάτισαν με 16 session μουσικούς να συμμετέχουν) και Edge of Sun (2015), όπου συμμετείχε και ένα δικό μας παιδί με το μπουζούκι του, ο Θωμάς Κωνσταντίνου των Takim ( που έχουν στο ενεργητικό τους και μια συνεργασία για μια ηχογράφηση του “Stray” και θα εμφανιστούν και στο επερχόμενο live), κυκλοφόρησαν φέτος το “The thread about us”. Άλλος ένας καλός δίσκος, χωρίς να φτάνει σε ψηλές θέσεις των charts, που έτσι κι αλλιώς δεν αποτελεί υποθέτω προσδοκία του γκρουπ. Οι Calexico, δεν αποζητούν την επιτυχία για την επιτυχία, αρέσκονται στο να πειραματίζονται, ηχογραφώντας δίσκους εκτός από την Αμερική και στο Μεξικό, ακόμα και μέσα σε μία εκκλησία (το Algiers στην Νέα Ορλεάνη) και έρχονται για να μας βάλουν για πολλοστή φορά στον δικό τους desert κόσμο.
Η ανταπόκριση του κόσμου στην ανακοίνωση της συναυλίας στις 3 Σεπτέμβρη υπήρξε εντυπωσιακή, με αποτέλεσμα να προστεθεί άλλη μια μέρα στο καλεντάρι, η Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου. Μαζί τους θα βρίσκονται, όπως είπαμε πιο πάνω μέλη των Takim, όπως επίσης και η Μόνικα, για μια φιλική συμμέτοχη. Μια άκρως ενδιαφέρουσα βραδιά. Τα λέμε εκεί….
ΥΓ. Δεν θα κουραστώ ποτέ να το λέω. Έστω και έναν να πείσω θα είμαι ευτυχισμένος. Άσε το κινητό σου ρε άνθρωπα και απόλαυσε τη συναυλία…..
656 
