Μια από τις περισσότερο παραγωγικές τους περιόδους δείχνουν να περνούν οι Γερμανοί goth metallers, Crematory, τουλάχιστον σε ότι αφορά τις ηχογραφήσεις και τις περιοδείες. Με δεδομένο το πρόσφατο, όχι και τόσο ενθαρρυντικό δείγμα γραφής, ας δούμε αν η παράφραση της αρχαίας ρήσης (του αυλητή Καφισία σε έναν από τους μαθητές του που έπαιζε τον αυλό με ιδιαίτερα μεγάλη ένταση) “ουκ εν το πολλώ το ευ”, βρίσκει εφαρμογή και στην περίπτωση των Crematory.
Πριν από αυτό όμως, δεν θα ήθελα να αφήσω ασχολίαστες τις δηλώσεις του Markus Jullich, ιδρυτικού μέλους και ντράμερ της μπάντας, καθώς και αδερφού της Katrin Jullich (πλήκτρα), λίγες ημέρες πριν την κυκλοφορία του “Oblivion”. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο συμπαθέστατος κατά τα άλλλα Markus, απευθύνεται στους οπαδούς της μπάντας και “προειδοποιεί” πως αν το άλμπουμ δεν πάει καλά σε πωλήσεις στις φυσικές κόπιες, πιθανόν να είναι και το τελευταίο τους.
Εκτιμώ πως αυτό έγινε περισσότερο για να σχολιαστεί η δήλωση αυτή καθεαυτή (δημοσιότητα) και λιγότερο με την ρεαλιστική προσμονή πως θα ενεργοποιήσει τα καταναλωτικά αντανακλαστικά των οπαδών τους. Δεν μπορώ να φανταστώ γιατί πρέπει να ισχύει για τους Γερμανούς κάτι διαφορετικό από ότι ισχύει για όλους τους άλλους μουσικούς εκεί έξω. Ηχογραφείς την μουσική σου και την λανσάρεις ζητώντας κάποιο αντίτιμο. Αν η δουλειά σου αξίζει το αντίτιμο αυτό και το κοινό μπορεί να το διαθέσει, αυτή θα πάει καλά. Άλλωστε δεν μπορώ σε καμιά περίπτωση να θεωρήσω πως οι Crematory αποτελούν μπάντα που δεν έχει προβληθεί από τον μουσικό τύπο.
Ας δούμε όμως τι έχει καταφέρει η εξάδα από το Mannheim στα κομμάτια που περιέχει το “Oblivion”, τα οποία καθώς διαδέχονταν το ένα το άλλο στον media player μου με έφερναν μπροστά σε μικρές ευχάριστες εκπλήξεις. Η μπάντα έχει βελτιωθεί αρκετά στο σημείο που έπασχε κυρίως, σε αυτό της σύνθεσης. Το industrial στοιχείο έχει υποχωρήσει ελαφρώς, δίνοντας περισσότερο αέρα στην μελωδία να εμπλακεί στα διαχρονικά βαριά riff των Γερμανών.
O Felix ακούγεται περισσότερο κοντά στους παλιότερους δίσκους τους, πιθανόν απαλλαγμένος από κάποια στουντιακά φίλτρα. Η ενορχήστρωση είναι ακόμη ένα λαμπρό σημείο, καθώς και τα πλήκτρα της Katrin, χαρίζουν στα κομμάτια ένα ποικιλόμορφο χαρακτήρα που περνά από gothic σε συμφωνικά και από εκεί μέχρι death και nu/industrial metal μονοπάτια. Τα fillerάκια του τα έχει ο δίσκος, μην γελιόμαστε. Ούτε υποψηφιότητα για άλμπουμ της χρονιάς βάζει, αλλά είναι ένα πολύ αισιόδοξο βήμα της μπάντας προς την σωστή κατεύθυνση. Κατάφεραν να γράψουν μουσική που περνά ένα επίπεδο πιο βαθιά από τις πρόσφατες δουλειές τους. Τώρα αν αξίζει να δώσει κάποιος τα χρήματα του για να αγοράσει μια κόπια του “Oblivion”, θα έλεγα ναι, αφού επιτέλους ακούμε τραγούδια με χαρακτήρα και κρατάμε την ελπίδα πως στο επόμενο ηχογράφημα θα έχουν αποτινάξει από πάνω τους και τα τελευταία ψήγματα της pop αντίληψης στην σύνθεση της μουσικής τους.
539 
