Μία ακόμα μουσικά ενδιαφέρουσα βραδιά φιλοξένησε το Temple Athens για να ξεκινήσει σωστά η άνοιξη. Οι Blame Kandinsky και οι Friend of God διασταυρώθηκαν για λίγο με τους καλιφορνέζους Youth Code και προσέφεραν ένα ιδιαίτερο θέαμα σε ένα κοινό, ίσως μικρότερο από όσο θα περίμενα, αλλά πλήρως ικανοποιημένο από το αποτέλεσμα.
Φτάνοντας στο Temple κατά τις εννιά και θεωρώντας πως θα βρω μάλλον τους Friend of Gods ήδη στη σκηνή, η εικόνα ενός άδειου σχεδόν χώρου, δεδομένης και της απουσίας timetable, ήταν μία μικρή έκπληξη. Παρόλ’ αυτά ήταν και μία καλή ευκαιρία να πιάσουμε μία καλή θέση στο bar (γεράσαμε) και να πιούμε το πρώτο μας gin χαλαρά μέχρι να ξεκινήσει το live.
Λίγο πριν τις δέκα, το φρενήρες τρίο των Friend of Gods ανέβηκε στη σκηνή και από την αρχή έδειξε ότι παρά το περιορισμένο κοινό, έχει έρθει απτόητο και έτοιμο να κουνήσει κεφάλια. Πρώτη φορά που τους έβλεπα ζωντανά και πραγματικά, δικαιώνουν το “mad music for the apes”. Aρκετά πειραματικοί ήχοι που προκαλούν ανοικείωση στο αφτί, αρκετά καλογραμμένοι και με ακρίβεια στην εκτέλεση και όλα αυτά με τον τραγουδιστή να βγάζει τα σωθικά του, παίζοντας παράλληλα κιθάρα, ενώ στο ρυθμικό μέρος, ένα ιδιαίτερα δημιουργικό μπάσο και τύμπανα του πολέμου, για ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα.
Ναι, δεν πρόκειται για ένα σχήμα που μπορεί εύκολα να γίνει mainstream. Η εγγενής “δυσκολία” της μουσικής τους, τους κάνει άβολους για τον μέσο ακροατή. Όσοι όμως αγαπούν math πειραματισμούς, μάλλον θα τους αγαπήσουν. Μέσα σε όλα αυτά, μπορούσες να διακρίνεις και πολυποίκιλες επιρροές διαφορετικών ιδιωμάτων και αν κάποια στιγμή κάνουμε interview, σίγουρα θα ήθελα να μάθω τι ακούει ο καθένας τους ξεχωριστά και πώς επηρεάζει τον ήχο τους. Παρουσίασαν κομμάτια τόσο από το debut album τους, “Mad Music for the Apes” και το ΕΡ “You Gotta Look Good In This Fuckin Business”, όσο και αρκετά νέα κομμάτια. Νομίζω πως είναι προφανές από τα ανωτέρω, αλλά ας το πω, απόλαυσα την εμφάνισή τους, την άνεσή τους στη σκηνή και τoν ανορθόδοξο, στιβαρό ήχο τους.
Λίγο αργότερα, τη σκηνή ανέλαβαν οι Sara Taylor και Ryan George, το δίδυμο των Youth Code. Η γνωριμία μου με τον ήχο τους ήταν σχετικά πρόσφατη, όταν συνεργάστηκαν με την (αγαπημένη μου) Chelsea Wolfe και έπεσα πάνω στο documentary από το κοινό τους tour. Ήμουν λοιπόν κάπως προετοιμασμένη για την αδιάλειπτη ενεργητικότητα τους στη σκηνή αλλά ήρθαν να το επιβεβαιώσουν με τον καλύτερο τρόπο. Ο κόσμος είχε αρχίσει να πυκνώνει και δημιουργούσε μία ωραία παλέτα από κλασικούς metal τύπους έως παιδιά που ιδρώνουν χορεύοντας στο Second Skin και ο ήχος των Youth Code, βρήκε ανταπόκριση σε όλο το φάσμα. Από την αρχή, κάλεσαν το κοινό να συγκεντρωθεί μπροστά και να μετέχει ενεργά στο show, πράγμα που και έγινε.
Με μία ασταμάτητη Taylor να οργώνει το stage και τα ρυθμικά beat να δίνουν το tempo στον κόσμο για να αρχίσει να κινείται, οι Youth Code ξεκίνησαν ένα –φύσει- δυναμικό set που περιελάμβανε κομμάτια από τη μικρή μέχρι στιγμής, αλλά περιεκτική, δισκογραφική τους πορεία. Δεν παρέλειψαν να αναφερθούν στο πόσο τους αρέσει η Ελλάδα καθώς και ευχαρίστησαν τη 3 Shades of Black για την πρόσκληση. Είναι ιδιαίτεροι, έχουν απίστευτη δυναμική και καταφέρνουν με μινιμαλιστικά μέσα, μόλις δύο άτομα, να γεμίσουν τη σκηνή –και όχι μόνο, αφού η Taylor κάποια στιγμή βρέθηκε να τραγουδά και από την μπάρα του Temple. Οι Youth Code προσφέρουν ένα ξεχωριστό θέαμα και ήταν μία ευτυχής συγκυρία που μπορέσαμε να τους παρακολουθήσουμε ζωντανά.
Για το τέλος, οι καθόλου άγνωστοι στο κοινό, Blame Kandinsky, ήρθαν για να ολοκληρώσουν τη βραδιά. Πρόκειται για ένα σχήμα που με σταθερά βήματα, έχει καταφέρει να κερδίσει τον κόσμο του και με μόλις ένα ΕΡ και μία full-length κυκλοφορία το 2017 (το “Spotting Elegance in Chaos”, τίτλος που θα μπορούσε κάλλιστα να περιγράψει και τη μουσική τους εντροπία, συνοδευόμενο από εκπληκτικό artwork -να τα λέμε και αυτά-), να έχει δώσει πολυάριθμα live shows τα οποία λαμβάνουν πάντοτε εξαιρετικά σχόλια. Πώς όχι άλλωστε, αφού η πεντάδα των B.K., όντας στη σκηνή, σφυροκοπά ασταμάτητα μουσικά, όσο και oι ίδιοι δε σταματούν να κινούνται και θέλοντας και μη, σε παρασύρουν.
Έξυπνες δημιουργίες που μαρτυρούν τους καλά διαβασμένους μουσικούς που απαρτίζουν το σχήμα (και όταν βλέπεις να συνυπάρχουν t-shirts Dillinger Escape Plan από τη μία και Beatles από την άλλη, δεν περιμένεις τίποτα λιγότερο), με τεχνική αρτιότητα που αποδίδεται live όπως και στο studio και με κύριο χαρακτηριστικό ότι, παρά τις σύμφυτες “δυσκολίες” όταν αποφασίζεις να ασχοληθείς με κάτι τόσο τεχνικό, έχουν καταφέρει να γράψουν προσβάσιμη μουσική η οποία δεν κουράζει.
Ηeadbanging και πολύ καλή ατμόσφαιρα πάνω και κάτω από τo stage, με τους φίλους του σχήματος να δίνουν θετικότατο feedback σε όλη τη διάρκεια.
Το ρολόι χτύπησε δώδεκα όμως και έπρεπε να φύγω πριν το μετρό μεταμορφωθεί σε κολοκύθα, οπότε έχασα το κλείσιμο του show. Αν κρίνω όμως από το δείγμα που είδα, είμαι βεβαία πως και η συνέχεια θα ήταν εξ ίσου καλή.
Στο overall της βραδιάς, ο συνδυασμός τριών σχημάτων, το καθένα ξεχωριστό με τον δικό του τρόπο και εξ ίσου καλά και τα τρία, καθιστά το show ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα που έχω δει μέχρι στιγμής για το 2018. Το Temple, αν και νεοσύστατο, φαίνεται πως έχει μπει δυναμικά στα μουσικά τεκταινόμενα με τα live του και τις καλές συνθήκες διεξαγωγής. Κρίμα που δεν ήρθε ακόμα περισσότερος κόσμος.
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
668 
