Φέτος έκλεισαν 15 χρόνια λειτουργίας του Gagarin 205 και 30 (!!!) χρόνια του Αν club. Τα δυο venues διοργάνωσαν από κοινού ένα συναυλιακό 4ήμερο, ώστε να αποδοθεί με έμφαση στην συγκυρία ένας επετειακός χαρακτήρας.
Στην δεύτερη ημέρα, Παρασκεύη 24 Νοέμβρη, το Gagarin 205 φιλοξένησε το αειθαλές τρίο των Therapy?, παρέα με 3 ακόμη σχήματα από την πατρίδα μας, ώστε να ενισχυθούν οι πιθανότητες η βραδιά αυτή να μετατραπεί σε γιορτή. Αν πέτυχαν να μετατρέψουν το φεστιβάλ σε πάρτι (όπως δήλωναν ότι θα επιδιώξουν οι Ιρλανδοί λίγες ημέρες νωρίτερα στην συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Andy Cairns εδώ) θα το δούμε παρακάτω (σπόιλερ… ναι!!!).
Την βραδιά άνοιξαν οι One Block Society τις 20.30, τηρώντας το πρόγραμμα. Το λιγοστό κοινό που είχε συγκεντρωθεί εκείνη την ώρα, είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει ένα πολύ ενδιαφέρον σετ, το οποίο προσωπικά με εξέπληξε ευχάριστα, μια και δεν παρακολουθούσα την μπάντα.
Οι OBS σχηματίστηκαν το 1995 με τις πρώτες προσπάθειές τους να τους εντάσσουν ξεκάθαρα στον hardcore ήχο με emo-punk στοιχεία. Από τότε πολλά άλλαξαν (μεταξύ των οποίων μεσολάβησε και μια μακροχρόνια παύση) όπως έδειξαν επί σκηνής και σήμερα παρουσιάζουν έναν πιο ποικιλόμορφο χαρακτήρα στον οποίο εντόπισα ακόμη κι progressive στοιχεία, ειδικά στα δύο νέα κομμάτια που παρουσίασαν (“The Aching Spark” και “Wake Of The Silent Host”). Πολύ καλό και το ηχητικό αποτέλεσμα που έβγαλε η κονσόλα, πραγματικά κρίμα που όλος αυτός ο κόσμος που συγκεντρώθηκε αργότερα έχασε την εμφάνισή τους.
One Block Society setlist:
The Εver- Changing Skyline II
False Flag Operation
The Aching Spark
Pegasus Crash Landing
Wake Of The Silent Host
Οι Cellar Dogs είχαν και αυτοί στην διάθεσή τους, μισή ώρα για να ξυπνήσουν το κοινό που δειλά δειλά εμφανιζόταν στον χώρο. Όγκος και groove στον ήχο τους, με πολλά δεύτερα φωνητικά. Τα κομμάτια που παρουσίασαν τόσο από το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους “Jackhammer”, αλλά και το νέο υλικό, μαρτυρά τις stoner metal καταβολές τους.
Ακόμη κι αν δεν είσαι στην φάση του stoner rock, το έντονα doom που φέρουν διάσπαρτο στον ήχο τους οι Cellar Dogs θα σου τραβήξει το ενδιαφέρον να τους ακροαστείς, ενώ η σκηνική τους παρουσία είναι μετρημένη και απέριττη, συμπλέοντας με την ψυχεδελική μελαγχολία της μουσικής τους, όταν αποφασίζουν να κατεβάσουν περισσότερο ακόμη τις ταχύτητες.
Cellar Dogs setlist:
Kalimotxo
Knuckles
Insane
Broadcast Abroad (new)
The Kill (new)
Trainfist
Grapist
Confidential Game
Αυτό που παρακολουθήσαμε μετά τις 22.00 και για 40 συναπτά λεπτά δεν είμαι σίγουρος για το πώς μπορώ να το περιγράψω. Οι Day Oof, παίζουν punk rock/ metal με έντονα (για να μην γράψω απεριόριστα) χαβαλετζίδικο attitude που διαπνέει την μουσική, αλλά και την σκηνική τους παρουσία, η οποία υπήρξε κάτι παραπάνω από ικανή να υπερσκελίσει τον μέτριο ήχο που είχαν.
Υπερκινητικοί, ετοιμόλογοι και καλοδιάθετοι όσο δεν παίρνει, κέρδισαν τις συνολικές εντυπώσεις, ακόμη και ανθρώπων που δεν είναι τόσο fan του είδους, όπως ο γράφων (λες να ξεκινήσω το surf στα γεράματα;). Άξονας του show τους υπήρξε ένας θεατής της πρώτης σειράς, ο Βασίλης, τoν οποίο έξυπνα “εκμεταλλεύτηκαν” επικοινωνιακά στην προσπάθεια τους να ξυπνήσουν την πλατεία του Gagarin.
Day Oof setlist:
Toilet Paper Crisis
The Mexicans Don’t Like Celine Dion
The Church
The Month Has Nine
The Celebratory Cancellation
The Snow In The Sun
5 or 11
The Skate And The Recycle
The Pessimist
Στις 23.00 είχε φτάσει η στιγμή για τους headliners της βραδιάς. Οι Therapy? έδειξαν εντελώς συνειδητοποιημένοι και κουρδισμένοι στο mood της περίστασης. Ήρθαν στην Ελλάδα με ένα setlist κομμένο και ραμμένο για το πάρτι που μας υποσχέθηκαν.
Δεν έκρυψαν την αγάπη τους για την χώρα, το κοινό, το Gagarin, ούτε στιγμή! Ξεκίνησαν με το “Knives” κι ο σβέρκος μου έπιασε τα 0-100 σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Η χορωδία του Gagarin έπιασε δουλειά με το καλημέρα κι ανταποκρινόταν άμεσα στα κενά που άφηνε επιδέξια το τρίο.
Το “Troublegum” του 1994 είχε την τιμητική του, με την συνέχεια να ακούει στο όνομα “Trigger Inside”, “Isolation” (των Joy Division), αλλά και “Turn” στο οποίο ήρθαν οι πρώτες ανάσες και μια από τις λίγες ευκαιρίες να κατανοήσουμε ότι βλέπουμε εμπρός μας τους Ιρλανδούς σε τρελά κέφια.
Μια σύντομη επιστροφή στην δεκαετία που διανύουμε και στο “Disquiet” του 2015 με την εκτέλεση του “Tides” πριν αγγίξουν την εποχή του “Infernal Love” (1995) με το να παίξουν το “Stories” στο οποίο ο Andy μας παρότρυνε να φωνάξουμε στον μικρό τυμπανιστή “Neil (σ.σ. Cooper) drum like a motherfucker” και ναι το πράξαμε και ναι ο Neil ανταποκρίθηκε!
Ακολούθησε η συλλεκτική πρώτη (ζωντανή) εκτέλεση του “Spat Out” από το νέο τους άλμπουμ, το οποίο προλόγισε ο Andy πως θα το έπαιζαν για όλους αυτούς που νιώθουν όπως είπε “fucked over by the government, fucked over by your friends, fucked over by your parents ,,, well fuck them!”.
To “Unbeliever” έβαλε φωτιά στο σύμπαν αφού μπροστά στα πόδια της μπάντας γινόταν σφαγή και πριν ξεκινήσει το “Misery” που ακολουθούσε, ο Cairns απέδωσε μαζί μας ένα μικρό φόρο τιμής στον πρόσφατα εκλιπόντα θρύλο του hard rock, Malcolm Young, με το κοινό να φωνάζει ρυθμικά το μικρό του όνομα επάνω στο εναρκτήριο riff.
Η δεύτερη επιστροφή στο “Disquiet” έγινε με τον πρόλογο να βρίσκει τον frontman του τρίου να κατακεραυνώνει τους “μπάσταρδους καπιταλιστές αυτού του κόσμου που κάνουν τα πάντα για να νιώθουμε… Insecurity”. Η βουτιά στο χρόνο και συγκεκριμένα στο 1992 έγινε με την εκτέλεση του “Nausea” μέσα από το “Nurse”. Η ματιά του Andy αποπνέει ακόμη αυτή την τρέλα και παράνοια. Ναι έκανε αρκετά λάθη (και παραφωνίες), ούτε ο ήχος ήταν ιδιαίτερα καλός, αλλά ποιος δίνει σημασία όταν η πώρωση στον χώρο έχει χτυπήσει κόκκινα;
Οι Therapy? είναι εκεί να περάσουν το μήνυμα τους κι όχι να γεμίσουν τους τοίχους με διπλώματα ωδείων. Στο “Still Hurts” ο συμπαθέστατος και μόνιμα χαμογελαστός Michael McKeegan, υψώνει το μπάσο του στο κοινό, με μια χαρακτηριστική κίνηση που επανέλαβε αρκετές φορές. “Sister”, “Deathstimate”, “Teethgrinder”, τα κομμάτια διαδέχονται το ένα το άλλο σχεδόν αδιάκοπα.
Και λέω σχεδόν, επειδή μια λάθος συνεννόηση τους αναγκάζει να ξαναξεκινήσουν το “Die Laughing” αυτοσαρκαζόμενοι με την… ανακοίνωση “taxi for Therapy”. Ακολούθησε ένα διαφορετικό 4λεπτο, με το πασίγνωστο “Diane” (των Husker Du) να ακούγεται στα ηχεία προηχογραφημένο και τον Andy (με την βοήθεια του Michael στα δεύτερα) να τα δίνει όλα σε μια φορτισμένη συναισθηματικά ερμηνεία.
Το χιτάκι που τους έκανε ευρύτερα γνωστούς ήταν το “Nowhere” και ήταν το τραγούδι που μαζί με το “Dance With Manson”, (στην έναρξη του οποίου ο Cairns φώναζε αφηνιασμένος “Charles Manson is dead”) που το διαδέχθηκε, μας πήγαν μέχρι την πολύ σύντομη ανάπαυλα για το encore. Το συγκεκριμένο κομμάτι είχε να παιχτεί ζωντανά από το 2010, προφανώς η επικαιρότητα βοήθησε στην επιλογή του.
Η χαριστική βολή που για πρακτικούς λόγους θα αποκαλούμε encore, δόθηκε με την εκτέλεση των “Meat Abstract”, “Potato Junkie” (στο οποίο έμπλεξαν ένα ενδιαφέρον medley με το riff από το “Walk All Over You” των Ac/Dc και μια στροφή από το “I Wanna Be Your Dog” των The Stooges) και “Stop It You’re Killing Me”, ενώ μας αποχαιρέτησαν με το “Screamager” και όλο το Gagarin στο πόδι!
Τα μαθηματικά δεν έχουν καμιά αξία όταν κάνεις λογαριασμό σε ένα τέτοιο live. Ότι βαθμούς χάνουν από κακές επιλογές στην κονσόλα, λάθη και παραφωνίες τους κερδίζουν πολλαπλάσιους με την αστείρευτη ενέργεια που παράγουν, το θαυμάσιο setlist, την εντυπωσιακή βοήθεια του κοινού και τα χαμόγελα ικανοποίησης, καθώς και τα βαθιά και ειλικρινά λόγια έκφρασης ευγνωμοσύνης που ακούσαμε. Πιστεύω πως όποιος τους έχει δει live αγάπησε για πάντα.
Therapy? setlist:
Knives
Trigger Inside
Isolation (Joy Division cover)
Turn
Tides
Stories
Spat Out
Unbeliever
Misery
Insecurity
Nausea
Still Hurts
Sister
Deathstimate
Teethgrinder
Die Laughing
Diane (Husker Du cover)
Nowhere
Dancin’ With Manson
encore:
Meat Abstract
Potato Junkie/ Walk All Over You (AC/DC cover)/ I Wanna Be Your Dog (The Stooges)/ Potato Junkie
Stop It You’re Killing Me
Screamager
Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώση
Βίντεο: Γιάννης Φράγκος
498 
