SUBTERRANEAN MASQUERADE: “Vagabond”

Το νέο, τρίτο ολοκληρωμένο μουσικό κεφάλαιο της πολυεθνικής υπερομάδας του αρχηγού ισραηλινού συνθέτη και κιθαρίστα Tomer Pink, ίπταται σαν μαγικό χαλί την 1η Σεπτεμβρίου.

Χαράς ευαγγέλια για όλους τους ονειροπαρμένους, διεθνιστές ταξιδιώτες του νου που αρέσκονται σε πολύχρωμα οράματα και εξωτικές μυρωδιές.

Οι Subterranean Masquerade έχουν ήδη οικοδομήσει μια ισχυρή υπόληψη γενναίων μουσικών περιπλανώμενων, και ο ανάλογος μονολεκτικός τίτλος του νέου άλμπουμ εκφράζει ιδανικά την πανοραμική ηχητική απόδοση και της νέας ιστορίας τους.

Γύρω από τον ηγέτη Tomer Pink μια πολύτιμη ομάδα μουσικών μεταφέρει τις ιδέες στην ηχητική πραγματικότητα. Οι περισσότεροι από αυτούς ενσάρκωσαν την έννοια του γκρουπ από το 2014, πριν την ηχογράφηση του 2ου άλμπουμ τους, “The Great Bazaar”, του 2015.

Οι Golan Farhi στο μπάσο (Asgaut), Matan Shmuery στα ντραμς (Orphaned Land), Or Shalev στις κιθάρες, Shai Yallin στα κήμπορντς, Ilan arad στα χάλκινα, Eliran Waitzman στα ακραία φωνητικά (Asgaut) και Kjetil Nordhus, γνωστός από τη σπουδαία παρουσία του στους Green Carnation στα φωνητικά, αποτελούν σήμερα τους Subterranean Masquerade.

Η μουσική τους, που δείχνει στο “Vagabond” ακόμα πιο ολοκληρωμένη και σχολαστικά σμιλευμένη, είναι ένα εθιστικό μείγμα από προοδευτικό rock παιγμένο με ψυχή και πίστη, πλημμυρισμένο με jazz, ethnic, avant garde και psychedelic παρεμβάσεις, που το γκρουπ έχει δαμάσει και αφομοιώσει απόλυτα στη ροή των συνθέσεων. Αν κάποιος θέλει να χρησιμοποιήσει γνωστά ονόματα για να περιγράψει στιγμιαίες εντυπώσεις και διαθέσεις μέσα στο πλήθος της λεπτομέρειας, θα κατέφευγε στους King Crimson, Pink Floyd, Jethro Tull, Opeth, Dream Theater, In The Woods κι ένα σωρό άλλους. Όλα αυτά τα συνοδεύει συχνά μια απόχρωση από τη Μέση Ανατολή, άλλοτε κρυπτική ή διακριτική, άλλες φορές πάλι αδιαπραγμάτευτη και πρωταγωνιστική.

Το ταξίδι του ανθρώπου που ψάχνει στον κόσμο τι πραγματικά είναι σημαντικό γι’ αυτόν, όπως ξεκίνησε στο “The Great Bazaar”, συνεχίζεται, όπως μαρτυρά χαρακτηριστικά το καλωσόρισμα στο “Place for fairytales”. Όπως κάθε μεγάλο ταξίδι, η πολυμορφία της περιπέτειας αντανακλάται με μια μουσική αναπλαστική και με γεμάτες επιλογές: πνευστά και έγχορδα, πέρα από τα τυπικά όργανα της μπάντας, χρωματίζουν τις λεπτομέρειες.

Μετά λοιπόν από την προοδευτική θεατρικότητα, σπρωγμένη κι από jazzy ηχοχρώματα του “Place for fairytales”, το περισσότερο μυστηριώδες και απειλητικό “Nomad” μας συστήνει και τα death φωνητικά του Eliran Waitzman, το ίδιο σοφά πειθαρχημένα στην πολυμορφία του άλμπουμ. Το “Ways” ακούγεται ακόμα περισσότερο συγκεντρωτικό με την έντονη περιγραφική του ανάπλαση, ενώ η μικρή ανάπαυλα του “Carousal” εισάγει στο “Kippur” με την ανατολίτικη αρχή και τα πολλά χρώματα της μυστηριώδους του εξέλιξης.

Το “Daled Bavos”, με την πλήρη απουσία και των δύο τραγουδιστών, σκιαγραφεί μια ταραχώδη εξέλιξη με κλιμακώσεις και μια καταδιωκτική εντύπωση στο φινάλε. Στο αλλόκοτα λάγνο ” As you are” μοιάζει να μαλώνει το γαλλικό βαριετέ με τον απόηχο των αγορών της ανατολής πάνω σε prog τερτίπια, με ένα ασυνήθιστα αποπλανητικό αποτέλεσμα. Οι δύο φωνές κλείνουν τις αντιπαραθέσεις τους στο μεγαλειώδες “Hymn of the vagabond” και από το συγκρουόμενο σκληρό δράμα θα βρεθούμε στο αινιγματικό ethnic ξέφωτό του που θα σπρώξει το τραγούδι ως το φινάλε.

Ουσιαστικά το ταξίδι του “Vagabond” έχει τελειώσει. Το υλικό του όμως ολοκληρώνεται με μια υποβλητική και πιο σκοτεινή απόδοση του περίφημου “Space oddity” του David Bowie.

Το δύσκολο αλλά πετυχημένο εγχείρημα του Tomer Pink και των συνοδών του υποστηρίζεται με ζηλευτή διαύγεια και ιδανικές αναλογίες από την μίξη του Christer Andre Cederberg (Anathema, Tristania, Circus Maximus) και το mastering του Tony Lindgren.

Το μόνο που μένει, είναι η απόφαση να συμμετέχει κανείς στην περιπέτεια της περιπλάνησης, της πολυμορφίας. Ένα άλμπουμ πολύχρωμο και ιδανικό για δραπέτες των ήχων και του πνεύματος, δύσβατο για μονολιθικούς και ταγμένους, ιπτάμενο χαλί για ρομαντικούς των νυχτερινών αιθέρων. Ένα άλμπουμ που ο αέρας της ανατολής αποτελεί ένα επιπλέον αραβούργημα κι όχι φτηνό φολκλόρ μπιχλιμπίδι…

Από τις μαγικές κορυφές του 2017.

488

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…