Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, από την περιφέρεια της Τοσκάνης της γειτονικής μας Ιταλίας, οι Labyrinth αποτέλεσαν ένα σημαντικό κεφάλαιο για τη metal σκηνή της χώρας τους.
Με το πολυσυζητημένο πια δεύτερο άλμπουμ τους, το “Return To Heaven Denied”, του 1998, πέρασαν για τα καλά τα σύνορα της χώρας τους. Από τότε ως το “Return To heaven Denied pt II: A Midnight Autumn’s Dream” του 2010, το γκρουπ διένυσε μια πολυτάραχη διαδρομή, με το βασικό δίδυμο των συντελεστών του, τον τραγουδιστή Rob Tyrant (Roberto Tiranti) και τον βασικό συνθέτη και κιθαρίστα Olaf Thorsen να μπαινοβγαίνουν στο σχήμα.
Την άνοιξη του 2016, η δισκογραφική εταιρεία Frontiers έθεσε στο κιθαριστικό δίδυμο των Thorsen/Cantarelli το ζήτημα της επανασύνδεσης με τον Tiranti και της επιστροφής των Labyrinth. Πράγματι, με αφετηρία την προτροπή και στήριξη της ιταλικής δισκογραφικής, οι Labyrinth εμφανίζονται στο φεστιβάλ της Frontiers, παίζοντας ολόκληρο το “Return To Heaven Denied” για μια μελλοντική κυκλοφορία live dvd και παράλληλα αρχίζουν να συνθέτουν υλικό για το νέο τους πόνημα.
Το εγχείρημα υποστηρίζεται επίσης με κάποιες σημαντικές προσθήκες στη νέα σύνθεση: στα τύμπανα κάθεται πια ο John Macaluso (TNT, Riot, Ark), ενώ τα πλήκτρα αναλαμβάνει ο Oleg Smirnoff (Eldritch, Vision Divine).
Με μία γεμάτη ώρα μουσικής και δώδεκα νέα τραγούδια επιστρέφουν οι ιταλοί. Αν η πρόσφατη ιστορία αφήνει έναν υπαινιγμό “προκάτ” ‘αλμπουμ, το αποτέλεσμα διαλύει εύκολα κάθε αμφιβολία. Άλλωστε ο Thorsen δήλωσε από την αρχή πως απλά η κυκλοφορία ενός νέου άλμπουμ δεν θα ήταν τίμιο για τους πιστούς ακροατές τους. Στο ίδιο μήκος κύματος οι συμπαίκτες της επανεκκίνησης, Cantarelli και Tiranti, έδωσαν τους καλύτερους εαυτούς τους, για να ανακαλύψουν και οι ίδιοι, έκπληκτοι, πως είχαν μέσα τους ακόμα αρκετά αποθέματα δημιουργικότητας.
Στρατηγικά και δημιουργικά εύστοχοι και πετυχημένοι εμφανίζονται στο “Architecture Of A God”, καθώς εκμεταλλεύονται με τον καλύτερο τρόπο τα χαρίσματα και τα χαρακτηριστικά της μουσικής τους για να απλωθούν σε όλα τα πεδία που μπορούν να σκιαγραφήσουν μουσικά σαν μπάντα.
Το “Bullets” που ανοίγει το άλμπουμ, μαζί με το θηριώδες ομότιτλο, είναι δείγματα συνθέσεων με επιβλητική πληρότητα, μεγαλείο και διαδρομές με διαθέσεις, μεγάλα τραγούδια με έναν επικό κι αρχοντικό αέρα και εξαιρετική συνδρομή από όλους.
Από την άλλη, το “Still alive” μοιάζει να υπηρετεί μαζί με το επικλητικό “A new dream” και το χαρακτηριστικό “Someone says”, αυτό το πιασάρικο, εθιστικό, αυτοκόλλητο metal που επιτρέπει όμορφα στη ραδιοφωνική φλέβα να παραμονεύει μέσα στο τυπικό ύφος του γκρουπ.
Oι πιο επίμονες εκφράσεις δύναμης και ταχύτητας, που έχουν και την ανάλογη τευτονική δόση, βρίσκονται στα “Take on my legacy” και “Stardust and ashes”, με το δεύτερο να έχει πιο πλούσια και ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Η σχεδόν “power ballad” δεν λείπει και με τον υπαινιγμό στον τίτλο της, “Those days”, μεταφέρει έντονη νοσταλγία. Το ίδιο επιχειρεί και καταφέρνει και το αμέσως επόμενο, “We belong to yesterday”, ένα από τα καλύτερα και πιο συναισθηματικά τραγούδια του άλμπουμ, με υπέροχη εξέλιξη και μια αντήχηση του “Return to heaven denied” για τους παρατηρητικούς.
Μια μικρή έκπληξη στο άλμπουμ είναι η επιμεταλλωμένη απόδοση του πασίγνωστου single του Robert Miles, “Children”, που τελικά αφομοιώνεται αρμονικά μέσα στη ροή του δίσκου.
Από την συνολική αντήχηση του “Architecture…” και την πρόκληση της Frontiers, φαίνεται πως τελικά κερδισμένοι βγαίνουν και οι πρωταγωνιστές μουσικοί των Labyrinth που ακούγονται να απολαμβάνουν την αναγέννηση, αλλά και οι φίλοι τους που θα πάρουν περισσότερα από ένα κατά παραγγελία πακέτο τραγουδιών. Και είναι αρκετοί αυτοί που θα χαρούν να ξανακούσουν τη φωνή του Tiranti σε νέες περιπέτειες.
565 
