Είναι άξιο απορίας το γιατί οι Still Falling βγάζουν μόλις φέτος το πρώτο τους full length.
Έχοντας ήδη στο ενεργητικό τους δυο πολύ καλά EP, το κουιντέτο από την Αθήνα εξαπολύει το (ακόμη καλύτερο) “Free of Avidya”, μια καλοδουλεμένη συνάθροιση δέκα τραγουδιών, υψηλών προδιαγραφών, που ξεφεύγουν από τη στενή μουσική συνοριακή γραμμή της Ελλάδας, κοιτώντας με τσαμπουκά ανάλογες του εξωτερικού.
Το τεχνικό progressive death υβρίδιο που μαστίζει το album, σε καρφώνει στον τοίχο με την παραγωγάρα του και το καταιγιστικό attitude των συνθέσεών του. Ο Marios Mizo δίνει (πολύ) πόνο πίσω από το μικρόφωνο, οι Nick Zaf και Spiros Strife ματώνουν τα τάστα της κιθάρας, ο Manos Platanopoulos δίνει τον απαιτούμενο ρυθμό κι όγκο με το μπάσο του, ενόσω τα drums του Aiad Ousta πάλλονται λυσσασμένα, γδέρνοντας δέρματα και ψυχές.
Το “Free of Avidya” είναι η παροδική ηρεμία που έρχεται ύστερα από μια έντονη καταιγίδα, με τα μαύρα σύννεφα όμως να βρίσκονται ακόμη στον ουρανό και τη μουντάδα να παραμένει, με το όλο τοπίο να δημιουργεί την αίσθηση μιας στιγμιαίας γαλήνης. Όχι ηχητικής, αλλά εσωτερικής, η οποία έχει τη διάθεση να ξεσπάσει παντού.
Τίγκα τεχνικό, αλλά κι ωμό εκεί που πρέπει, γεμάτο ατμοσφαιρικές εικόνες και διάσπαρτες μελωδικές γραμμές που σπάνε τον όλεθρο, υπενθυμίζοντάς σου πως ακόμη κι οι εφιάλτες, όνειρα είναι.
Τελικά, ίσως υπήρχε λόγος που πήρε το χρόνο της η μπάντα, μιας και το αποτέλεσμα δικαιώνει όχι μόνο τους Still Falling, αλλά κι ολάκερη την εγχώρια ακραία σκηνή, η οποία δείχνει να ξαναζωντανεύει. Κι αν ξαναέρθουν οι Gojira στην Ελλάδα, ετούτοι πρέπει να ανοίξουν τη συναυλία, τελεία και παύλα κάβλα.
527 
